PEIZAZH
PASIONAL
Sqepi
i zogut diellor hap zemrën e hapësirës
frut i gurit
frut i kohës
Hapësirë hapësirë e plasaritur
Vraga të rërës në ballin e flakës
varka poshtë një ylli idhnak
dialog në nënqiell mes hënës dhe
reve
Shenja të kuqe gjurmë yjesh
veshje zjarri
kacavarëse e verës së zbrazur në
gropa
Vende si një luan që fle
vende si një gosti në flakë
lëndë në ekstazë lumenj të ndalur
zgjerime mbretëri krahësh të
shtrirë
　
Mes qetësisë dhe lëvizjes
pulsi i madh i qenies
Një gumëzhimë ere dhe shiu
ngjitet në kufij
si zallahi dhe ethe turret
përpara uragani
sytë
e dyllosur
sytë
e enjtur nga vizionet
Uragani
ka lëshuar rrënjë në mes të shpirtit tënd
çfarë
njëra e këmbë e tij ndrydh gjelbëron nën tjetrën këmbë
LIGJËRIM
Me
gjuhën e prerë
dhe
sytë e hapur
bilbili
mbi mur
Sytë
me dhimbje të grumbulluar
e
puplajë gjaku
bilbili
mbi mur
Pendë
gjaku e afshi të shkurtër
ujë i sapolindur nga fyti
bilbili mbi mur
Midis gurëve të zinj zëri i
bardhë
i ujit të dashuruar
bilbili mbi mur
Me gjuhën e prerë këndon
gjak në gur
bilbili mbi mur
　
SHTRËNGATA
Në malin e errët
rrebeshi dalldiset me zë të lartë
Ne të njëjtën orë saktësisht
turresh përpara përmes humnerave
në trupin tënd të fashitur
Era lufton në terr me ëndërrën
tënde
pyllnajë
e gjelbër dhe e bardhë
lis
çunak lis mijëvjeçar
Era
të çrrënjos të tund dhe të shtrin përtokë
e
hap mendimin tënd dhe e davarit
Të
vorbullt sytë e tu
e
vorbullt kërthiza jote
të
vorbullt e bosh
Era
të shtrydh si një kalavesh
shtrëngata
mbi ballin tënd
shtrëngata
mbi zverkun dhe mbi barkun tënd
Si
një rrem të thatë
era
të hedh tutje
Në
ëndërrën tënde hyn rrebeshi
duar
të gjelbëra dhe këmbë të zeza
rrotullon
nëpër fytin
e
gurtë të natës
mbërthyer pas trupit tënd
të malit të fashitur
Mali dalldiset
mes kofshëve tua
monolog guri e uji
Mbi rreshpet
e ballit tënd kalon si një lum
zogjsh
Pylli e ul kokën
si një dem i plagosur
pylli gjunjëzohet
nën
krahun e erës
rrebeshi
dalldiset
çdo
herë e më thellë
në
trupin tënd të fashitur
çdo
herë më natë
ECEJAKET
I
Kthehu
natën
kalavesh
i orëve më të vona;
preje si frut të territ,
shijoje injorancën.
II
Me krenarinë e pemës
mbjellë në qendër të vorbullave
zhvishesh
me gjestin e ujit
duke kërcyer nga shkëmbi
braktis trupat e tu
me hapat jerme të erës
përplasesh mbi shtrat
me sy të mbyllur
kërkon
nuditetin tënd më antik
III
Zbres në ty me rënien e verbër të
valës
trupi yt më mban sipër vetes si
vala që lind
jashtë era fryn dhe grumbullon
ujërat
të gjithë pyjet janë një pemë e
vetme
Në natën e thellë lundron qyteti
tokën dhe qiellin dhe vërshimin
që s'pushon
elementët
e ndërthurur endin
veshjet
e një dite të panjohur
IV
Shkretëtirë
e pafund dhe burim i fshehtë
bilanc
i heshtjes dhe pemë e rënkimeve
trup që shpaloset krejt si vela
trup
që paloset krejt si krahu
zemër
që e shkëpus nga nata
akrep
që ngulet në gjoksin tim
vulosje
gjaku mbi vitet e mia të burrërisë
V
(Bëj
atë që më thua)
Me
një Po
llambë
që prin në hyrje të ëndërrës
Me
një Jo
bilanc
që peshon mashtrimin dhe të vërtetën e dëshirës
Me
një Ah
asht
i lulëzuar për ta përshkuar vdekjen
VI
(Sot,
gjithnjë sot)
Flet
(ngatërrohen shiu mbi shiun)
nuk
di çfarë thua (një dorë e verdhë mbështetet)
Hesht
(lindin zogj mbi zogj)
nuk
di ku jemi (një hoje ngjyralle mbyllet)
Qesh
(këmbët e lumit mbulohen me gjethe)
nuk
di se ku shkojmë (sot është tashmë ditë në mes të natës)
E
sotme që hapet dhe mbyllet
që
kurrë nuk lëviz dhe kurrë nuk ndalet
zemër
që kurrë nuk shuhet
Sot
(një zog ndalet
mbi
një kullë breshëri)
Është
gjthnjë mesditë
TJETRI
Shpiku
një fytyrë.
Prapa
saj
shumë
herë
jetoi,
vdiq dhe u ringjall.
Sot
fytyra
e tij ka rrudhat e asaj fytyre.
Rrudhat
e tij nuk kanë fytyrë.
　
VEGIM
Nëse
njeriu është pluhur
njerëz
janë ata
që
përshkojnë pllajën
　
RINI
Kërcimi
i valës
më
të bardhë
çdo
orë
më
të gjelbër
çdo
ditë
më
të re
vdekja
　
MADRIGAL
Më transparent
se ajo pikë uji
mes gishtave të shpezës
mendimi im hedh një urë
mes teje dhe teje
Shikoje
më real se trupi që e banon
ndalur në mes të ballit tim
Ke
lindur të jetosh në një ishull
　
SHEMBULLI
Bubullima
përshkon pllajën
fsheh
qielli të gjithë zogjtë e tij
Dielli
ka dhënë shpirt
nën
dritën e tij të fundit
gurët
janë më gurë se kurrë
Murmuritje
të gjethnajave
si
qorra në kërkim të rrugës
Pas
pak çastesh
uji
dhe nata do të jenë një trup i vetëm
PEIZAZH
Më tepër se ajër
më tepër se ujë
më
tepër se buzë
e
lehtë e lehtë
Trupi
yt është tani hija e trupit tënd
TEJPËRTEJ
Unë
kthej faqen e ditës
duke
shkruar çfarë më thotë
lëvizja
e qerpikëve të tu
Unë
hyj tek ti
e
vërtetë e tërë e territ
Unë
kërkoja prova të errësirës dua
të
pi verë të zezë
merr
sytë e mi dhe shtrydhi
Një
pikël natë
në
majën e gjirit tënd
misteret
e mishërimit
Duke
i mbyllur sytë
unë i hap ata brenda syve të tu
Gjithmonë zgjohet
në shtratin e saj ngjyrëshegë
gjuha jote e njomë
Ka shatrivanë
në
kopshtin e damarëve të tu
Me
një masë gjaku
i
përshkoj mendimet e tua hutueshëm
mpirja
e kujtesës më udhëheq mua
në
anën tjetër të jetës
AGIMI
FUNDIT
Floku
it ka humbur në pyll
këmba jote prek timen
Në gjumë ti je më e madhe se nata
por ëndërra jote ndihet lirshëm
brenda kësaj dhome
Sa shumë jemi ne që jemi kaq të
vegjël
Jashtë taksia kalon
me ngarkesën e saj të fantazmave
Lumi që rend pranë
është gjithnjë
duke rrjedhur mbrapsht
A do të jetë e nesërmja një
tjetër ditë
PREKJA
Duart
e mia
hapin
perdet e qenies sate
të
veshin ty në një nuditet të mëtejshëm
Zbulojnë
trupat e trupit tënd
Duart
e mia
Shpikin
një tjetër trup për trupin tënd
　
URA
Midis tani dhe tani
midis ku jam unë dhe ti
fjala urë
Duke hyrë në të
ti
hyn në veten
fjala
lidh
dhe
mbyll si një unazë
Nga
një breg në tjetrin
është
gjithmonë
një
trup i shtrirë
një
ylber
Unë
do të fle nën harqet e tij
　
ASHTU
SI DIKUSH DËGJON SHIUN
Dëgjomë
ashtu si dikush dëgjonë shiun
jo
vëmendshëm jo shkujdesshëm
hapa
drite vesë e hollë
ujë
që është ajër ajër që është kohë
dita
është ende duke ikur
nata
duhet tashmë të vijë
figuracione
mjegulle
në
bërryl të kthesës
figuracione
të kohës
në
hark të këtij pushimi
dëgjomë
ashtu si dikush dëgjon shiun
pa
dëgjuar dëgjo çfarë them unë
me sytë hapur brenda vetes në
gjumë
me të pesë shqisat zgjuar
është duke rënë shi, hapa të
lehtë, një mërmëritje rrokjesh
ajër dhe ujë fjalë pa peshë:
çfarë jemi ne dhe janë
ditët dhe vitet ky moment,
koha
e papeshë dhe keqardhja e rëndë
dëgjomë
ashtu si dikush dëgjon shiun
asfaltet
duke rrezatuar ti kapërcen rrugën
është
mjegull duke u endur në natë
është
natë duke fjetur në shtratin tënd
është
kulmimi i dallgëve në frymën tënde
gishtat e tu prej uji njomin
ballin tim
gishtat e tu prej flake djegin
ballin tim
gishtat e tu prej ajri hapin
qepallat e kohës
një pranverë vizionesh dhe
ringjalljesh
dëgjomë ashtu si dikush dëgjon
shiun
vitet shkojnë tutje çastet
kthehen
a i dëgjon hapat në dhomën tjetër
jo këtu jo atje: ti i dëgjon ata
në një kohë tjetër që është tani
dëgjon hapat e kohës
shpikës i vendeve pa peshë askund
dëgjon shiun duke rënë mbi taracë
nata është më natë në korije
vetëtima ka bërë çerdhe mes
gjetheve
një kopsht i pagjumë që shkon pas
rrymës
hijen tënde e mbulon me këtë faqe
Comments (0)
Dërgoja shokut
Printo
