Ne e kemi ditur gjithmonë se mbretërimi i Amerikës si kombi më i madh i botës një ditë mund të marrë fund. Por të gjithë e kishim përfytyruar se rënia jonë, kur të vinte, do të ishte diçka madhështore dhe tragjike.
Kjo që po përjetojmë ndërkaq është më pak një tragjedi se një farsë mortare. Në vend që të bezdisemi nën tejshtrirjen perandorake, ne jemi paralizuar nga procedura. Në vend të rishpalljes së dobësimit dhe rënies së Romës, ne kemi rishpallejn e shpërbërjes së Polonisë së Shekullit XVIII.
Një mësim i shkurtër nga historia: Në shekujt XVII dhe XVIII, parlamenti polak, SEJM, veproi mbi parimin e njëzëshmërisë: çdo anëtar mund ta zeronte ligjin duke thirrur: "Unë nuk e lejoj!" Kjo e bëri vendin gjerësisht të paqeverisshëm, dhe regjimet e vendeve fqinje filluan të marrin pjesë të territorit të saj. Në vitin 1795 Polonia ishte do të zhdukej, për të mos u dukur më për më shumë se një shekull.
Sot, Senati i SHBA ngjan se është i vendosur të bëjë që SEJM të duket krahasim i mirë.
Javën e shkuar, pas nëntë muajsh, Senati më në fund miratoi Martha Johnson në krye të Administratës së Shërbimeve të Përgjithshme, e cila kujdeset për ndërtesat qeveritare dhe ua siguron furnizimet. Është nën thelb jo një pozitë politike, dhe askush nuk i vuri në pyetje aftësitë e Zj. Johnson: ajo u miratua me një votim 94 me 2. Por Senatori Christopher Bond, republikan i Misurit, kishte një "gremç" tek miratimi i saj për ta trysnuar qeverinë me miratimin e një projekti ndërtimin në Qytetin Kansas.
Kjo arritje e dyshimtë mund ta ketë frymëzuar Senatorin Richard Shelby, republikan i Alabamës. Gjithsesi, Z. Shelby ka vënë një gremç në të gjitha emërimet e rëndësishme që bëhen në administratën Obama nja 70 pozita të nivelit të lartë qeveritar derisa shteti i tij të ketë një kontratë tankeri dhe një qendër kundërterrorizmi.
Çfarë ua jep senatorëve individë këtë lloj pushteti? Pjesa më e madhe e punës së Senatit mbështetet në pajtimin e njëzëshëm: është e vështirë të bëhet diçka nëse të gjithë pajtohen për procedurën. Dhe është bërë një traditë nën të cilën senatorët, në shkëmbim të mosarritjes së gjithçkaje, e gjejnë të udhës t'i bllokojnë emërimet që nuk iu pëlqejnë.
Në të kaluarën gremçar përdoreshin me kursim. Kjo ngaqë, siç thotë në praktikë një Shërbim Kërkimor Kongresional, Senati sundohej nga "traditat e përkushtimit, mirësjelljes, ndërsjelltësisë dhe përshtatjes". Por ajo ish atëherë. Rregullat që dukeshin frutdhënëse janë bërë të gjymta tani që njëra nga partitë politike të vendit ka rrëshqitur në nihilizëm, duke mos e parë të dëshme në fakt, kapitale politike në bërjen e vendit të paqeverisshëm.
Sa e keqe është kjo? Është kaq keq sa harrova Newt Gingrich-in.
Lexuesit mund ta kujtojnë se në vizin 1995 Z. Gingrich, atëherë Kryetar i Dhomës së Përfaqësuesve, shkurtoi financimin e qeverisë federale dhe detyroi një mbyllje të përkohshme të qeverisë. Ishte e shëmtuar dhe ekstreme, por së paku Z. Gingrich kishte kërkesa specifike: ai donte që Bill Clinton të pajtohej me rritjen e shkurtimeve të Kujdesit Shëndetësor.
Sot, përkundrazi, liderët republikanë nuk pranojnë të ofrojnë asnjë propozim specifik. Ata mallkojnë deficitin dhe muajin e shkuar senatorët e tyre votuan në grumbull kundër çdo rritjeje të limitit të borxhit federal, një lëvizje që do të kishte çuar në një tjetër mbyllje të qeverisë nëse demokratët nuk i kishin 60 vota. Por ata gjithashtu denoncojnë gjithçka që mund të reduktojë deficitin, përfshirë, ironikisht, çdo përpjekje për t'i ndarë më zgjuarsisht fondet e Kujdesit Shëndetësor.
Dhe teksa Partia Republikane në tërësi ka hequr dorë nga çdo përgjegjësi për t'i bërë gjërat që të funksionojnë, është vetëm natyrale që senatorët individë të ndihen të lirë ta marrin vendin peng derisa të arrijnë që projektet e tyre të zemrës të financohen.
E vërteta është se në këtë gjendje që ndodhet politika amerikane, mënyra si punon Senati nuk është e pajtueshme më me një qeveri funksionuese. Senatorët vetë duhet ta pranojnë faktin dhe të nxitin drejt ndryshimesh në ato rregulla, duke përfshirë eleminimin ose së paku kufizimin e obstruktivizmit. Kjo është diçka që ata mund dhe duhej ta bënin, me shumicë votash, në ditën e parë të sesionit tjetër të Senatit.
Mos e mbani frymën. Me sa shohim, demokratët nuk janë as në gjendje të fitojnë pikë politike duke theksuar obstruksionizmin e kundërshtarëve të tyre.
Do të ishte ky një mesazh i thjeshtë (dhe do të kishte qenë mesazhi qendror Massachusetts): një votë për një republikan, pavarësisht se çfarë mendoni ju për atë si njeri, është një votë për paralizën. Por nga tani, ne dimë si ia del administrata Obama me ata që duan ta shkatërrojnë atë: shkon drejt e në damarë. Sigurisht, Robert Gibbs, sekretar i shtypit i Shtëpisë së Bardhë, e akuzoi Z. Shelby-n për "budallosje". Po, kjo rezonon vërtetë me votuesit.
Pas shpërbërje se Polonisë, një oficer polak që shërbente nën Napoleonin krijoi një këngë e cila pas rilindjes së vendit në mbarim të Luftës i Botërore u bë hym kombëtar i Polonisë.
Ai fillon "Polonia ende nuk ka humbur."
Epo, Amerika ende nuk ka humbur. Por Senati është duke vazhduar punën për këtë./Elida BUÇPAPAJ
--
February 8, 2010
Op-Ed Columnist
America Is Not Yet Lost
By PAUL KRUGMAN
We've always known that America's reign as the world's greatest nation would eventually end. But most of us imagined that our downfall, when it came, would be something grand and tragic.
What we're getting instead is less a tragedy than a deadly farce. Instead of fraying under the strain of imperial overstretch, we're paralyzed by procedure. Instead of re-enacting the decline and fall of Rome, we're re-enacting the dissolution of 18th-century Poland.
A brief history lesson: In the 17th and 18th centuries, the Polish legislature, the Sejm, operated on the unanimity principle: any member could nullify legislation by shouting "I do not allow!" This made the nation largely ungovernable, and neighboring regimes began hacking off pieces of its territory. By 1795 Poland had disappeared, not to re-emerge for more than a century.
Today, the U.S. Senate seems determined to make the Sejm look good by comparison.
Last week, after nine months, the Senate finally approved Martha Johnson to head the General Services Administration, which runs government buildings and purchases supplies. It's an essentially nonpolitical position, and nobody questioned Ms. Johnson's qualifications: she was approved by a vote of 94 to 2. But Senator Christopher Bond, Republican of Missouri, had put a "hold" on her appointment to pressure the government into approving a building project in Kansas City.
This dubious achievement may have inspired Senator Richard Shelby, Republican of Alabama. In any case, Mr. Shelby has now placed a hold on all outstanding Obama administration nominations "” about 70 high-level government positions "” until his state gets a tanker contract and a counterterrorism center.
What gives individual senators this kind of power? Much of the Senate's business relies on unanimous consent: it's difficult to get anything done unless everyone agrees on procedure. And a tradition has grown up under which senators, in return for not gumming up everything, get the right to block nominees they don't like.
In the past, holds were used sparingly. That's because, as a Congressional Research Service report on the practice says, the Senate used to be ruled by "traditions of comity, courtesy, reciprocity, and accommodation." But that was then. Rules that used to be workable have become crippling now that one of the nation's major political parties has descended into nihilism, seeing no harm "” in fact, political dividends "” in making the nation ungovernable.
How bad is it? It's so bad that I miss Newt Gingrich.
Readers may recall that in 1995 Mr. Gingrich, then speaker of the House, cut off the federal government's funding and forced a temporary government shutdown. It was ugly and extreme, but at least Mr. Gingrich had specific demands: he wanted Bill Clinton to agree to sharp cuts in Medicare.
Today, by contrast, the Republican leaders refuse to offer any specific proposals. They inveigh against the deficit "” and last month their senators voted in lockstep against any increase in the federal debt limit, a move that would have precipitated another government shutdown if Democrats hadn't had 60 votes. But they also denounce anything that might actually reduce the deficit, including, ironically, any effort to spend Medicare funds more wisely.
And with the national G.O.P. having abdicated any responsibility for making things work, it's only natural that individual senators should feel free to take the nation hostage until they get their pet projects funded.
The truth is that given the state of American politics, the way the Senate works is no longer consistent with a functioning government. Senators themselves should recognize this fact and push through changes in those rules, including eliminating or at least limiting the filibuster. This is something they could and should do, by majority vote, on the first day of the next Senate session.
Don't hold your breath. As it is, Democrats don't even seem able to score political points by highlighting their opponents' obstructionism.
It should be a simple message (and it should have been the central message in Massachusetts): a vote for a Republican, no matter what you think of him as a person, is a vote for paralysis. But by now, we know how the Obama administration deals with those who would destroy it: it goes straight for the capillaries. Sure enough, Robert Gibbs, the White House press secretary, accused Mr. Shelby of "silliness." Yep, that will really resonate with voters.
After the dissolution of Poland, a Polish officer serving under Napoleon penned a song that eventually "” after the country's post-World War I resurrection "” became the country's national anthem. It begins, "Poland is not yet lost."
Well, America is not yet lost. But the Senate is working on it.
Comments (0)
Dërgoja shokut
Printo
