VOAL - Online Zëri i Shqiptarëve - HUMBJA E BESIMIT NË AFGANISTANNga ERIK MALMSTROM, New York Times

Presidenti Obama prezantoi një vendim pafajësie për strategjinë e tij lidhur me përçarjen, çmontimin dhe disfatën e Al Kaedës në Afganistan. Duke ndjekur shpërndarjen në rajonin verilindor të vendit më 2006-2007, nxora disa konkluzione për këta muajt e fundit. Besoja se misioni kërkonte një afrim improvizues, më shumë trupa dhe më shumë burime. Koha, distanca dhe perspektiva, nga përvoja ime personale, më ka detyruar t'i rishikoj gjërat para pohimeve.

Qëllimet e Presidentit Obama janë të shëndosha. Duke trajnuar forca të sigurisë në Afganistan, duke u shpërblyer me një qeverisje të mirë, duke ulur korrupsionin, duke mbështetur të drejtat e të gjithë afganëve dhe duke forcuar koalicionin ndërkombëtar, të gjitha këto janë fakte të qenësishme të luftës kundër Al Kaedës. Megjithatë, një fatkeqësi fatale në strategji u përvetësua nga Presidenti: sa më shumë thelloheshin amerikanët dhe aleatët në pjesëmarrjen dhe angazhimin në Afganistan, aq më shumë goditej ndjesia afgane e zotërimit, përgjegjësia dhe mbështetja që përcaktonte shansin afatgjatë të misionit. Kjo, thjesht, sepse strategjia vjen në linjë direkte me objektivat. Më e rëndësishmja është se planit të presidentit Obama i mungon kushti paraprak i përpjekjeve të suksesshme në Afganistan: një qeverisje e besueshme afgane. Regjimi i Karzait është i dobët dhe shquhet për ilegjitimitetin e tij nga pjesa më e madhe e afganëve.

Probleme të ngjashme pengojnë qeverisjen në provinca, krahina dhe fshatra. Zgjedhjet hileqare të vitit që shkoi e përkeqësuan edhe më shumë situatën. Afganët tashmë e kanë humbur besimin te presidenti, te qeverisja aktuale dhe te procesi demokratik. Sipas përvojës sime, kjo mungesë besimi ishte depërtuese dhe e prekshme. Kjo ka arritur madje të helmojë integritetin e misionit tonë. Në mënyrë ironike, thirrja e Presidentit Obama për një qeverisje më të mirë, shpërfilli fajësimin tonë për shtetin e brengosur të Afganistanit.

Prania jonë ka izoluar qeverinë e Karzait nga pasojat e veprimeve të tij. I ka dhënë krahë korrupsionit, dembelizmit dhe padobishmërisë. Ka frenuar maturimin e shtetit afgan, institucionet dhe shoqërinë civile. Në njëfarë pike, Karzai duhet t'i përgjigjet njerëzve të tij për performancën e tij të mjerë. Si kundërpërgjigje, Shtetet e Bashkuara të Amerikës duhet të përgatitet për rënien e kësaj qeverie dhe të planifikojë kontigjente të reja.

Në fund të fundit, kjo është një luftë afgane që duhet fituar ose humbur nga ata vetë. Kësisoj, shtegu i vërtetë për të ecur përpara mbështetet në mësymjen e qeverisë afgane në një pozicion përgjegjshmërie të pastër dhe në dhënien e besimit te NATO dhe Amerika. Ndërkohë që Shtetet e Bashkuara të Amerikës do të jenë një "lojtar" i rëndësishëm në Afganistan si tani, edhe në të ardhmen, atëherë duhet të jemi të kujdesshëm për të mos zmadhuar rolin amerikan dhe për të mos zvogëluar rolin afgan.

Veç kësaj, duhet të kuptojmë se prania e forcave amerikane minon zotërimin në konfliktin afgan. Duke përshkallëzuar praninë amerikane, kjo gjë do ta acarojë më shumë problemin. Gjithashtu, NATO dhe Shtetet e Bashkuara të Amerikës kanë nevojë për mbështetje politike të brendshme dhe për të marrë vendim për të përshkallëzuar luftën, për më shumë se një periudhë të shkurtër.

Kjo voli afatshkurtër apo ndonjë dobi e fituar prej strategjisë së presidentit ka mundësi të jenë kalimtare dhe sipërfaqësore. Në vitet që do të vijnë, Shtetet e Bashkuara të Amerikës kanë për të gjetur veten në ndonjë situatë të mjerë, nëse dështojnë në këtë strategji.

Përktheu: Rudina Dahri

Erik Malmstrom shërbeu në Afganistanin verlindor në vitet 2006-2007 si oficer këmbësorie me Divizionin e 10-të Malor. Ai është aktualisht student diplomant në Kennedy School of Government dhe në Harvard Business School.

... January 28, 2010, 12:19 am

A Loss of Faith in Afghanistan

By ERIK MALMSTROM

Tonight, President Obama presented a compelling defense of his strategy to disrupt, dismantle, and defeat Al Qaeda in Afghanistan. Following my deployment to the northeastern region of the country in 2006-2007, I arrived at many of the same conclusions as he has over recent months. I believed that the faltering mission required a revamped approach, more troops, and more resources. Dealing with the dysfunctions of the U.S.-led effort, serving in an overstretched unit and suffering casualties in my platoon prompted my initial diagnosis. However, time, distance, and perspective from my experience have forced me to reconsider this assessment.

President Obama's goals are sound. Training Afghan security forces, rewarding good governance, reducing corruption, supporting the rights of all Afghans, and strengthening the international coalition are vital to the fight against Al Qaeda. However, a fatal flaw plagues the counterinsurgency strategy adopted by the president: the more the U.S. and its allies deepen their involvement and commitment in Afghanistan, the more they undercut the Afghan sense of ownership, accountability and sustainability that will determine the long-term fate of the mission. Simply put, his strategy is directly at odds with his goals.

Most importantly, Mr. Obama's plan lacks the most essential prerequisite to any successful counterinsurgency effort in Afghanistan: a credible Afghan government. The Karzai regime is weak, corrupt, and perceived to be illegitimate by most Afghans. Similar problems hamper provincial, district, and village governments.

Last year's fraudulent elections made this already bad situation even worse. By and large, Afghans have lost faith in the president, the current government and the democratic process. In my own experience, this lack of confidence was pervasive, palpable and deep-seated. It poisoned the very integrity of our mission.

Ironically, President Obama's call for better governance ignores our own culpability for the sorry state of affairs in Afghanistan. Our mere presence has insulated the Karzai government from the consequences of its actions. It has enabled its corruption, laziness, and ineffectiveness. It has stunted the growth of the Afghan state, institutions, and civil society. At some point, Karzai must answer to his people for his dismal performance. In turn, the U.S. must prepare for the potential collapse of this government and plan for various contingencies.

In the end, this is an Afghan war that must be won or lost by Afghans. Thus, the true path to progress rests on thrusting the Afghan government in a position of genuine responsibility and relegating the U.S. and NATO to a supporting role. While the U.S. will be an important player in Afghanistan both now and in the future, one must be careful not to overstate the U.S. role and understate the Afghan role. Furthermore, one must understand that the U.S. presence undermines Afghan ownership of the conflict. Escalating this presence will only exacerbate this problem.

Furthermore, the U.S. and other NATO countries lack the domestic political support, money and resolve to escalate the war for more than a short period. Given this abbreviated timeline, any potential gains from the president's strategy are likely to be ephemeral and superficial. In the coming years, the U.S. will likely find itself in a similarly poor situation if it fails to seriously recalibrate its strategy.

Erik Malmstrom served in northeastern Afghanistan in 2006-2007 as an infantry officer with the 10th Mountain Division. He is currently a graduate student at the Kennedy School of Government and Harvard Business School.