Dëgjojmë që Jon Stewart ndihmoi të shkatërrojë CNN. Tani duke imituar atë mund të jetë shpresa e vetme e rrjetit për shpëtim.
Ishte tetor 2004, të nxehtit e fushatës presidenciale, kur Stewart u shfaq në "Crossfire" (shkëmbim zjarri, shënim i përkthimit) programin politik flamurmbajtës afatgjatë të CNN, dhe mbajti një tiradë tashmë legjendare.
"Stop, stop, stop, stop së dëmtuari Amerikën," iu tha ai moderatorëve Pali Begala dhe Tucker Carlson. Ai i quajti ata "instrumente politike". Ai i akuzoi ata se "po i ndihmonin politikanët dhe korporatat". Ai e krahasoi shown e tyre me një ndeshje mundje profesionale restling. "Ju jeni duke bërë teatër," tha ai, "kur ju duhet të bënit debat".
Na doli se CNN ishte duke i kushtuar vëmendje. Brenda dy muajve, "Shkëmbimi i zjarrit" u anullua, dhe presidenti i rrjetit, Jon Klain, përmendi tiradën e Stewart si një pikë kthese. "Unë pajtohem plotësisht me pikëpamjen e Jon Stewart," tha Klain. Tani e tutje, njoftoi ai, CNN do të largohet nga "showt e debatit kokë-nxehur". Le të kenë FOX dhe MSNBC "të ftuarit e tyre të drejtpërdrejtë" dhe "shpirtin e debatit". CNN do të merret me lajme, jo me editorializëm.
Gabim i madh.
Gjashtë vjet më vonë, CNN është ende rrjeti tek i cili amerikanët kthehen kur një tërmet godet Haitin ose kur bëhet një votim i rëndësishëm i kujdesit shëndetësor. Por, të shumtën e ditëve lajmet janë ngadalshëm, gazetaria opinioniste është më interesante se kërkimi i pakuptueshëm për objektivitet të përsosur dhe CNN po vritet absolutisht në shkallën e shikueshmërisë.
Ishte e keqe para këtij viti, tani është hukubet. Moderatorët e emisioneve të mbrëmjes kanë humbur pothuaj gjysmën e shikuesve të tyre në 12 muajt e fundit. Në shkurt, rrjetin i dikurshëm krenar, ka rënë prapa jo vetëm Fox News dhe MSNBC, por Headline News (rrjeti sivëlla) si dhe CNBC. Anderson Cooper nganjëherë ia merr garën vetëm emisonit të Keith Olbermann "Countdown".
Njerëzit në CNN e shohin veten si viktima të një kulture të polarizuar politike - dhe në një farë mase, ata janë. Por ndjenja finsike e keqardhjes vetëm merr kohë. Në një ngjarje mediatike në Uashington kohët e fundit, unë pashë një prodhues të CNN, të përpiqet për të bindur një grumbull gazetarësh skeptikë të krahut të djathtë se të ftuarit e rrjetit me të vërtetë janë objektivë. ("Ju do të habiteshit si votojnë disa prej tyre!") Edhe nëse do të ishte kështu, nuk do të kishte rëndësi. Drejtuesi i painteres i emisionit paraqitet në televizion vetëm 30 minuta para se të fillojë programi i çdo natë në orën 6. Ai nuk punon me orë dhe orë për emisionin e mbrëmjes, me Campbell Brown deri John King e Wolf Blitzzzzzz ... .
Çfarë mund të punojnë, në vend të kësaj, është një rrjet kabllor lajmesh përkushtuar ndaj debatit aktual. Për të gjithë bërtitësit fytyrëskuqur, debati nuk është i vetmi që e gjeni në FOX dhe MSNBC. Hannity ka hedhur poshtë Colmes, dhe konservatorët janë të ftuar vetëm të flasin për Rachel Maddow-in, kur ata kanë diçka të keqe për të thënë rreth republikanëve. Ka hapësirë, kjo duket, për një rrjet ku përfaqësues të djathtë dhe të majtë mund të të dy ndihen rehat, dhe të konkurojnë në kushte afërsisht të barabarta. Si ato që bëjnë në... "Shkëmbimi i zjarri".
Por jo "Shkëmbimit i zjarrit" i 2004. CNN u ngut pas vërshimit të Jon Stewart, por emisioni nuk ishte krejtësisht i gabuar. Emisioni kishte vite që ishte larg ditëve të lavdishme të Michael Kinsley/Pat Buchanan, dhe moderatorëve të tij liberal të atëhershëm, Begala dhe James Carville, me të vërtetë ishin fajkonj të Partisë Demokratike. (Konservatorët, Carlson dhe Robert Novak, ishin shumë më të pavarur, por nevoja e vazhdueshme për të kundërshtuar të folurit partizan pati shpërblimin e vet në ata gjithashtu.)
Për çfarë lajmesh kabllore kemi nevojë, në vend të kësaj, është diçka më shumë se ajo që Stewart vetë ka bërë në "Daily Show". Në vend që të sjellë strategët, konsulentët dhe artistët profesionalë të zemëruar që mbizotërojnë në rrjete të tjera, ai sjell komentatorë konservatorë në studion e tij për biseda të gjata, të tjerrura dhe shpesh tërheqëse. Seritë e debateve të Stewart mbi politikën e torturës dhe të marrjes në pyetje, në mënyrë të veçantë duke sjellë John Yoo dhe Marc Thiessen, ndër të tjera - kanë qenë më thelbësore se çdo material në Fox apo MSNBC.
Edhe seancat bjeri t'i biem "The Daily Show", megjithatë, janë të kufizuara në binarin majtë-djathtë që e ndan dhe përcakton politikën tonë. Ato janë më shumë se konkurrencë, por nuk japin liri për sjelljet e çuditshme dhe të paparashikueshme, ose të gjenerojnë argumente që të përfundojnë në mënyrë tmerrësisht të ndryshme nga sa ne presim të përfundojnë. Kjo është ajo që ju gjeni në debatet televizive tërheqëse nga e kaluara: William F. Buckley kundër Gore Vidal, Vidal kundër Norman Mailer, për diçka që ka të bëjë me Ross Perot. Dhe kjo është ajo që ju merrni nga Glenn Beck i krisur dhe i shikueshëm, i cili është një ekstremist pa qenë një partizan gjuhëbrisk: Ju e dini se ai diku ka për të dalë, por nuk e dini atë që ka ndërmend të thotë.
Stewart, Buckley, Beck ... asnjë nga këta nuk janë pikërisht modelet nga ju do të prisni "emrin më të besuar në lajme" në kërkim të frymëzimit. Dhe disa zyra të CNN ndoshta kurrë nuk kanë për të dëgjuar edhe Gore Vidalin.
Por televizioni është një biznes. Dhe kur jeni duke humbur ritransmetimet, ju nuk keni më asgjë për të humbur./Elida BUÇPAPAJ
--
April 5, 2010
Op-Ed Columnist
Can CNN Be Saved?
By ROSS DOUTHAT
Listening to Jon Stewart helped destroy CNN. Now imitating him might be the network's only hope of salvation.
It was October of 2004, the heat of the presidential campaign, when Stewart showed up on "Crossfire," long CNN's flagship political program, and delivered a now-legendary tirade.
"Stop, stop, stop, stop hurting America," he told the hosts, Paul Begala and Tucker Carlson. He called them "political hacks." He accused them of "helping the politicians and the corporations." He compared their show to a professional wrestling match. "You're doing theater," he said, "when you should be doing debate."
At it turned out, CNN was paying attention. Within two months, "Crossfire" was canceled, and the network's president, Jon Klein, cited Stewart's tirade as a tipping point. "I agree wholeheartedly with Jon Stewart's overall premise," Klein said. Henceforward, he announced, CNN would move away from "head-butting debate shows." Let FOX and MSNBC have their "live guests" and "spirited debate." CNN was going to report, not editorialize.
Big mistake.
Six years later, CNN is still the network Americans turn to when an earthquake strikes Haiti or a crucial health care vote takes place. But most days are slow news days, opinionated journalism is more interesting than the elusive quest for perfect objectivity and CNN is getting absolutely murdered in the ratings.
It was bad before this year; now it's terrible. CNN's prime-time hosts have lost almost half their viewers in the last 12 months. In February, the once-proud network slipped behind not only Fox News and MSNBC, but Headline News (its sister network) and CNBC as well. Anderson Cooper sometimes gets beaten by re-runs of Keith Olbermann's "Countdown."
People at CNN see themselves as victims of a polarized political culture "” and to some extent, they are. But high-minded self-pity only gets you so far. At a media event in Washington recently, I watched a CNN producer try to persuade a gaggle of skeptical right-wing journalists that the network's hosts really are objective. ("You'd be surprised how some of them vote!") Even if they were, it wouldn't matter. The disinterested anchorman pose worked when TV news ran for 30 minutes every night at 6 p.m. It doesn't work across hours and hours of prime time, with Campbell Brown blurring into John King blurring into Wolf Blitzzzzzz... .
What might work, instead, is a cable news network devoted to actual debate. For all the red-faced shouting, debate isn't really what you get on Fox and MSNBC. Hannity has ditched Colmes, and conservatives are only invited on Rachel Maddow's show when they have something nasty to say about Republicans. There's room, it would seem, for a network where representatives from the right and left can both feel comfortable, and compete on roughly equal terms. Sort of like they did on ... "Crossfire."
But not the "Crossfire" of 2004. CNN overreacted to Jon Stewart's jeremiad, but he wasn't entirely wrong. The show was years removed from its Michael Kinsley/Pat Buchanan glory days, and its liberal hosts at the time, Begala and James Carville, really were Democratic Party hacks. (The conservatives, Carlson and Robert Novak, were much more independent-minded, but the constant need to rebut partisan talking points took its toll on them as well.)
What cable news needs, instead, is something more like what Stewart himself has been doing on "The Daily Show." Instead of bringing in the strategists, consultants and professional outrage artists who predominate on other networks, he ushers conservative commentators into his studio for conversations that are lengthy, respectful and often riveting. Stewart's series of debates on torture and interrogation policy, in particular "” featuring John Yoo and Marc Thiessen, among others "” have been more substantive than anything on Fox or MSNBC.
Even the thrust-and-parry sessions of "The Daily Show," though, are limited by the left-right binary that divides and dulls our politics. They're better than the competition, but they don't give free rein to eccentricity and unpredictability, or generate arguments that finish somewhere wildly different than where you'd expect them to end up. This is what you find in the riveting television debates of the past: William F. Buckley versus Gore Vidal, Vidal versus Norman Mailer, anything involving Ross Perot. And it's what you get from the mad, compulsively watchable Glenn Beck, who's an extremist without being a knee-jerk partisan: You know he's way out there on the right somewhere, but you don't know what he's going to say next.
Stewart, Buckley, Beck ... none of these are exactly the models that you'd expect "the most trusted name in news" to look to for inspiration. And some CNN suits have probably never even heard of Gore Vidal.
But television is a business. And when you're losing to re-runs, you've got nothing to lose.
Comments (0)
Dërgoja shokut
Printo
