Më ndjeni për termin "lavire" të përdorur në titull, por situata dukshëm është
e tillë, saqë një fjalë tjetër në vend të saj nuk do të mund ta përfaqësonte
dot siç duhet realitetin për çështjen që do të trajtoj.
Në krye të herës theksoj: dashuria për Vllazninë, por edhe për futbollin në
tërësi më ngacmon t'i shkruaj këto radhë. Ajo frymë, ajo ulërimë, ajo
brohoritje apo çjerrje zëri për ngjyrat kuqeblu morën guximin dhe vendosën çka
kishin në majën e një pene, për të thënë troç e pastër atë që pakkush po guxon
prej kohësh ta shpreh publikisht. Jo se nuk e duan Vllazninë, përkundrazi mund
ta duan shumë herë më tepër se artikullshkruesi, porse interesat e ditës, frika
e të shprehurit lirshëm, pa ndrojtje, step shumëkënd nën pretendimin se "Kur
s'po flasin të tjerët, pse të flas unë i pari?" dhe kësisoj Vllaznia mbetet
jetimja e gjorë, nafakkëputura lozonjare.
Fillimisht në gazetën "Dita", por më pas edhe në medie të tjera kam shprehur
mirënjohjen time për marrjen në duar të Vllaznisë nga privati dhe i qëndroj
stoik idesë se klubet shqiptare duhet të privatizohen sa më parë. Po ashtu,
edhe pse Agron Çela kish qenë më herët president i Vllaznisë, me vete thashë
"më mirë ky se sa bashkia". Parátë e derdhura nga aksioneri janë përherë më
kërkuese ndaj futbollistëve dhe stafit teknik të klubit përkundrejt paráve që
dalin nga taksapaguesit e shkretë, të hedhur në ajër si pa të keq, duke bërë,
në rastin konkret, Vllazninë një pronë pazot. Po çfarë premtoi z.Çela para se të merrte Vllazninë?
Renditjen e Vllaznisë në katër skuadrat më të mira të vendit, rrjedhimisht
kapjen e një vendi që të çon në Europa League. Shikoni ku dergjet sot Vllaznia!
Nuk prita përfundimin e kampionatit, pasi syri realist kritik e di mirëfilli se
Vllaznia pas humbjes me Shkumbinin në Peqin s'do të mund të kapë më zonën
"Euro", kur skuadra si Flamurtari, Teuta, Kukësi dhe Tirana renditen më mirë se
kuqeblutë, e për më tepër kalendari nuk i favorizon aspak shkodranët për
arritjen e këtij objektivi.
Qysh para se drejtimi i klubit të merrej nga z.Çela qarkulluan zëra se
biznesmeni po e merrte për interesa personale, që më pas dolën se ishin
elektorale. Nëse interesi elektoral i tij do të përputhej me ngritjen e
Vllaznisë, futbolldashësit shkodranë as do t'ia dinin se ç'përfitonte ai, mjaft
që Vllaznia e tyre e zemrës të arrinte objektivin e shumëpërfolur. Por tashmë
jemi përpara faktit se Vllaznia nuk ka arritur as minimumin e peshës së
fanellës që përfaqëson. Po tani si i bëhet?
Rasti në fjalë nuk është i vetmi. As i pari dhe as i fundit. Politika shqiptare
ka futur duart kudo, duke u shtrirë në çdo qelizë të shoqërisë. Kjo e fundit po
përjeton dëmet e ligësisë që burojnë nga politika. Sporti është futur nën
çadrën e vendimmarrjeve personale për qëllime elektorale. Futbolli sidomos
është fusha më e dashur për të fituar kapital politik. Sa fiton futbolli nga
gjithë kjo mjegullnajë? Asgjë. Madje, ai dëmtohet gjithnjë e më tepër. Vllaznia
është femra e përdalë e radhës, ku politika po e përdor deri sa t'ia ketë ënda.
Se kush mund t'i thotë stop kësaj maskarade, një Zot i madh e di.
Comments (0)
Dërgoja shokut
Printo
