U dogj pylli
S'është më pylli
s'janë më mështenkat
me kore të argjendtë,
plepat me
gjethe-vëthë
të
florinjtë,farfuritës,
lisat e rëndë me
rrënjët gjer në bërthamën e tokës.
U dogj pylli.
S'është më pylli.
S'lëshon më hije
pylli.
Pylli nuk ishte
shtegtar që të kthehej,
Që ta prisnim...
Pylli nuk lëvizte nga vendi
Si malësori në kullën e ngujimit...
S'është më pylli.
Tani dëbora mbetet pezull në ajër,
Merr trajtat e
krahëve të bredhave,
pishave, molikave,
hartinave
siç ka bërë për mijra
vjet,
për inerci...
ylberët mbeten të
kacavarur nëpër
grumbujt e reve, të
shtangur, fytyrëfriksuar
prej honeve dhe
humnerave...
zogjtë sillen nëpër
ajër të hutuar,
në kaos, pa strehë
kërkojnë më kot
folezat e tyre
në sqep mbajnë më kot
fijëzat e barit
Arinjtë, dhelprat,
kunadhet, ketrat, ujku,
gazelat, sorkadhet,
dhitë e egra,
gjarpërinjtë
të çoroditur, bohem
kanë mbetur pa
strofkat e tyre:
birat nënë dhé,
guvat nëpër gurë,
zgravrat nëpër drurë...
andaj janë mbledhur
të gjithë së bashku
bëjnë grevë-urie
bëhen hara-kiri
vetëm të gjejnë
pyllin
vetëm të kthejnë
pyllin...
Por pylli s'ishte
shtegtar
Që të kthehej...
Pylli s'është më
Pylli u dogj
Si çifutët nëpër
krematoriumet e
Treblinkës,
Me oh...
(Marrë nga vëllimi poetik "Unë jam e përjetëshme")
Comments (1)
Dërgoja shokut
Printo
