VOAL - Online Zëri i Shqiptarëve - FËMIJËRIA NËPËR VARGJET E MIANga PËRPARIM HYSI

Fëmijëria

Fëmijëria më gjeti dhe këtu, në Tiranë,
Sikur prapa të më ketë ndjekur me shkop
-Hajde, se po na prishin mushanë!*
Apo ke zënë Tiranën dhe je kthyer në ulok?!!!

Pa ngrihem hopa nga krevati
Errësirë dhe asgjë: xhin-xhan?!!!
Pak sikur më zuri inati
Se dimër është dhe hiç nuk ma mban.

S'ma mban, po ndahet fëmijëria
Jorganin zu e ma hodhi për tokë
Po dale,- thashë,- se jam burrë me thinja
Pse ç'më pandeh? Mos jam çamarrok?

Opo lëri nazet se je bërë si mullar
Qafa të është trashur si dem
Kanë dalë e po të presin plot moshatarë
Dhe thirrjes sime po i bie me shqelm?

Eh, fëmijëria! O moshë trazovaçe!
Unë nuk lija kurrë dy gurë bashkë
Pse më trazoni tani , o ju çaste?
Ku kam gjunjë më të dalë mushasë?!

* mushaja- qe tokë e askujt dhe kullotte tërë fshati.
-
Dy shkarpa

- Pa gjej dy shkarpa që të ndezim zjarr,-
Më tha nëna mua. (Sakaq ia dhashë në duar)
-More, po paske qenë budalla
Duhet të paktën të mbledhësh një krah.

Eh, moj nënoke, po unë qeshë fëmijë
Ti kujtoje se isha "gjeni"

Portreti i nënës zë më shfaqet
Dhe dy pika loti varen përmbi faqet
Mes shokësh
I kam hipur pelës çile
Moshatarët ftoj në garë
Veri bëhem. Garoj pa hile
Gjithmonë unë në vend të parë.

Mandej me ta zëmë lozim fshatçe
O cingël. o dokërr, o kollonekas
Po gazi i madh në kaladibrançe
Uria na grryente se bëheshim "esull"
Pa ndiznim pastaj një zjarr bubulak
Bukën pranë zjarrit e theknim.
Kush nxirte një qepë, kush djath veç pak
Me njëri-tjetrin jepnim-merrnim.

Eh, sa lezet e shije na kishte
Ajo bukë e thekur me kripë e qepë
Ajo kohë ishte, si ishte
Tani pleqërisë vjen dhe më "mek"
Se thinjat m'i rrëzon nga koka
Dhe bëhem prapë i vogël
Fëmijëri! Je e bukur sa bota!
Të dua aq, sa mendjen ma sjell rrotull.

Tiranë, 4- 6 janar 2015