"Diçka kishte për të ndodhur, por konkretisht se çfarë, askush nuk mund ta
dinte. Gjithkush prej nesh kishte filluar të kishte një parandjenjë të keqe,
një farë ankthi që dukej sikur kishte filluar të rrinte pezull mbi të gjithë ne
të burgosurit e burgut të Spaçit. Po na dukjes sikur hija e vdekjes po na
kalonte pranë gjithnjë e më shpesh, prekte me bërryl secilin nga ne dhe
largohej. Kjo ndjesi filloi të ndihej ndoshta që dy javë më parë se të
shpërthente revolta e Spaçit. Po, po, më kujtohet si sot, na rrëfen Ylber
Merdani, banor i qytetit të Korçës, ish-i dënuar në burgun e Spaçit, dëshmitar
i ditëve të revoltës. Dy javë para fillimit të revoltës, thotë ai, u duk një
tufë e madhe korbash, pis të zeza, që kaluan sipër kokave tona. Ato fluturuan
mbi kampin tonë me një fëshfëritje të fortë, ashtu siç ndodh kur plumbat
fërkohen me ajrin dhe bënë drejt kodrave që ndodheshin përtej përroit, përballë
me kampin tonë. Në atë kodër prej kohësh qëndronte e shkruar me gurë një
parullë e madhe: "Popull Parti Enver". Sorrat e zeza, që deri atë ditë nuk
i kishim parë kurrë të shfaqeshin, u ulën mbi çdo gur të parullës së madhe.
Parulla u bë krejt e zezë, ashtu si vetë korbat. Krakaritjet e tyre nisën të
dëgjoheshin çdo ditë. Fillimisht askush nuk u kushtoi ndonjë rëndësi të veçantë
mbërritjes së korbave, as krakaritjeve të tyre dhe as vendqëndrimit të tyre mbi
gurët e parullës. Atij që iu duk e pazakonte prania e sorrave, ishte qeni ynë,
i të burgosurve, që ne e thërrisnin "Tarti". Që nga çasti i parë, kur ai ndjeu praninë
e tyre, ngriti kokën përpjetë dhe nisi të angulliste me një zë të përvajshëm që
të ngjallte frikë. Dukej sikur ishte paralajmërimi i vdekjeve që kishin për të
ndodhur në kampin tonë. Fillimisht nuk deshëm t'u besonim as angullitjeve të
Tartit, por thellë-thellë, parandjenja e keqe se diçka do të ndodhte, kishte
filluar të zinte vend edhe në shpirtin tonë. Po ndodhte kështu, ndoshta nga që
njerëzit e komandës së kampit po shndërroheshin gjithnjë e më shumë në katilë
të vërtetë ndaj nesh, ndoshta nga që edhe zemërimi i të burgosurve po bëhej
edhe më i madh. Mes njerëzve të komandës së burgut dhe të burgosurve hendeku
ishte thelluar shumë. Një det i madh zemërimi qëndronte mes nesh. Të gjitha
këto të bënin të besoje te parandjenja se së shpejti diçka do të ndodhte.
Tashmë edhe prania e korbave që fluturonin çdo ditë mbi kokat tona dhe
ndaleshin në kodrën ku ishte parulla, kishin filluar t'i jepnin kuptim
parandjenjës tonë. Edhe angullimat e Tartit nuk ishin gjë tjetër veçse një
dëshmi e tij, si për të na treguar se edhe ai i ishte bashkuar shqetësimit
tonë".
Mëngjesi i 21 majit
"Ishte mëngjesi i 21 majit 1973 kur gjithkush prej nesh nisi të besonte se atë
ditë do të ndodhte ajo që ishte parandier për ditë dhe javë me radhë, vijon
rrëfimin e vet "Ylber Merdani". Fillimisht, edhe mëngjesi i 21 majit nuk pati
ndonjë gjë të veçantë për askënd. Gjithçka po vinte si një rutinë e zakonshme,
pa asgjë të re në thelb, ashtu siç kishte qenë edhe një ditë më parë, edhe një
javë më parë, edhe një muaj më parë... Korbat sapo kishin fluturuar mbi kokat
tona për të qëndruar te parulla "Popull Parti Enver". Qeni ynë, Tarti,
kishte zënë vend mbi tarracë dhe u lehte korbave që vinin rrotull. Nënoficeri
Mark Tuci po kalonte përmes sheshit të kampit duke u drejtuar nga dhomat e
izolimit, ashtu sikurse nënoficerët e policisë bënin çdo mëngjes për t'u marrë
të dënuarve me izolim batanijet që ua kishin dhënë në mbrëmje për të fjetur. Të
burgosurit e tjerë ishin ngritur nga gjumi pasi në orën 06.20 minuta duhej të
gjendeshin të rreshtuar mbi soletën e ndërtesës së dusheve dhe banjove, (aty ku
ishte dhe Tarti), sepse pikërisht në këtë kohë bëhej nisja për në punë. Çdo
brigadë duhej të kishte në krye të saj brigadierin dhe rojen e punës (një
nënoficer) Në krye të rreshtimit qëndronte brigada e investimeve, pas saj
vendosej brigada e armatorëve dhe pas tyre viheshin në radhë brigadat sipas
zonave duke filluar nga zona nr. 1 e kështu me radhë. Kur gjithçka ishte gati,
vinin policët, ku secili prej tyre merrte në dorëzim me firmë numrin e të
burgosurve për çdo brigadë. (Aq duhej te ktheheshin në përfundim të turnit,
gjallë ose vdekur) Por atë ditë nuk ndodhi kështu. Rrjedha e zakonshme e ditës,
u ndërpre krejt papritur. Kur Mark Tuci kishte hapur dhomat e izolimit, nga
njëra prej tyre u pa të dilte me rrëmbim Pal Zefi, i cili ishte dënuar me një
muaj izolim, sepse nuk dëshironte të shkonte në punë. Gjithkush nisi të
vështronte andej për të kuptuar se çfarë po ndodhte. Zefi përshkoi me shpejtësi
një pjesë të oborrit, rrëmbeu një hekur që e gjeti të hedhur aty dhe po atë
çast vrapoi drejt barakës më të afërt, i vuri shpatullat pas dërrasave të saj
që të ishte i mbrojtur nga krahët dhe pastaj thirri: "Askush të mos afrohet!"
Mënyra se si e mbante hekurin në dorë dhe pozicioni që kishte zënë të krijonte
përshtypjen se ai vërtet nuk kishte ndërmend të lejonte ndokënd që t'i afrohej.
Ishte i ri, vetëm 33 vjeç. Nëse dikush do të guxonte të bënte të kundërtën,
atëherë hekuri që gjendej në duartë e tij do të përfundonte në kokën e
agresorit. Zefi ishte dënuar me 10 vjet heqje lirie për agjitacion dhe
propagandë. Ishte nga Rrushkulli i Durrësit. Vdekja dukej sikur po vërtitej
nëpër ambientet e kampit. Sorrat që kishin rreth dy javë që ishin shfaqur në
burgun e Spaçit, kaluan sipër nesh, ndërsa Tarti lëshoi sërish atë zënë e tij
të përvajshëm që të rrëqethte. Për drejtuesit e komandës së burgut tashmë
gjithçka ishte e qartë. Arrestimi i Zefit nuk do të ishte i lehtë. Veprime të
paparashikueshme mund të ndodhnin dhe situata mund të dilte jashtë kontrollit".
Tentativa për arrestimin e Pal Zefit
"Nënoficer Tuci nuk donte të tërhiqej, ishte detyrë e tij të kapte këtë të
burgosur dhe ta detyronte atë të hynte përsëri në dhomat e izolimit, por Zefi
vazhdonte me paralajmërimin e tij: "Askush të mos afrohet!". Tuci kishte mbetur
në një mëdyshje pothuajse të plotë, nuk ishte i sigurt nëse duhej t'i afrohej
Pal Zefit ose jo. Të burgosurit vështronin herë nga nënoficeri, herë nga kolegu
i tyre. Ankthi ishte i madh. Zefi vazhdonte të shtrëngonte hekurin që mbante në
dorë. Nëse ai do të rezistonte, kjo do të ishte një fitore e madhe për çdo të
burgosur, por edhe e kundërta, dorëzimi pa kushte i tij do të ishte një humbje
po kaq e madhe për ta. Njeriu i komandës së burgut ende vijonte të qëndronte i
stepur. Për të, gjithçka po bëhej edhe më e qartë; nëse do të guxonte të
afrohej, atëherë ai edhe mund të mbetej i vdekur, i goditur nga shufra e
hekurit. Zemërimi i Palit ishte i madh, paparashikueshëm, i frikshëm. Hekuri në
duart e tij ishte shndërruar në një armë vdekjeprurëse për gjithkënd që do të
vepronte kundër vullnetit të tij. Prisnin çdo të ndodhte. Atë çast vunë re se
nënoficeri hoqi dorë nga vendosmëria e tij për të detyruar Zefin të kthehej në
dhomën e izolimit. Tuci kishte vendosur të kërkonte ndihmën e komandës. I vetëm
do ta kishte të pamundur të ndërmerrte ndonjë hap që të rezultonte i
suksesshëm. Vështrimet e të burosurve të tjerë po bëheshin më të ashpra. Nuk
ishte çudi që ata të hidheshin në sulm, madje dukeshin sikur po hidheshin...
Pikërisht në këtë kohë, kur Tuci vendosi të kërkonte ndihmën e komandës, Pal
Zefi, braktisi barakën ku kishte zënë vend dhe u ngjit mbi tarracën e
ndërtesës, aty ku gjendeshin edhe të burgosurit e tjerë që do të niseshin për
në punë. Mes të burgosurve u ndje më mirë. Çuditërisht të gjithë panë se si
edhe Tarti shkoi pranë Pal Zefit duke e vështruar çuditshëm, si për t'i thënë:
"E kuptoj, asgjë nuk ka për të përfunduar me kaq".Tarti, ky qen i çuditshëm,
përcillte të burgosurit për në punë çdo mëngjes. Ai nisej me të burgosurit e
turnit të parë, i çonte ata në minierë, ose më saktë deri te vendi që quhej
"kthesa" dhe kthehej përsëri në kamp me ata që kishin përfunduar turnin e
tretë. Më pas çonte në punë turnin e dytë dhe sillte në kamp ata që kishin
përfunduar turnin e parë. Çuditërisht, ai qen ishte gjithnjë i vëmendshëm. Edhe
tani që diçka ishte duke ndodhur, ai dukej sikur përpiqej të kuptonte diçka më
shumë. Tarti ishte një krijesë mjaft inteligjente; sa herë që në kamp sillnin
të burgosur nga rrethet, ai u afrohej pranë dhe sillej miqësisht me ta sikur
t'i kishte njohur prej kohësh, kur ndodhte që në kamp të hynin njerëz të
Prokurorisë apo nga Ministria e Brendshme, atëherë ulërima e tij ishte një
piskamë e vërtetë, ashtu siç kishte filluar të bënte që prej dy javësh, që nga
dita e parë kur pa se mbi kamp po fluturonte një tufë e zezë korbash.
Megjithatë, sido që të ndodhte, Tarti e kishte zgjedhur pozicion e vet, ai do
të qëndronte si gjithnjë me të burgosurit".
Alarmimi i komandës
"Situata ishte bërë edhe më e nderë, vazhdon të tregojë tri ditët e tmerrit të
revoltës së Spaçit, Ylber Merdani. Nënoficer Tuci sapo kishte vënë në dijeni
oficerin e rojës së repartit Fejzi Liçon. Ai bënte detyrën e punëtorit operativ
të Sigurimit të Shtetit. Edhe ky i fundit, që me sa duket kishte mbetur i
tronditur nga lajmi që sapo kishte mësuar, kishte vënë në dijeni pa asnjë
vonesë oficer Sulejman Manokun, kryetarin e degës së zbatim vendimeve penale.
(Gjithçka mbi veprimet e komandës do të mësohej më vonë). Drejtuesit e kampit
kishin mbetur të befasuar; si ishte e mundur që një i burgosur të mos i bindej
asnjë urdhri. Komanda doli me një vendim të prerë: Pal Zefi duhej të kthehej në
dhomën e izolimit një çast e më parë. E kundërta nuk duhej të ndodhte. Që nga
momenti i daljes së Pal Zefit nga dhoma e izolimit e deri më tani, kur ishte
dhënë urdhri i prerë i komandës, kishte kaluar më shumë se një orë Pal Zefi
vazhdonte të qëndronte në tarracë mes të burgosurve. Edhe të burgosurit prisnin të përballeshin me veprime
të tjera. Befas të gjithë panë se njeriu i sigurimit të shtetit, Fejzi Liço, i
shoqëruar nga Mark Tuci dhe dy persona të tjerë, pasi u gjend afër me Pal
Zefin, por jo aq pranë sa hekuri të arrinte mbi kokën e ndonjërit prej tyre, i
kërkuan të burgosurit rebel që të kthehej në dhomën e izolimit. Ndërkaq, si për
të treguar se ishin miqësorë me të burgosurin, pavarësisht se ai kishte thyer
rregullat, tentuan të hedhin edhe një hap tjetër përpara, por hekuri që Zefi
mbante në dorë u ngrit përpjetë. Nëse do të ndodhte që punonjësit e komandës të
bënin hapin fatal, atëherë dikush prej tyre do të gjente vdekjen e sigurt.
Oficerët dhe nënoficerët u shtangën. Kuptuan se nuk mund të bënin dot asgjë.
Vështruan nga të burgosurit. Edhe sytë e tyre ishin errësuar edhe më shumë,
vështrimet ishin bërë edhe më të ftohta dhe më të frikshme. Të gjithë dukeshin
sikur thoshin: "Largohuni që këtej, Pal Zefi është i pafajshëm, ai nuk mund të
kthehet më në dhomën e izolimit, ai nuk dëshiron të punojë dhe për këtë askush
nuk mund ta detyrojë". Pal Zefi po ndiente mbështetjen e kolegëve.
Luftë nervash
"Megjithatë, edhe njerëzit e komandës nuk mund të tërhiqeshin. Tërheqja e tyre
do të dukej mposhtje, shenjë frike, do të vlerësohej si një humbje dhe fitore e
të burgosurve. Të burgosurve nuk u duhej lënë asnjë shkak që të besonin se ata
ishin më të fortë, se ata mund të fitonin, se atyre mund t'u plotësoheshin
qoftë edhe një herë të vetme dëshirat e tyre. Kjo nuk mund të ndodhte. Ndërkohë
në sheshin e burgut u duken punonjës të tjerë të kampit që po vinin në ndihmë
të Fejzi Liços. Ky i fundit hodhi mbi të burgosurit një vështrim triumfator.
Tashmë mund të thuhej se njerëzit e komandës ishin të mjaftueshëm për t'u
hedhur në sulm për arrestimin e Pal Zefit. Pasi i kërkuan edhe një herë që të
dorëzohej, vendosën të bënin përpara. Në ndihmë të punonjësve të komandës erdhi
edhe Medi Noku, kryetar i zyrës teknike ( një i burgosur). Gjatë këtyre
sekondave, hekuri në duart e Pal Zefit kishte bërë një hark duke u ngjitur lart
dhe pas kësaj, po ashtu si një shkreptimë, ishte ulur me shpejtësi mbi kokën e
Nokut, por ky i fundit që kishte pikasur se çdo të ndodhte me të, i ktheu
kurrizin duke dashur tashmë të largohej, por shufra e hekurit kishte zbritur
mbi kurrizin e Nokut, i cili atë çast u gjend i shtrirë për tokë".
Tarti, qeni i të burgosurve
"Pas kësaj edhe punonjësit e tjerë të Komandës nisën përpjekjet për arrestimin
e Pal Zefit, por nuk po ia mbërrinin dot, vijon më tej Ylber Merdani. Në
ndihmë të Zefit po hidheshin edhe te burgosurit e tjerë. Edhe qeni Tarti kishte
kuptuar se çfarë duhej të bënte. Ai i sulmonte policët nga këmbët, ulërinte
fuqishëm dhe përpiqej të ndalte vrullin e tyre Tarti po shndërrohej në një
krijesë të frikshme. Nuk dihej kush do të fitonte, komanda apo të burgosurit.
Lufta psikologjike ishte e fortë. Erdhi një çast që njerëzit e komandës e
arrestuan Zefin. Ishte një çast kur gjithë turma ndjeu humbjen e turpshme, por
befas e kishte mbledhur veten. Pas këtij çasti do të shndërrohej në një uragan.
Dikush kishte thirrur: "Lëshojeni!" Ishte një thirrje që dilte nga thellësitë e
tmerrit, e vuajtjeve dhe e dëshpërimit. "Lëshojeni!" Vetëm lirimi i Pal Zefit
do të ishte për të burgosurit një dritë e ndezur në shpirtrat e tyre, një
kthjellim i vërtetë për ta. Kishte nisur përleshja. Të burgosurit qëllonin me
çfarë mundeshin, grushte e tulla. Të tjerë të burgosur kishin nisur të
thërrisnin: "Ja vdekje, ja liri!" Kishte mjaftuar kjo thirrje që 6 burrat e
komandës të lëshonin Pal Zefin. Nisën t'i kërkonin turmës që t'u hapte rrugën
dhe të largoheshin që andej një çast e më parë, madje mundësisht të bëheshin të
padukshëm sikur nuk kishin qenë ndonjëherë aty më parë. Turma e kishte kuptuar:
ishte më e mirë një fitore pa gjak. Njerëzit e komandës po largoheshin, ashtu
siç ikin dhelprat kur kuptojnë se gjahtari është aty afër. Ata po largoheshin
"me bishtin ndër shalë", madje pa u merakosur që kapelet me yllin komunist u
kishin mbetur nën këmbët e të burgosurve. Por çfarë do të ndodhte pas kësaj?
Zef Pali ishte çliruar nga kthetrat e nënoficerëve dhe ishte përsëri aty mes
shokëve. Ai ishte trim, ishte 33 vjeç. Vështroi me mirënjohje ata që ishin
kacafytur me nënoficerët. Ata ishin shumë: Dashnor Kazazi, Syrja Lame, Jorgo
Papa, Pavllo Pope, Pandi Sterjo, Hasan Ribo, Muharrem Dyli, Rezhep Lazri, Sulo
Veshi, Fadil Dushku, Theofilo Gjika .... Po kaq mik i paharrueshëm do të mbetej
edhe qeni Tarti... "Ne do të fitojmë!"- tha Pal Zefi. Ndoshta ishte kjo fjalë e
tij që i bëri të burgosurit të gjithë bashkë. Ata kishin vendosur që tashmë
revoltës që kishte shpërthyer t'i shkonin deri në fund". Pas kësaj ngjarjeje,
drejtuesit e kampit u detyruan të vinin në dijeni degën e punëve të brendshme
dhe më pas edhe ministrinë përkatëse".
Kishin ikur të gjithë
Në ambientet e jashtme të burgut të Spaçit nuk shihje askënd tjetër, veçse të
burgosur dhe rojet që nuk dinin se çfarë duhej të bënin. Thuhej se gjithë
njerëzit e komandës ishin mbledhur në një nga zyrat e tyre dhe debatonin mes
panikut dhe frikës se si mund të dilnin nga kjo gjendje në të cilën e shihnin
veten të mbërthyer. Komisari i repartit Shahin Skura dhe Sulejman Manoku
tentuan të bisedonin me të burgosurit, që këta të fundit të zbatonin rregullat
dhe ligjet, por askush prej të dënuarve nuk iu bind. Të burgosurit u
përfaqësuan nga Syrja Lame dhe Njazi Bylykbashi. (Të dy u ridënuan pas revoltës)
Drejtuesit e komandës ishin larguar përsëri të pafuqishëm. Tashmë askush prej
tyre nuk po dukej në shesh. Një zjarr i madh ishte ndezur në shpirtrat e të
burgosurve. E kishin pritur këtë çast. Kishin gati dy javë që përcilleshin nga
një parandjenjë se në kampin e tyre diçka kishte për të ndodhur. Paralajmërimi
fillimisht kishte ardhur nga tufa e korbave pis të zeza që fluturonin mbi kamp
dhe uleshin mbi gurët e parullës, "Popull Parti Enver", por edhe nga Tarti
që angullinte përvajshëm e bëhej më i shqetësuar në çdo ditë që kalonte.
Situata vazhdonte të ishte alarmante. Ende nuk po gjendej një zgjidhje.
Ndërhyrja me forcë, nga ana e komandës shihej si e pamundur. Koha kalonte.
Njerëzit e komandës ishin duke pritur edhe mbërritjen e grupit operativ të degës
së punëve të brendshme të Rrëshenit. Ata mbërritën rreth orës 16.00. U mblodhën
përsëri në një nga zyrat e komandës dhe nisën të marrin në shqyrtim situatën.
Kaloi një orë dhe askush nuk kishte mundur të dilte me një vendim. Kaloi edhe
një orë tjetër dhe përsëri heshtje. Të burgosurit ishin në ankth. Çfarë do të
ndodhte vallë? Nuk ishin të sigurt nëse komanda kishte nisur të ndihej e
pafuqishme apo ndonjë e papritur tjetër po përgatitej nga ana e tyre. Të
burgosurit vazhdonin të hidhnin parulla të tilla, si "E duam Shqipërinë të
lirë!". "Roftë liria!", "Rroftë Evropa e lirë!", "Jemi të pafajshëm!" etj. Unë,
rrëfen, Ylber Merdani, së bashku me Ulsi Pashollarin, nisëm të ngjisnim me
marmalatë nëpër mure parulla të tilla, ku kërkonim ngritjen e një komisioni
amerikan për verifikimin e dosjeve".
"Kali i Trojës"
"Megjithatë, rreth orës 18.00, policë dhe njerëz të sigurimit të shtetit, nisën
të vinin në zbatim planin e "Kalit të Trojës". Ata u dërgonin lajm të
burgosurve se dikush i kërkonte dhe pasi arrinin t'i shkëpusnin duke i nxjerrë
deri në anën e pasme të kuzhinës, i arrestonin, sepse ai vend ishte i pakapshëm
nga syri i të burgosurve të tjerë. Me të njëjtin plan arrestuan edhe Pal Zefin.
Të burgosurit e panë arrestimin e tij në çastet e fundit. Po atë çast u dëgjua
zëri i fuqishëm i Dervish Bejkos. "Mos e arrestoni mor të poshtër!" Edhe të
burgosurit e tjerë u hodhën në përleshje, por tashmë Zefi u kishte ikur nga
duart. Fill pas arrestimit e kishin nisur me urgjencë drejt degës së punëve të
brendshme të Rrëshenit. Të njëjtën skemë kishin përdorur edhe me Syrja Lamen.
Tashmë ishte çasti kur po tentonin të arrestonin dhe Pavllo Popën, por ndërkaq
turma e të burgosurve e kishte kuptuar se çfarë po ndodhte me njerëzit e vet.
Instinktivisht nisën të grumbullohen e të rrinë bashkë, pranë njëri- tjetrit.
Një pjesë e të burgosurve kishte zënë vend mbi tarracën e dushit dhe pjesa
tjetër në oborrin e kampit. I dënuari Pope po u thoshte oficerëve se ishte i
gatshëm të vinte vetë pa u lidhur, por ndërsa po ecte i shoqëruar nga
nënoficerët, turma lëvizi si një përbindësh. Thirrjet ishin të forta dhe të
fuqishme. Lëvizjet e tyre kishin vetëm një kumt: "Mos shko vëlla, ktheu këtu
tek ne, nëse shkon me ta, nuk ke për t'u kthyer më kurrë!". Pope bëri edhe dy
hapa para dhe pastaj qëndroi në mes të rrugës si një gur që nuk mund të
rrokulliset më tej dhe tha: "Po shkoj te shokët". Dyluftimi ishte i heshtur.
Ata nuk mund të përdornin as dhunë, as forcë, sepse turma mund të shndërrohej
në një përbindësh. "Mirë, i thanë, shko, por dije se ne do të të marrim, ti
nuk mund të shkosh dot asgjëkund tjetër" . Pope u la i lirë. Ishte një fitore
tjetër e të burgosurve. Tashmë duhet të ishin ata që të hidheshin në ofensivë.
Ishte çasti kur guximi i komandës ishte në rënie, turma po fitonte. Atë çast
morën vesh se njëri prej hetuesve dhe prokurori ndodhej në infermieri. Kjo u
nxiti dëshirën që t'i merrnin peng dhe pas kësaj të ishin ata që të diktonin
kushtet e tyre, por ata kishin mundur ta pikasnin atë çka po thurej prej të
burgosurve. Rojet e brendshme të kampit arritën t'i nxjerrin nga infermieria
duke shfrytëzuar një dalje tjetër. Edhe te radhët e hetuesve dhe prokurorëve
kishte hyrë paniku. Çdonjëri prej tyre, edhe pse duhej të tregohej trim,
ndjente frikën e vdekjes për shkak të ndonjë sulmi të papritur nga njerëzit e
rebeluar. Sipas tyre, bisha ishte bërë e rrezikshme. Numri i të burgosurve që
po ktheheshin në protagonistë po bëhej gjithnjë e më i madh. Ata që hidhnin
parulla kundër pushtetit popullor po bëheshin gjithnjë e më të shumtë.
Befas kishte nisur përleshja e radhës. U gjakosën shumë veta. Së fundi njerëzit
e komandës ishin larguar përsëri. Pas kësaj u duk sikur gjithçka u qetësua. Ata
kërkonin të krijonin përshtypjen se ai që e kishte fajin, Pal Zefi, u arrestua,
me të tjerët nuk kemi asgjë. Gjithkush duhet t'u bindet rregullave dhe ligjeve
në fuqi dhe asnjë masë nuk do të merret. Kishte qenë vetëm një heshtje e
rremë".
Përballë me rojet
Turma po bëhej e papërmbajtshme, na thotë Ylber Merdani. Të burgosurit kishin
mbetur ballëpërballë vetëm me rojet e brendshme të burgut. Njerëzit e komandës
vazhdonin të mbeteshin të mbërthyer nga paniku. Erdhi një çast kur të
burgosurit deshën të sulmonin rojet me gjithçka mundeshin. Nëse do të ndodhte
kjo gjë, sigurisht që kasaphana e vërtetë do të ndodhte në anën e të
burgosurve. Por edhe drejtuesit e komandës ndoshta nuk e donin një tragjedi të
tillë. Nuk dihej se çfarë mund të ndodhte pas kësaj, nëse në këto ambiente,
prej trupave të të burgosurve do të derdhej një lumë gjaku. Ata ishin të moshave
të ndryshme, nga krahina të ndryshme, shumë prej tyre i kishin futur në burg
vetëm pse kishin influencë të madhe në krahinat dhe zonat ku jetonin. Turma e
të burgosurve bëri përpara. Dy forcat kundërshtare u vunë përballë
njëra-tjetrës. Të burgosurit bënin një hap para, rojet një hap prapa. Qëndronin
një çast, matnin me sy forcat e njëri-tjetrit, kuptonin kush ishte në avantazh
dhe pastaj hidhej edhe një hap tjetër, rojet sërish bënin prapa. Kështu ndodhi
deri sa njerëzit e armatosur u tërhoqën nga zonat e brendshme dhe dolën në
zonën e ndaluar. Vetëm aty nuk mund të shkonin të burgosurit. Dalja në zonën e
ndaluar do të thoshte vdekje e sigurt. Nëse ndodhte kështu, ushtarët do të
ishin të detyruar të qëllonin. U shpresua që edhe turma të ndalej, sepse nuk
mund të përballej me vdekjen, por fatkeqësisht nuk ndodhi kështu. Turma e të
burgosurve kishte vendosur të shkonte e gjitha drejt vdekjes së sigurt. Ishte
pikërisht ky çast, kur u dha një urdhër tjetër, ushtarët duhet të dilnin jashtë
zonës së rrethimit".
Të burgosurit
"Tashmë gjithçka ishte në dorë të të burgosurve. Komanda nuk kishte asnjë
mundësi që të vendoste rregullin e mëparshëm. Sikur të mos mjaftonte dueli që
kishin fituar me rojet e burgut, kur të burgosurit panë se gjithçka kishte
mbetur në dorë të tyre, u drejtuan nga dhomat e izolimit dhe nxorën që andej
shokët e tyre të izoluar. Ishte një fitore që po shijohej nga të gjithë. Turma
ishte kthyer në një çmenduri të vërtetë. Nuk dihej se çfarë do të ndodhte më
tej, ndoshta të burgosurit do të tentonin të merrnin edhe zonën e ndaluar.
Frika, se mund të ndodhte edhe kështu, detyroi ushtarët që të qëllonin me
breshëri automatiku nga të gjitha drejtimet, mbi kokat e të burgosurve, por
kësaj radhe askush nuk po e ndjente frikën. Për ta, ajo që po ndodhte atë çast,
ajo breshëri plumbash, ishte vetëm një shpërthim fishekzjarresh. Shumë prej të
burgosurve nisën të hidhnin parulla të tilla si: "Ushtria është me ne",
"Populli është me ne dhe kundër jush", "Shokë ushtarë, dorëzoni armët!" Në të
gjitha ambientet e burgut gjeje të burgosurit grupe-grupe. Skënder Daja,
Dervish Bejko dhe Bashkim Fishta filluan të mbajnë fjalime, të recitojnë poezi
me përmbajtje kundër pushtetit popullor e të bënin thirrje për kryengritje etj.
Ekzistonte vetëm një frikë, të burgosurit mund ta shpërthenin kampin. Ata
tashmë ishin shndërruar në një tmerr të vërtetë".
Nata e parë e revoltës
Dita e parë e revoltës kishte shënuar fundin e vet dhe nata kishte filluar të
binte. Nuk kishte asnjë dyshim se për drejtuesit e komandës së kampit do të
ishte një natë ferri. Gjithë strategjia e tyre ishte ta shtynte këtë natë të
frikshme pa ndonjë provokim ndaj të burgosurve, pasi në të kundërt e keqja mund
të përhapej shumë shpejt dhe askush nuk do të ishte në gjendje të parashikonte
se kush do të ishte fundi i saj. Ata mund të dilnin nga burgu dhe të
përhapeshin në të gjithë Shqipërinë. Kur ende mëngjesi nuk ishte zbardhur mirë,
drejtuesit e komandës kishin marrë nga rojet njoftimin se në katin e tretë të
ndërtesë së tyre, të burgosurit kishin ngritur flamurin shqiptar me shqiponjën
dykrenare. Mbi bezen e jorganit të Neim Pashait, matjani Mersin Vlashi pikturoi
shqiponjën. Ndrec Çoku gjet një shkop dhe e përdori atë në vend të shtizës së
flamurit. Ne e pagëzuam Ndrecën me emrin e ri, "Ndrec Flamuri". Megjithatë,
ndërsa flamuri ngrihej mbi ndërtesë, ushtarët nisën të qëllonin me breshëri,
por fatmirësisht nuk pati të vrarë. Sigurisht, të qëlloje në ato çaste mbi
trupin e të burgosurve do të thoshte t'i hyje një aventure pa krye. Gjithë
kampi ishte në duart e të burgosurve. Dëshpërimi dhe urrejtja e tyre i ngjante
një deti të pafundmë. Mëngjesin e asaj dite, në kampin e Spaçit mbërriti edhe
zëvendësministri i Punëve të Brendshme. Pasi u njoh me situatën, ai mori
përsipër t'u drejtohej të burgosurve e të na kërkonte që ne t'i ktheheshim
rregullit dhe zbatimit të ligjit. Zëvendësministri foli relativisht gjatë, duke
u përpjekur të na tregonte forcën e shtetit, ndëshkimin që do të binte mbi të
gjithë ata që kishin marrë përsipër të thyenin ligjin, dhe vdekjen që do të
merrte gjithkush që kishte guxuar të dilte kundër pushtetit popullor. Qëllimi i
vetëm i tij ishte përhapja e panikut mes të burgosurve, që këta të fundit të
kuptonin se hakmarrja ndaj tyre do të ishte e madhe dhe e pamëshirshme. Vetëm
dorëzimi pa kushte mund të shpëtonte jetët e tyre.
Pritja
Pas fjalës së gjatë të zëvendësministrit, pritej që të burgosurit të shpallnin
dorëzimin e tyre, por çuditërisht, askush prej të burgosurve nuk iu bind
thirrjeve të tilla, edhe pse gjithkush e dinte se disa prej tyre do të
dënoheshin me vdekje. Korbat pis të zeza vazhdonin të kalonin mbi kampin e tyre
për t'u ndalur më pas në kodrën përballë ku shkruhej me gurë një parullë e
madhe. Ndryshe nga sa shpresonte zëvendësministri të burgosurit në vend të përgjigjes
i nisën një të burgosur, që t'i çonte atij një zarf ku të dënuarit i kishin
renditur të gjitha kërkesat e tyre. Veprimi i të burgosurve ishte një
shpërfillje ndaj forcës që kishte treguar shteti përmes një zëvendësministri.
Këtë gjë nuk mund ta pranonte kurrsesi njeriu i dërguar nga qeveria, do të
ishte një përulje e pashembullt para armikut të klasës. Korrieri i të
burgosurve u kthye mbrapsht. Megjithatë, në emër të të dënuarve Paulin Vata,
Hajri Pasho dhe Nuri Stepa, jo vetëm që nuk e përfillën këtë thirrje, por iu
kundërvunë me këto kërkesa: Të mos shpallet asnjë fajtor, të mos punojë askush
në minierë, veçse në ndërtim etj, të kishte amnisti, sepse që nga koha e
prishjes me BS, nuk kishte pasur, të shqyrtohej çështja jonë, e të liroheshim
sepse ishim të dënuar pa faj etj. Publikimi i kërkesave të tyre, ngrohu zemrat
e gjithë të dënuarve. Po, ata kishin pasur kurajon, t'ua thoshin njerëzve të
qeverisë në sy dhe ballëpërballë gjithçka që ndjenin, ashtu sikurse nuk kishin
pasur asnjëherë frikë të tregonin hapur urrejtjen ndaj pushtetit popullor dhe
udhëheqjes së partisë. Ata kishin qenë gjithnjë njerëz të lirë. Ditët e
revoltës së Spaçit po përjetoheshin edhe si një ditë feste të madhe. Dikush
thërriste "Rroftë Shqipëria e lirë", "Ne jemi me Evropën e lirë", "Poshtë
komunizmi" etj. Askush prej tyre nuk dëshironte t'i shmangej kësaj përpalljeje
të madhe që me siguri nuk do të harrohej asnjëherë.
Përmbyllja
Kur kishte filluar të binte mbrëmja, u mësua lajmi se gjithë kampi ishte
pushtuar nga tre rrethime ushtarësh. Për të treguar se sa të shumtë ishin ata
në numër, gjatë gjithë natës ndezën zjarre përgjatë kodrave, madje edhe aty ku
shkruhej me gurë parulla "Popull Parti Enver" dhe uleshin korbat e zeza.
Vazhdimisht rreth kampit dëgjoheshin zhurma makinash, manovrime tankesh,
lëvizje armatimesh, mbushje dhe shkrehje armësh. Sipas lajmeve që mbërrinin
kohë pas kohe, korpusi i Burelit kishte mbërritur i gjithi aty, kishin
mbërritur edhe sampistët të pajisur me armë dhe shkopinj druri. U tha
gjithashtu se pushtetarët e asaj kohë kishin vendosur të vinin në përdorim edhe
lëndët kimike. Pas kësaj, gjithë të burgosurit ta gjenin veten në gjendje të
fikëti, ndërsa ushtria do të bënte arrestimin e menjëhershëm të tyre. Në rast
nevoje as plumbi nuk do të kursehej. U pre edhe furnizimi me ujë. Për momentin
ne mundëm të përdornim vetëm ujin që kishte mbetur në skaltabanjat e dusheve.
Përballja do të ishte një tmerr i vërtetë. Dhe ashtu ndodhi ata që
kundërshtuan, i rrihnin me bishtat e lopatës dhe i sillnin aty me barela, si"
Dashnor Kazazi, Gëzim Medolli, Pal Zefi, Skënder Daja, Dervish Bejko, Demir
Pojani etj. Ata ishin shumë dhe të gjithë të armatosur...Dikush erdhi me listën e
arrestimeve, u lexuan rreth 100 emra të burgosurish. Do të ishin lexuar edhe
emra të tjerë nëse Feçor Shehu nuk do të ngrinte dorën për të thënë boll. Në
lishte kishte njerëz të moshuar që kishin bërë nga 20-30-vjet burg, por që
dihej se këta persona kishin qenë me influencë në krahinat e tyre si Sami
Dangëllia, Hodo Sokoli etj, ndaj dhe ndëshkimi për ta do të ishte i
pamëshirshëm. Që të mos dëgjoheshin rënkimet e njerëzve që torturoheshin,
policët këndonin: "Ne përpara po marshojmë, me Enverin fitimtar".
4 prej tyre u dënuan me pushkatim: Skënder Daja, Pal Zefi, Dervish Bejko dhe
Hajri Pasha. Askush prej tyre nuk kërkoi mëshirë, ndërsa 8 të tjerë u dënuan më
25 vjet burg. Këto dënime u dhanë brenda ditës. Ndërsa në ditët të vijim kampi
do të vihej në gjendje hetuesie. Në brendësi të kampit u hapën 7 qendra hetimi,
ku do të pyeteshin të gjithë, pa përjashtim, gjithë të burgosurit. Për 6 muaj
me radhë u ndalua krejtësisht dërgimi apo marrja e letrave dhe pakove, u
ndaluan takimet me të afërmit dhe gjithçka tjetër. Askush nuk dinte se çfarë po
ndodhte me të burgosurit. Një pjesë i çuan në burgun e Tiranës, një pjesë
tjetër në atë të Rrëshenit, dikush lirohej, ishin të shumtë ata që ridënoheshin
Megjithatë të gjithë kujtonin fjalët e Skënder Dajës, të cilit edhe kur i than:
"i pandehur kërko falje dhe ne do të të falim", ai u përgjigj: "Edhe sikur të kisha
pasur dhjetë jetë, dhjetë herë të njëjtën gjë do të bëja. Do të luftoja të isha
i lirë". Me këto fjalë i dha fund rrëfimit të tij, Ylber Merdani, të cilit
gjithnjë i kujtohen gjithashtu edhe korbat e zeza që ishin shfaqur mbi kampin e
tyre, por edhe qeni i të burgosurve, Tarti që gjithnjë dinte të ishte në krah
të të burgosurve. A thua se kuptonte më shumë se njerëzit!