BALADË PËR NJERIUN QË MBANTE GURIN E RRUFESË
Qëmoti
Një njeri që shtegtonte në male
E paska gjetur gurin e rrufesë
E paska mbajtur me vete
Qysh nga ajo ditë
Njeriu që mbante me vete gurin e rrufesë
Në terrin e verbër të natës pa hënë e pa yje
Shihte qartë si ditën në drekë
Në zjarr, nuk digjej; në ujë, nuk mbytej
Edhe në kulmin e acarit nuk mërdhinte
Nuk kishte vapë në pishë të diellit
Njeriu që mbante me vete gurin e rrufesë
Mund të rronte njëqind ditë pa bukë e pa ujë
Mund të rrinte njëqind net pa fjetur
Me tre hapa mund t'i kapërcente malet
E të mbërrinte në breg të detit
Njeriun që mbante me vete gurin e rrufesë
Nuk e priste dot shpata
Nuk e zinte dot plumbi
Nuk e prishte dot syri i keq
Njeriut që mbante me vete gurin e rrufesë
I shmangej Ujku i Çartur
I hapte udhën Syqenëza
Kuçedra ikte ku sytë këmbët prej tij
Prej tij dridhej tutësh edhe Vdekja...
Njeriu që mbante me vete gurin e rrufesë
Thonë se vazhdon të ecë nëpër kohëra
I mbështjellë me një shark të bardhë legjende...
L'ETERNEL RETOUR
Në vitin 39 para Krishtit
Oratori romak Asinius Pollion
Nënshtroi parthinët, një popull të Ilirisë
Pas kthimit të tij në Romë
Për të u organizua një triumf
Më vonë, ai vazhdoi të merrej me ushtrime oratorie
Siç thotë Seneka ( Plaku )...
Në vitin 1939 pas Krishtit
Një pinjoll tjetër i Ujkonjës, me emrin Konti Ciano
Në trupin e të cilit ndoshta kishte shtegtuar
Shpirti i oratorit romak Asinius Pollion
Përgatiti nënshtrimin e të njëjtit popull
Me ndryshimin e vetëm se tashti parthinët
Quheshin albanezë ose shqiptarë
Ashtu si stërgjyshi i tij i largët
Oratori romak Asinius Pollion
Edhe Konti Ciano ka pasur prirje letrare
Madje ka shkruar një libër të trashë...
Duke lexuar Senekën ( Plakun )
I cili i ka kushtuiar një kapitull të tërë
Oratorit romak Asinius Pollion
U befasova nga ngjashmëria e këtyre dy datave
39 para Krishtit,1939 pas Krishtit
Në të cilat ka ndodhur e njëjta ngjarje
Ku kanë marrë pjesë të njëjtët protagonistë...
Përsëritja e të njëjtës ngjarje në dy data të ndryshme
Më solli në mendje të frikshmin L' Eternel Retour!
PASTISH NGA LASGUSHI
Kushtuar "profesorëve" që për vite të tëra
kanë predikuar teorinë e realizmit socialist, kurse
tashti organizojnë mexhlise "shkencore" për të sulmuar
autorët që shkruan në kohën e diktaturës së proletariatit.
Profesorët trukokallë
I gjykojnë vjeshëtorët,
Po më thoni cilët vallë
I gjykojnë Profesorët?
Profesorët zemërpisë,
Përdhosës të poezisë,
Shpirtkatran që denigrojnë,
Janë qen që të kafshojnë!
PISHA MAJË SHKËMBIT
Nga vera në verë
Shihja se si degët e ulëta
Të asaj pishe majë shkëmbit
Thaheshin vetvetiu
Vareshin si gjymtyrë pa jetë
Pastaj vjeshta sillte me vete
Erërat dhe stuhitë
Që i thyenin me rropamë
Dhe i rrëzonin përtokë
Degët ku nuk qarkullonte më limfa
Pisha nuk vishej me të zeza
Nuk shfrente në të qara
E bindur nga një urtësi e fshehtë
Se flakja e degëve të thata e të thyera
Ishte çmimi që ajo duhej të paguante
Për t'u ngjitur përpjetë
Qysh në fëmijëri
Më janë ngulitur në kujtesë
Degët e thata që rrëzoheshin nga stuhitë
Dhe tashti e vë re
Se gjithë jetën jam përpjekur t'i ngjaj
Asaj pishe majë shkëmbit...
VAJZA FLOKËKUQE
Vrapi nëpër diellin e asaj dite qershori
Ia kishte skuqur fytyrën e rrahur nga ajri i nxehtë
Ia kishte skuqur gushën, llërët
Lëkurën e zbuluar të kraharorit
Ajo vajzë që dielli e kishte mbështjellë me petale paparunesh
I ngjante një shisheje syrealiste
Antropomorfe
Të mbushur me verë të kuqe
Vallë, kush do ta pinte atë shishe?
Kush do të ngrinte me verën e saj dolli dashurie?...
E pata zili njeriun që do t'i digjeshin gishtat
Nga flakët e flokëve të saj prej komete
Dhe buzët do t'i ndizeshin nga prushi i buzëve të saj
Binjak me zjarrnajën e diellit
Si të mos e kisha zili unë
Një qenie tokësore, mëkatare
Kur edhe dielli vetë e përpinte me sy
Nga maja e zenitit
Duke njomur me gjuhë buzët e tij të përflakura?!
Vajza me fytyrë të skuqur ngq ajri i nxehtë
Vraponte për të mbërritur në takim
Duke lënë prapa nja hulli të zjarrtë komete...
KALORËSI I PANJOHUR
Një re fillikate shaloi malin
E shndërroi në kalë të gjelbër
Vallë, ç'lajm po më sjell
Ti, kalorës që lë pas horizontin?
Ja ku ia behu mbrëmja
Dhe yjet prushërijnë në qiell
Ndoshta këto yje janë
Shkëndijat që lë pas kalorësi i panjohur
Gjakun që i pikon nga plagët
Ia mbledhin kupat e lulëkuqeve
Ia mbledhin kupat e luleshegëve
Për ta shndërruar në rubinët e kokrrave të tyre
Kalorësi i panjohur trokon nëpër muzg
Drejt një shtëpie malli
Ndalet para një shtëpie ëndrre
Ku varet dryni i praruar i hënës
Ajmé, bulkthat e groposën në dhé
Çelësin e asaj shtëpie ku bujt errësira...
MBRËMJE ME HËNË TË RE
Sonte do të marr dy brirët e kësaj hëne të re
Me ta do të bëj timonin e një biçiklete
Për të shëtitur në bulevardin e Udhës së Qumështit
Nuk është çudi që gjatë shëtitjes sime
Atje lart të takoj Federiko Garsia Lorkën
Hipur në vraçin e zi të natës
Të cilin e nget me shpore yjesh
Për të mbërritur sa më parë
Në Sierra Morena
Nuk është çudi që atje lart të takoj Sergej Esenin
Këtë Pan të shekullit të njëzetë
Midis fishkëllimave që lëshojnë lokomotivat e kometave
Ai vazhdon t'bjerë bririt të hënës
Në stacionet hekurudhore të qiellit
Atje lart do të takoj medoemos
Pablo Pikason
Toreadorin e madh të pikturës moderne
Që me shkopin magjik të frymëzimit të tij
Një timon biçiklete e shndërroi në kokë demi...
Këtë mbrëmje me hënë të re
Hapësirave derdhet mushti i artë
Nga Briri i Argjendtë i Vjeshtës
Comments (0)
Dërgoja shokut
Printo
