VOAL - Online Zëri i Shqiptarëve - KUR NUK VJEN TICikël poetik nga ADEM ZAPLLUZHA

KUR NUK VJEN TI

Kur nuk vjen ti
Nata është e aq e gjatë
Sa që pashmangshëm i përngjan
Atyre netëve të thikave
Kur çaheshin drurët nga dhembja

Lëvizin damarët
Tmerrshëm lëvizë frymëmarrja
Nga degët e vetmuara të yjeve
Shkunden gjethet e mbrëmjes

Një gjysmë hëne noton diku për në askund
Por nuk ndalet si ora e vjetër në stacion
Noton nëpër mjegullat e çmendura
Si trenat e verbër
Ecën nëpër shpirtin e thyer të reve

Dikur vonë kur mbërrin trenat në stacion
Shoh se ti nuk je në mes të njerëzve
Dhe valixheve të drunjta

Pas mesnate kur udhëtarët
Shpërndahen të vetmuar
Secili shikon punën e vet
Përpos meje dhe pritjes
Askush s'merr frymë pranë binarëve

SIVJET PËR HERË TË PARË
Po bien
S'pushojnë shkundjet e gjetheve
Si perënditë e përrallave
Po vdesin fluturat e bardha
Një ylber te kujtesa
Thurë xhemperin e një stine të vrarë

Sivjet për herë të parë
Kaluan zbathur këndej pari dimrat
Kaluan edhe acaret
Ngarkuar me trishtim
Një zog i vetmuar
Mbi një çati të stinës
I përcillte për në atdhe lejlekët e vonuar

Po bien
Nëpër sheshet e qyteteve
Po bien përmendoret
Një kohë e bronztë shkrihet në hapësirë
Nga shpirtrat e kolonadave
Si nëpër tregime të lashta
Ringjallen perëndit e vdekur

          ME PLAGË TË PASHËRUARA

O kush jeni ju të më mësoni
Se si duken prangat
Dyzet e katër vjet jetova i prangosur
Si luani në kafaz
Dhe akoma kam mbetur
Me plagë të pashëruara

Nuk më besoni por lindja ime
Ishte një trishtim i paharruar
Nën rrogozin e vuajtjes
Dhembja lëshonte gjëmën e përditshmërisë
Dhe ju sot më tregoni
Se si duhet me e dashtë atdheun

O kush jeni ju të më mësoni
Se atdheu është një peng
Që të mban
Dhe nuk të lëshon asnjëherë
Mbi katër dekada e barta gurin e pikëllimit
Dhe gjumin kurrë nuk e pata gjumë
Me sy të mbyllur e ëndërroja lirinë

          O kush ishit ju që nga faqet e abetares
Deshët të mi zbritni germat
Dhe si lugetërit e zinj
Ma kafshuat palcën deri në asht

Unë asgjë nuk desha
Më shumë se ju në jetën time
Desha vetëm të jem një njeri i lirë
Në atdheun tim të robëruar

KUR ISHIM TË RINJ

Kur u plakëm
Bisedat i patëm të gjata
Por as bastunët nuk na dëgjonin
Kishim harruar
Se si shkruhen letrat e dashurisë

Na ikën kohërat
Nuk na njeh as amalgama e pasqyrës
Si ajri i pastër i dimrit të kristaltë
Jemi të tejdukshëm
Nëpër trupin dhe shpirtin tonë
Si hijet hynë dhe dalin njerëzit

Tani më të njohurit tanë kanë ndryshuar
Janë pakëz më të çuditshëm
Se sa çfarë ishim ne
U përngjajnë kukullave të dyllta
Nëpër vitrinat e pista të shpirtit

Kur ishim të rinj
Aq pak probleme kishim
Sa që u përngjanim fluturave të egra
Depërtonim nëpër shpirtin e çdo flake
Që kallej si malli i nuses
Në zemrën e brishtë të shpresës

NJË DITË

Një ditë ndoshta që nesër
Ne do gjejmë një vend
Ndoshta do jetë prehri i ndonjë druri
Ku mund t'i mbështesim
Kokat tona

Jemi lodhur
Aq shumë jemi të lodhur
Sa që shpirti i jonë delikat
Po bëhet copë e grimë
Në lotin e kristaltë të erës

Një ditë ndoshta që nesër
Do kthehemi në baltë
Nga e cila erdhëm

Jemi sfilitur
Dhe mbetur pa miq
S'kemi me kënd të luajmë
Një lojë shahu
Më kujtohet
Kur për mbretëreshën
I flijonim kuajt dhe oficerët

          Një ditë në përrallat e gjetheve
Ne do të gjejmë një vend
Ku mund të pushojnë
Shpirtrat delikat të njerëzve
Dhe pemëve që ecin vertikalisht