KAQ VITE HËNA NGRËNË
Nga ARTUR VREKAJ
E Shtunë, 07.19.2014, 08:56am (GMT+1)
Me qesen kokëxhufkë
mbushur me kripëgurtën,
sa ndezur, në çast shuar
brenda një kupë balte
ujëënjturin të thithja
sa fryma të pakej fare...
...kurrizi të përskuqej
sa palca brënda piqej
në ato kockëthanta
qelizërimi rihej
nga dhimbja e një jete
të rroje perëndeshë
vetëm të më bekoje,
se larg kur të të kisha
Dielli do të të sillte
ndër sytë e mi përlotur,
si shpirt i larë në dritë
nën zë duke më folur:
Të erdha prapë bir,
të më hedhësh prapë kupa...
...me kripë të lotit tënd
tharë faqesh rrudha-rrudha.
Ku ta kem atë fat,
që të më vish nga qielli ?
Të më ndihësh dhe mua,
për fjalë e zë që Diellit
sapo të shoh kur del
të qeshur, botëlumtur,
sikur zemrën më jep,
tënden, për ç'i kam thurur,
t'ja lexoj në dorën time,
t'ja larg times dhe dhimbjen!
Më ënjt malli për ty,
si ujë i huaj që pi,
të vlag çfarë s'të kam thënë,
kaq vite Hëna ngrënë...
ARTUR VREKAJ
|
Comments (0)
Dërgoja shokut
Printo
