E kotë. Gjysmë ore buzë liqenit me grepin bosh: Nervozizmi me kaploi hapur. Gati po këpusja fildispanjën kur dëgjova:
-Provoje dhe një herë...
Zëri erdhi gardhit me rrjetë teli. Elena, gjitonia e bukur mërguar dherave të Italisë?!
-Ëhë-edhe një ton s'do më bënte punë...
Fjalët fluturuan me vështrim hedhur liqenit. Elena preku rrjetën e telit. U aftua. Në duar grepi përsëri bosh.
-Mos i tremba...?
-Bukuria ndez vetëm zjarre.
Jam gjegjur shpejt. Frymëmarrja e Elenës, vallzonajrit ngjyer me ëndërrime, pastaj buzëve të tulta vizatohet e qeshura, qepur mbi buzën e viteve...
-S'po shoh Elion!
Shpotitje e ëmbël. Dhe therëse. Gushti duart mbushur me vapë. Shumë vapë. Dita nisur me grepin bosh dhe lojra fjalësh.
-Mbase mbrëmja...
E para herë shikimet përplasen.
-Menyja peshk...
Elena ngre kurthe.
-Nga deti...?
Liqeni na dëgjon. Nuk zemërohet.
Papritur kemi lënë takim.
Horizonti të vret me pastërtinë. Lahet qielli blu. Elena me xhamat e thyer të syve. Flokëve shkrin dielli.
-Të paska lodhur udhëtimi?
-Shumë nga ç'mund të mendohet. Shumë?!
Elena, bukuri e vrarë. Fytyra dridhet. S'ka ngelur asgjë prej qetësisë së ardhjes. Thërmuar në mijëra kokrriza rëre. Digjet.
Vetmuar, varet dritares pjergulla e kurbetit.
-Dashuri e re?
-Shpotitja ime rrit kurbën.
-Eh! Na mungon diçka gjithmonë!
-Edhe kur e di që s'mund të kthehen!
-Po ndërsa vazhdojmë t'i presim.
-Shënkollit, re të vogla, si gonxhe pambuku shtyjnë njëra-tjetrën. Me këmbët e holla si të një vajze shkelin barin e kodrës. Fshihen herë pas herë bazilikës, mbirë si kërpudhë gjigande majës më të lartë. Dalin si lule të bardha, rrotullohen si balona, vrapojnë me krahët e butë drejt nesh.
-Hip!
-Kam shtyrë varkën shtegut të baçes të saj. Zgjas dorën. Elena gati sa nuk rrëzohet. Ze vend në ballë. U jap lopatave. Liqeni dergjet në qetësi llahtare. Elena humbur kujtimesh të ujshme. E largët si dëborërat. E avullt si historia e dashurisë të parë. Druhem t'i hap ato fletë.
"Ajo ikën dhe bukuria e saj më plagos zemrën". Zëri i Ninit më thërret. Më shpon kujtesën.
"Do shkojmë larg pa bërë përpara kurrë Elio. Bisedova me Apolinerin mbrëmë"
I shtangur, gremisur në rrëfimin e pazakontë fundit të shtatorit. Sapo zbritur nga miniera, I lodhur. Nini i dehur.
E shikoj ne sy. Nini i dashuruar dhe poet?!
-Me merr për të dehur?
Mbrëmja mësyn me fasha të gjëra. Derdhet fushës gojë hapur. Gëlltit copëra të mëdha.
Bëj të largohem.
-Dale, dale. Jam i rrëmbyer derqi ta hajë. Pse më shikove ashtu?
-Që je i dashuruar. Poet. Brenga tënde më trishton. Habia s'ka kufi. Largohem. Nini, pijaneci i madh, dashuruar me vajzën më të bukur të fshatit, Elenen. Në çdo rrethanë do të më dukej absurd rrëfimi. Kureshtja përplaset në tokë. Qëndroja përpara Ninit.
-S'beson?
Nini i zemëruar, shushatja ime tkurr rrëfimin brilant.
-Më le me gojë hapur!
-Ç't'i thoja...
Qeshi.
-S'do të matohet.
Budallaqja!
Tregohem I rritur. Ai ka prekur të tridhjetat me kohë.
-Jo tamam ajo...
Gati na përplas urbani.
Ditëve në vijim patëm vetëm përshëndetje rastësore. Historia e nisur ngeli në kornizën e harresës. Pema e kaltër e dashurisë do të çelte dhjetorit të atij moti. Xhirohej filmi "Tre veta kapërcejnë malin". Te rrapi shekullor. Banorët të tërë në rrugë. Mes turmës Nini. I dehur si nga hera. Mezi mbahej në këmbë. Një hënë e tharë përveç prozhektorëve të dritave u binte njerëzve që shtyheshin. Jo lag meje Elena me shikim flakëruar Ninit. "Po ky i ka mentë e kokës" gati ulërita. "pse nuk e shikon". Me vinte ta kapja për krahu, ti thërisja.
Nga një qiell i dhimbshëm shikimi i tij ra mbi Elenën. Lëkundeshin degët. Dëbora qëmtonte me buzëqeshje dashurie, por Elena u martua ne jug të vendit. E rrëmbeu qyteti i gurtë... Shiheshim rralle. Takoheshim pa mundur të bisedonim, pa mundur ta pyesja...?
-Jepet filmi "Tre veta kapërcejnë malin".
Elena shkund dremitjen. Supave rrëshqet bluza e limontë.
-Pasaj?
-S'do ta shohësh?
Po harroj gjithnjë e më shumë?
Çudi. Vazhdonte të mbyllej brenda dhimbjes. Udhëtonte, me të.
-As për Ninin.
Në thellësi të zemrës, thikë futej ky emër. Qielli i kaltër-tokë që përgjaket. Ra përmbys, fundosur lumit me ujëra shpërthyes.
Dielli iu var krabës se mbasdites kur dëgjova zërin e mbufatur të Elenës:
-Mbrëmjes do të dalim nga varret...
Comments (0)
Dërgoja shokut
Printo
