Dhe të zhyt shpirtin tim atje brenda:
Mbushma prapë me një bar të fuqishëm
Të ma heqë atë Grua nga mendja.
　
E nuk dua ujë poetik, që nxit
Ndjesitë e një dëshire të etur,
Por një hurbë të thellë
Ta rrëkëllej nga valët e lumit Lete,
　
Për t
Ëmbëlsia e asaj fytyre engjëllore.
Shkëndija e shikimit tënd vezullues-
Dhe ai gji, parajsë tokësore.
　
Kurrë i lumtur nuk do të jetë më shikimi im,
Për të cilin shijet kanë humbur çdo kuptim:
Humbja është kënaqësia e poezisë,
Admirimi për shkëlimin klasik.
　
Ta dinte ajo si rrah zemra ime,
Me një buzëqeshje do ma lehtësonte zemrën,
Dhe i ngushëlluar do të ndjeja ëmbëlsinë,
Gëzimi, përzier me dhimbjen therëse.
　
Si një toskan humbur në Lapponia,
Midis borës, mendon Arnon e tij të ndritshme,
Ashtu do të jesh ti për mua në përjetësi
Hapësira e kujtesës sime.
　
SE MË DON TI MË THUA, POR ME NJË ZË
　
Se më don ti më thua, por me një zë
Më të përvujtë se të murgeshës
Që veç për veten lutje të ëmbëla këndon,
kur kambana prapë kumbon-
Hë pra, më duaj vërtetë!
　
Se më don ti më thua, por me një buzëqeshje trishte
Të ftohtë si agimi në një qeli pendese,
Murgeshë mizore e Shën Kupidit
Besnike e ditëve të asketizmit-
Hë pra, më duaj vërtetë!
　
Se më don ti ma thua, por buzët e tua
Se më don ti më thua, por dora jote
Nuk e shtrëngon të çiltrën dorën tjetër;
Është e vdekur si ajo e një shtatoreje
Ndërsa dora ime përvëlon nga pasioni-
Hë pra, më duaj vërtetë!
　
Hë pra, të përndizemi me fjalët
E më digj, më shtrëngo, më buzëqesh
Siç bëjnë të dashuruarit, hë pra, puthmë,
Dhe pastaj hirin e shpirtit tim varrose në zemrën tënde-
Hë pra, më duaj vërtetë!
　
　
Comments (0)
Dërgoja shokut
Printo
