RËRA E PLAZHEVE
Gjithnjë më trëmb
rëra e plazheve
e cila bën
të më ndjekin
si hienat
asosacionet foviste
stuhitë e shkretëtirave,
që zhdukin
shënjat
cicerone,
karvanët,
nomadët,
gamilet,
provat,
faktet,
dëshmitarët,
dëshminë e vetme
se ishim
sa një insekt jetëshkurtër
efemer...
më shfaqen shtëpiza prej balte,
kështjella,
fortesa,
qytete, qytetërime antike, primitive, moderne
të humbura
si
monedha metalike
në
rërën e plazheve
të bëra pluhur e hi,
rërë
plazhi...
ose mjerimi është fatlum
kur zbulohen
në
mumje të ballsamosura,
amfora të thyera, të coptuara
në fund të deteve
apo në hieroglife të padeshifrueshme arabe...
gjithnjë më tremb
rëra e
plazheve
sikur infiniti,
largësitë,
hapësirat,
qielli, boshllëqet
kohët e ndara
pafundësisht
ku dy njerëz
nuk mund të takohen kurrë...
kohët
e humbura
përfundimisht
si gjurmët
pas
stuhisë të shkretëtirës
në shkretëtirën e Gobit e Saharës
ku gjithçka është bërë rrafsh,
pluhur e hi
rërë plazhi...
(Marrë nga libri i ri "Unë jam e përjetshme"
Comments (0)
Dërgoja shokut
Printo
