në vend të fytyrave.
HISTORI FANTASTIKE
Ka ditë dimri pa borë kur deti bën krushqi
me relievet malore, duke i pulitur në rroba gri puplash,
një çast i shkurtër blu, orë të gjata me valë që më kot
si rrëqebuj të lëverdhë kërkojnë dalje mbi bregun zallor.
Në ditë si këto del relikti nga deti në kërkim të anijendërtuesve
të tij, ulur mes zhurmës së qyteteve, dhe ekuipazhet e mbytur
fryjnë drejt tokës, më të hollë se tymi i cigarishtes.
(Në veri ende rrëqebujt e vërtetë, me kthetra të mprehta
dhe sy ëndërrues. Në veri ku dita
jeton në një shpellë ditë e natë.
Ku vetmitari i mbijetuar mund të ulet
në furrën e agimit boreal dhe të dëgjojë
muzikën e të vdekurve të kallkanosur.)
PAS NJË VDEKJEJE
Na qe njëherë një traumë
që la pas një bisht të gjatë, vezulluese komete.
Ajo na ndryn brenda. I bën pamjet e TV të dëborëta.
Ato renditen në pikëla të ftohta në telat e telefonit.
Dikush mund të shkasë ngadalë në ski në dimrin me diell
mes furçës ku pak gjethe varur rrinë.
Ata iu ngjajnë faqeve të grisura nga numratorët e vjetër telefonikë.
Emra të gëlltitur nga të ftohtit.
Është ende e bukur të dëgjosh zemrën që rrah
por shpesh hija duket më reale se sa trupi.
Samurai duket i parëndësishëm
pranë koracës së tij prej zhgjuajsh dragoi të zi.
RRETHINAT
Burrat në kominoshe të së njëjtës ngjyrë si toka ngjiten nga një hendek.
Është një vend kalimtar, një rrugë qorre as fshati, as qyteti.
Vinça ndërtimi në horizont duan të hedhin hapin e madh,
por orët janë kundër tij.
Tuba betoni shpërndar andej këndej në dritë me gjuhë të ftohta.
Dyqanet auto-trupa zënë hambaret e vjetra.
Hedhin gurë hijet aq mprehtë sa objektet mbi sipërfaqen e hënës.
Dhe këto vende vazhdojnë të bëhen më të mëdhenj
si vendi i blerë me argjendin e Judës: "një fushë poçarit për t'i varrosur të huajt."
Comments (0)
Dërgoja shokut
Printo
