　
　
　
SILIVIAS
　
Silvia, e mban mend vallë
Atë kohë të jetës sate vdekësore,
kur bukuria llamburiste
në sytë e tu të qeshur me flatra hareje,
e ti, e kënaqur dhe ëndërruese,
pragun vajzëror kapërceje?
　
Kumbonin strofat
E qeta, e lutjet kumbonin,
në këngën tënde të përjetëshme,
atëherë kur veprën femërore të synuar
ndërmerrje, aq e lumturuar
për atë të ardhme që ti kishe në mendje.
Ishte maji plot aroma: e ti thithje me endje
Ëmbëlsinë e ditëve.
Unë studimet ngulmuese
Nganjëherë ndërpreja e letrat me pahir,
ku kohën tretja dhe tek unë
shkëlqente pjesa ime më e mirë,
　
lart nga ballkonet e shtëpisë atërore
në veshë kumbimi i zërit tënd më vinte,
dhe me shpejtësi ngrinte
grackën e ëmbël raskapitëse.
Kundronte qiellin e kthjellët,
rrugët e arta dhe oborret,
e pastaj detin mbarë, pastaj malet me borë.
Nuk e thotë dot gjuha vdekësore
Atë që unë ndjeja në zemër.
　
Çfarë mendimesh të ëmbëla,
çfarë shpresash, o Silvia ime!
Ajo që atëherë na dukej se ishte
Jeta njerëzore dhe fati!
Kur shpresa ishte më e madhe se kurrë,
një ndjesi më kaploi
e thartë dhe therëse,
dhe filloi dhimbja e gjëmës sime.
O natyrë, o natyrë,
pse nuk e kujton tani
Atë që na premtove dikur?
Pse kështu
i mashtron fëmijët e tu?
　
Ti më herët se bari e trembi dimrin,
nga sëmundja të cilën e luftove dhe të mundi,
u trete, o njomëz.
Dhe nuk shikoje më
lulen e viteve tua;
nuk ta miklonin më zemrën
lavdet e ëmbëla për flokët e tu të zinj,
për shikimet e tua plot dashuri dhe drojtje;
në ditët e festave me ty shoqet
më nuk flasin për dashurinë.
　
Pas pak vdiq edhe shpresa
ime e ëmbël: edhe fatet iu mohuan
viteve të rinisë sime. Ah sesi
ke ikur kështu ti,
e dashura ime e moshës rinore,
shpresa ime e përlotur!
Kjo është bota? Këto janë
Dëfrimet, dashuria, veprat, ngjarjet
Për të cilat bashkë flitnim prore?
Ky është fati i qenieve njerëzore?
Për t
'u dukur e vërtetë
Ti, e mjerë, veniteshe: dhe me dorë
Vdekjen e ftohtë dhe një varr të tmershëm
Nga larg na i tregoje.
　
MBRËMJA E DITËS SË FESTËS
　
E ëmbël dhe e kulluar është nata dhe pa erë,
Dhe e qetë sipër çative e në mes të oborreve
Çlodhet hëna, e nga larg shpalos
E kthjellët çdo mal. O gruaja ime,
Tani hesht çdo rrugë, dhe nga ballkonet
Llamba e rrallë natore ndrit:
Ti fle, të pushton gjumi i ëmbël
Në dhomën e qetë; e nuk do
T
'ia dish për asgjë; e nuk mund ta mendosh
Çfarë plage më ke hapur në mes të kraharorit.
Ti fle: unë këtë qiell, që aq i mirë
Të duket po t
'ia shikosh fytyrën, më vjen ta përshëndes,
Dhe natyrën e përjetëshme të pakufishme
Që më mundon. Ty ta mohoj
Shpresën, më thotë, edhe shpresën; e veç kësaj
Nuk shkëlqejnë sytë e tu përveç ku qajnë me lotë.
Kjo ditë ishte solemne: pas dëfrimesh
Të jep çlodhjen; e ndoshta të rikujton
Në gjumë sa të pëlqente kjo ditë dikur, e sa
Të pëlqeja unë ty: jo aq sa unë shpresoja, jo.
Në mendime të vij prapë. Ndërkohë unë llogaris
Sa jetë më ka mbetur, e përplasem në tokë,
thërras, fërgëlloj. Oh ditë të tmerrëshme
Në një verë të tillë të blertë! Ah, më
Nuk do të dëgjoj rrugëve këngën vetmitare
Të zejtarit që kthehet natën vonë,
Pas sorollatjeve, në strehën e tij të mjerë;
E çiltërsisht më ther zemra,
Kur mendoj se ti e kalon gjithë botën
Dhe kurrë gjurmë nuk lë. Ja ka ikur
Dita e festes, e pas festës
Dita tjetër është krejt e rëndomtë, dhe
Kohën mbart me vete çdo njeri. E ku është zëri
I atyre popujve të lashtë? Ku është thirrja
E anijeve tona të famshme, dhe perandoria
E madhe e Romës, e ushtritë, e shungullimat
Që përshkuan tokën dhe oqeanin?
Gjithçka është qetësi dhe heshtje, e gjithçka
Trys botën, e askush për to më nuk e vret mendjen.
Në rininë time të hershme, kur e prisja
Në mënyrë lakmiqare ditën e festës, apo
Pastaj kur ajo kishte mbaruar, unë dhimbshëm,
zgjohesha; dëgjoja në natën e vonë
Një këngë që ledhatonte ndjenjat
Duke u larguar vdiste pak nga pak,
Ashtu dhe zemra ime në kraharor më dhimbte.
　
KËNGA E FUNDIT E SAFOS
　
Natë e qetë, e rreze e druajtur
E hënës së ngrënë; e ti që vërtitesh
Nga selvia e nemitur lart në shkrepa,
Lajmëtar i ditës; oh sa sfilitëse e të shtrenjta
Aq sa të panjohura më ishin orët dhe fati,
Të ngjashme me sytë e mi; jo të qeshura
Sa lëndime iu shkakton të mjerëve kjo lojë.
Ndër ne atëherë hareja ringjallet
Kur në lugina lumenjtë rrjedhin
Dhe në fushat e drithëruara fyelli
Magjik i Neptunit, e kur qerrja
E rënda qerre e Jehovait na bubullon
Mbi kokë, ajri nator plasaritet.
Ne nëpër rrëpira e lugina të thella
Nën retë që qëllojnë, ne me grigjat
Që ikin të shastisura, ne përballë
Lumit që harron ku i ka brigjet e veta
Nën kumbimin shurdhues që vjen nga lart.
E bukur pelerina jote, o qiell div, e bukur
Je ti, tokë e vesuar. Ah, nga kjo
Bukuri e pakufi nuk niset asnjë
I paudhë apo mbrapshtan
Për tek e mjera Safo. Në krenarinë tënde
Mbretëron e ligë, o natyrë, e mikpritje të egra,
E dashnore të përçmuara, në format hirplote
Të zemrës dhe ninëza e syve më kot
Kanë shprehje lutëse. Mua nuk më qesh
Shtegu i ndritur, e nga porta qiellore
Agimi purpuror; mua nuk më këndojnë
Engjejt mëngjesorë, e as murmurimat
Nuk do të më përshëndesin: e atje ku
Rrënjët e dendura përhap
Lumi i artë i gjirit tënd të pastër, në trupin tim
Linfat rrjedhin tërbueshëm.
Comments (0)
Dërgoja shokut
Printo
