-E di Loro se kur të kam parë për herë të parë në stadium?...
Këtë pyetje i drejtova Boriçit atë pasdite të vonë të datës 20 qershor të vitit
1972, kur avioni sapo u ngrit nga pista e hirtë e aeroportit të Helsinkit, për
të shpënë përfaqësuesen tonë, që unë e shoqëroja si gazetar, në Budapest, nga
ku me tren do të arrinte në Beograd dhe pastaj që andej me autobus në
Tiranë.Fatkeqësisht,kështu i bënte asokohe ajo udhëtimet jashtë vendit!..
Ulur pranë meje, Loroja ngriti supat dhe buzëqeshi pakëz me habi.Dhe kishte të
drejtë.
-Një pasdite tetori të vitit 1945, kur nuk isha veçse shtatë vjeç,-vazhdova
unë,- dhe kur në stadiumin e Tiranës,që më pas do të quhej "Qemal Stafa',
përfaqësuesja e Tiranës, ku luaje edhe ti,fitoi 5-2 kundër kombëtares së
Maqedoniës.Të kujtohet?..
-Pa tjetër që më kujtohet,-,m'u përgjigj Loroja.-Në atë takim pata shënuar tre
gola..
-Nga të cilët një me 11-metrësh,- plotësova unë...
-Sa mirë i mbake mend!..
Kisha pasur rastin deri atëherë të bisedoja me Boriçin për ngjarje sportive,veçanërsht
në intervista në Radio Tirana dhe në TVSH,por kurrë kaq gjatë,më shumë se dy
gjatë këtij fluturimi.
I kujtova Loros se qysh në atë ndeshje që e kisha parë së bashku me fëmijë të
tjerë të mëhallës,u dashurova me të,edhe sepse ai ishte shkodran ,si nëna
ime.Ndaj një vit më pas, përsëri me fëmijë të mëhallës, ndoqa Ballkaniadën e
vitit 1946, kur pas fitores kundër Bullgarisë (3-1), Boriçi shënoi dy gola dhe
pas fitores tjetër kundër Rumanisë (1-0),Shqipëria u bë kampione e Ballkanit në
futboll dhe ai mbi podium, ngriti lart kupën e fitores.
Që aty shumë nga ne të miturit ,i shpjegoja Loros ,i shtrëngonim nënat që të
qepnin në kanotiret tona numrin 9,atë numër që mbante ai, qëndërsulmuesi i madh
Boriçi, kapiteni i kombëtares dhe i "Vllaznisë",dy herë kampione më 1945 dhe
1946.
Pas këtyre fjalëve Loroja qeshi,aq me tepër kur i kujtova se atëherë, mbi
kabinën e një kamioni të vjetër në rrugën që ndante më dysh mëhallën tonë, ku
luanim futboll,unë imitoja Anton Mazrekun dhe mbiquaja "Boriçi ynë", një kalama,
më të gjatë se ne,të cilit ia kishin zili të tërë fëmijët, se kaq bukur luante
me top,aq më tepër prej lecke...
Kështu, kur avioni çante përmes reve që flakërinin nga rrezet e mbrame të
diellit,vazhdoja t'i rrëfeja Loros kujtime të tjera që lidheshin me jetën e tij
nëpër fushat e futbollit.
Më 1953 Boriçi kishte gjashtë vjet që luante në radhët e "Partizanit",pra që
nga vitet 1947-48, kur kishte kryer shërbimin ushtarak.Dhe ne fëmijët, si
mijëra e mijëra të tjerë anekënd Shqipërisë, ishim bërë tifozë me
"Partizanin,sepse adhuronim... Loron.I kujtova atij rastin kur në finalen e
kampionatit të atij atij viti kundër "Dinamos", e goditi topin me kokë para
portierit Vogli, që mbeti i ngrirë;topi u përplas për tokë, doli jashtë dhe pas
disa minutash pas Bakalli shënoi ,"Dinamo" fitoi 1-0 dhe u shpall kampione.Më
shpjegoi se ai rast ishte nga kujtimet më të hidhura të jetës së tij si
futbollist.(Një vit më pas në një një intervistë të përfshirë në filmin
dokumentar të Kinostudios "Nëpër fushat e futbolli",bashkë ne Loron u ndodhëm
po para saj porte të fushës së stadiumit "Qemal Stafa,ku ai më shpjegoi se 100
here të kishte gjuajtur,po aq gola do të kishte shënuar).
Në mesin e viteve 50-të në Shqipëri nuk njihej se ç'ishte loja me qendërsulmues
të tërhequr në sistemim ËM,(3-2-3-3).Por mua, ndonëse 13-14 vjeçar,më bënte
përshtypje që Loroja tërhiqëj pas, ndërsa dy gjysmësuluesit bashkoheshin në një
vijë me sulmuesit anësorë,(3-3,4).Por vite më pas kur u bërë gazetar, lexova në
shtypin e huaj se kështu kishte filluar të luante qendërsulmuesi i madh
hungarez Hidgkuti.E pyeta Loron nëse ishte ndikuar nga ai.Ai qeshi,."Jo,-_m'u
përgjigj, -se kundër tij kisha luajtur vetëm një herë ë 1950 në Budapëest,por e
ndieja se kështu duhej të luhej në futbollin ndërkmbëtar".
Duke dhene Kupen e Kampionatit
Çfarë intuite e këtij futbollisti të madh!Jo më kot pas takimit
Hungari-Shqipëri të atij viti,siç më kishte shpejguar më vonë mësuesi dhe më
pas kolegu im, Mazreku, që e kishte komentuar këë ndeshje, hungarezeët i kishin
thënë se një qëndërsulmus i tillë si Boriçi i duhej Hungarisë legjendare të
viteve 50-të.
Ndërsa ai fliste, m'u ndërmend një artikull i Anton Mazrekur, botuar më 1938,
në gazetën "Sporti Shqiptar", ku atij i kishte bërë përshtypje loja e bukur e
një futbollisti 16-vjeçar të "Vllaznisë",i cili binte shumë në pah.E kishte
fjalën për Loron.Katër vjet më pas, po Mazreku në të përditshmen "Tomori",kur
përshkruante takimin "Juventus"-Lacio", të zhvilluar në Torino",në të cilën
kundër njeri-tjetrit përballeshin përkatësisht shqiptarët Lushta dhe
Boriçi,pasi i vleresonte të dy, nënvizonte:"Boriçi,20 vjeç,lojtar me trup për
t'u pasë lakmi me një të ardhme të shkëlqyeshme para vetes".Dhe nuk gabonte.
Pastaj e pyeta Loron se nëse i kujtohej se kur ishim njohur bashkë.Nuk besoja
ta mbante mend.Por nuk ndodhi kështu."Në pranverë të vitit 1962,-më shpjegoi pa
u menduar gjatë,-kur më ftove në një studio të Radio Tiranës për një
intervistë, pasi më ishte dhënë titulli "Mjeshtër i meritur i Sportit".Dhe
ishte i pari të cilit i jepej ky titull,aq më tepër,kur pasi ishte kthyer nga
studimet e larta në Bullgari 1962-63,64-65, e kishte nxjerrë "Partizanin"
kampion, dhe më 1971 edhe kampion të Ballkanit...
Na shkëputi nga kjo bisedë me kujtime kaq të prekëse, vetëm zëri i pilotit të
avionit, i cili na njoftoi se po uleshim në aeroportin e Beogradit...
...Një herë,për ironi të fatit, në orët e vona të një pasditeje të tetorit të
vitit 1981,një vit para se të shuhej, rasti e solli që të takohesha me Boriçin
para një dyqani në radhë për të blerë... patate, ato që diktatori Enver Hoxha i
quante edhe bukë edhe gjellë.Por nuk patën mundësi të bisedonim,sepse blerësit,
sapo e pikasën,kundër dëshirës së tij,e vunë të parin në radhë ."Ç'mjerim,-më
tha me zë të ulët një mik i besuar.-Ky futbollist që do të kishte luajtur në
çdo sportklub të Evropës, dhe do të ishte bërë i pasur,nga dëshira që të
ngrinte lavdinë e futbollit,ishte kthyer në atdhe për të mbetur varfër, por i
dashur respektuar,si shumë të tjerë të talentuar si ai.
Ndaj kur kujtohet, edhe fëmjët që nuk e kanë njohur, thonë për të:"Loroja i
topit,Loroja dhe i të gjithëve"...