　
　
TË PASHË TEK QAJE
　
I
Të pashë tek qaje: loti i madh shëndritës
mbuloi atë sy të kaltër
E pastaj m
'u duke si një manushaqe
me vesë spërkatur.
Të pashë tek qeshje: flakëritja e safirit
në praninë tënde nuk vezullonte më;
Nuk mund t'i njëjtësoja rrezet që buisnin
Plot jetë atë shikimin tënd.
II
Sikurse retë nga dielli i largët
Marrin një ngjyrë të thellë e të nxehtë
Të cilën me pahir hija e mbrëmjes së afërt
Mund ta përzërë nga qielli shpejt,
Ato buzëqeshje çojnë thellë në shpirtin
Më të trishtë gëzim të mirëfilltë;
Dielli i tyre lë pas një flakë
Që mbi zemër shëndrit.
　
KUR NE U NDAMË
　
Kur ne u ndamë
Në lotë e në dënesje pa zë,
Pëlcitur zemra përmes
Për të mos u parë për vite e vite më,
Faqet e tua u bënë të ftohta e të zbehta
Dhe më e ftohtë puthja jote ishte;
Ai çast vërtetë qe parandjenjë
E kësaj dhimbjeje.
Vesa e mëngjesit
Krejt e akullt ra mbi ballin tim:
E ndjeva atë si paralajmërim
Të kësaj që po ndjej tani.　
Janë harruar përbetimet e tua
Ke etje për ndryshime, moj,
Kur emrin tënd ma thonë
Më vjen turp ta dëgjoj.
Emri yt në veshët e mi
Tani tingëllon i vdekur;
Një ngjethje më përshkon:
Pse ishe aq e dashur dikur?
Të tjerët nuk e dinë sa mirë të njoh,
Nuk e dinë se të njoh më shumë se të gjithë:
Përjetë do të kem një peng në zemër për ty
Që fjalët për ta thënë nuk arrijnë.
Në heshtje ndjej se zemra jote
mund të më ketë harruar,
Me dhimbje ndjej se shpirti yt
Mund të më ketë tradhtuar.
Nëse do të të shikoj
Pas vitesh të tëra prapë,
Si të të përshëndes?
Me heshtje a me lotë, vallë.
　
AJO KALON DRITËPLOTË
　
I
Ajo kalon dritëplotë, si nata
Me ajër të kulluar e qiej të yjesuar;
Gjithë më e mira e territ dhe shkëlqimit
Pikëtakohet në shikimin e saj e sytë e saj
Kështu të ëmbëlsuar në atë dritë të kulluar
Që në madhështinë e ditës mohon qiellin.
II
Një hije më shumë, një rreze më pak, do kishte
Cënuar sadopak nurin pa emër
Që valëzon mbi gërshetin e saj zi si korb
Apo ëmbëlsisht i bën dritë në fytyrë,
Ku mendime të kthjellëta dhe të ëmbël
Pastër shpalosen dhe mrekullisht banojnë.
III
Mbi atë faqe, sipër atij balli,
kaq të ëmbël, kaq të qetë por kuptimplota,
Ngjyrat e ndezura, buzëqeshjet e paskajshme,
Flasin për ditët e jetuara mirësisht,
të një shpirti që këtu me të gjithë është në paqe,
të një zemre që dashuron pafajsisht!
　
STROFA PËR MUZIKËN
　
Nuk ka bijë të Bukurisë
Me një joshje kështu si tënden;
Si muzika sipër ujërave
Zëri yt është për mua i ëmbël:
Kur, sikur të kishte rënë fashë
Oqeani nga ai tingull rri magjepsur,
shkëndijojnë të qeta valët,
Duket se ëndërrojnë erërat heshtur:
Dhe hëna e mesnatës
Lëshon një fjollë drite mbi det
Që ndagalë lëviz kraharorin e tij
Si një djalosh në gjumë të qetë:
Kështu shpirti të përulet
Të të dëgjojë e adhurojë përherë
Si një emocion i thellë dhe i ëmbël
Si një valë oqeani në verë.
　
KËSHTU NE NUK DO TË KALOJMË MË
　
I
Kështu ne nuk do të kalojmë më kaq vonë
Duke u endur nëpër natë, edhe pse zemra
Si gjithmonë ende dashuron e si gjithmonë
Na ndrit hëna.
II
Sepse shpata e vjetëron millin
Dhe nga shpirti kraharori vjetërohet
Do të duhej që të merrte pushim zemra për të rijetuar
E dashuria për t
'u çlodhur.
III
Edhe sepse nata është bërë për të dashuruar
E tepër shpejt dita prapë rikthehet si ëndërr,
Ne nuk do të shkojmë më duke u endur
Nën dritë të hënës.
　
NËSE AJO BOTË E LARTË
　
I
Nëse ajo botë e lartë, përtej sonës,
Është e shtrenjtë sepse dashuria mbijeton
Nëse zemra e dashuruar është plot me qetësi
E syri është i njëjtë, por s
'ka më lotë,
Sa mirëpritëse ato sfera virgjërore në lartësi!
Sa bukur të vdesësh edhe në këtë orë!
Nga toka të ngresh sytë lartë e të shikosh si çdo drojtje
Tek humb në dritën tënde, Përjetësi!
II
Kështu duhet të jetë: jo për ne që kaq shumë
Dridhemi mbi bregun, e në përpjekjen
Për të lundurar në vorbullën kapemi
Prapë në ankorën e dobët të Ekzistencës.
Oh të besosh se çdo zemër në atë të ardhme
Mbetet zemër e dashuruar, bashkë të pimë
ujëra pavdekësie, gjithnjë të bashkuar
Përtej vdekjes, shpirt në shpirt!
　
Comments (0)
Dërgoja shokut
Printo
