　
　
KËNGA E
PESTË
　
Ke mbyllur
sytë.
Lind një
natë
Plot me
vrima të rreme,
plot me
tinguj të vdekur
si të
jetë plot me shtupa
të
rrjetave të hedhura në ujë.
Duart e tua
bëhen si një fllad
Prej
largësive të pashkelëshme,
të pakapshme
si idetë.
Dhe
dykuptimësinë e hënës
E luahtjet e
saj, tejet të ëmbëla,
po t'i duash
vendosmi mbi sytë e mi,
ato
prekin shpirtin.
Je gruaja që kalon
si një
gjethe.
Dhe lë në
pemët një flakë vjeshte.
　
KËNGË
　
Rishikoj
gojën tënde të plogët
(deti shkon
në takim me netët)
dhe mëzja e
ijeve
në agoni të
bjerë
në krahët e
mi që këndonin,
e të
risjellë një gjumë
në
shumëngjyrësi dhe në vdekje të reja.
Dhe vetmia
mizore
Që në vete
secila zbulon, nëse do,
tani varri i
paskaj,
prej teje më
ndan përgjithmonë.
E dashur, e
largët si një pasqyrë...
　
PËR
GJITHMONË
　
Dhe pak nga
pak në majë
Në krahët e
ringjallur
Rihapen duar ndihmëtare,
në zgavrat ato
rishfaqin sytë, rijapin drita,
e, burim i
paprekshmërisë
së
menjëhershme
do të jesh,
do të më dalë të më prijë
sërish
zëri yt,
përgjithmonë
unë ty të shoh.
　
12 SHTATOR 1966
　
Je dukur në derën e madhe
Në një veshje të kuqe
Për të më thënë se je zjarr
Që mbaron dhe ndizesh prapë.
Një gjëmb i trëndafilëve të tu
kuq
Më ka pickuar
Që të thith në gishtin tim,
Si të ishte në gishtin tënd,
Gjakun tim.
Përshkojmë rrugën
Që e gërrith harlisjen
E rrafshnaltës së pashkelur,
por tashmë prej shumë kohësh
e dija që
duke vuajtur
me besim të çmendur,
mosha për të fituar nuk ikën
kurrë.
Ishte e
hënë,
për të
shtrënguar bashkë duart
e për të
folur të lumtur
nuk u gjet
strehë tjetër
veçse një
kopsht i trishtë
i qytetit të
pështjelluar.
　
KUQ DHE
KALTËR
　
Kam pritur
që të fillonit të ecnit,
Ngjyra të
dashurisë,
E tani
shpaloseni një foshnjëri të qiellit.
Ai më jep
trëndafilen më të bukur
Që kam
ëndërruar.
　
YLLNESHA IME
　
Yllnesha
ime, e vetmja,
në mjerimin
e natës, e vetme,
për mua,
vetëm për mua, bën dritë,
në vetminë
time bën dritë;
por për mua,
yllneshë
që kurrë nuk
mbaron së ndrituri,
të është
lejuar një kohë tepër e shkurtër,
të ma
dërgosh një dritë
që
dëshpërimin në mua
nuk e bën më
therës.
　
DRITA JOTE
　
Zhduket pak
nga pak, e dashur, dielli
Tani që
befas kaplon nata e gjatë.
Me
ngadalësinë e njëjtë të një ploje
Bën që larg
të shikohet drita jote
Për jo pak
kohë ne të na ndash.
　
13
SHTATOR 1966
　
Duart me
një drithërimë
Të telefonit
shtrëngonin fillin;
pak më parë
më kishte
dhuruar
zërin tënd
që më
thoshte
lamtumirë.
Një rreze e
turbull jepte dritën
Përgjatë
fillit të shpirtit
Të
puthjes sime dhuruar
Vetëm nga
dëshira.
Por nga
pengu do të çlirohet
Dashuria ime
syrgjyne.
　
VARIACIONE
ME TEMËN E TRËNDAFILES
　
Vrull i
dhimbshëm
I
përfytyrimit të dashur.
Rizgjim
mëngjesor
Në
realitetin prej ëndërre
Të një zemre
që po jep shpirt duke pritur.
Rilindja e
ëmbël
Mes krahëve
të dashurisë.
Por ajo dorë
që rindez një zemër
Shuan tani
ëndërrën
Duke ndezur
lamtumirën.
Dorë e
njomur me pika gjaku.
Gjak që
është vetëm nga gjëmbi i trëndafiles,
trëndafilja
pickuar nga gjëmbi i vet
nëse qan nga
dashuria.
　
ATJE KU
DRITA
　
Si lauresha
valvitëse
Në erën e
butë mbi livadhet e blertë,
Krahët i ke
të lehtë, eja.
Do të
endemi andejkëndej,
Nëpër det
e nëpër qiell,
Nëpër
gjakun tim të shpejtë të luftës,
Nëpër
hapat e kujtimeve të hijes
Brenda
druajtjes së mëngjeseve të reja.
　
Atje ku
gjethi nuk e lëviz më dritën,
Në ëndërra e
brenga arratisur në tjerë lumenj,
Atje ku
prehet mbrëmja,
Eja të të
dërgoj
Në kodrinat
e arta.
　
Ora e
ngurosur, pa peshën e moshës,
Në breroren e saj të humbur
Do të
jetë shtrati ynë
　
DITË PËR
DITË
　
4
Kurrë,
nuk do ta dini kurrë sa më përndrit
Hija që
më ngjitet pranë, e druajtur,
Kur nuk shpresoj më...
　
7
Në qiell e kërkoj fytyrën tënde
të lumtur,
Dhe sytë e mi asgjë tjetër nuk do
të shikojnë
Kur edhe ata do të duhet t'i
mbyllë Zoti...
　
8
E të dua, të dua dhe kjo është
dhimbje e pafund
　
9
Toka e
egërsuar, deti i përbindshëm
Më ndan nga
vendi i varrit
Ku tani
shpërbëhet
Trupi i
martirizuar...
Punë e
madhe... E dëgjoj gjithnjë më kumbueshëm
Atë zë të
shpirtit
Që nuk dita
ta mbroj andejkëndej...
Më ndrydh,
gjithnjë e më festiv e miqësor
Nga minuta
në minutë,
Në
thjeshtësinë e saj sekrete...
　
13
Jo më pak
marrëzi më frymëzon vjeshta,
As pranvera
nuk është aq bujare;
Prandaj
zbrit vjeshtë,
Me lavditë e
tua të marra:
Për një
dëshirë lakuriqësie, dimri
Sjell
stinën më të butë!...
　
Comments (0)
Dërgoja shokut
Printo
