NË QEPALLËN E VASHËS
Në kupat e virgjëra të epshit
miliona dashuri me etje i thitha
e jam shndërruar thjeshtë në ekstazë...
E çuditërisht dashuritë të gjitha
e kanë një strehës në zemrën e pastër!
Në buzët e vashës së mirë
shkrihëm si pika e vesës kur bie mbi petale.
Bekim pa gjuhë në ashtin e saj të dlirë,
I etur dhe i dehur në të tek heq vallen...
Dhe kënga e pikës së lotit merr udhë
e vdekja befas në ardhtë
le të më gjejë të shkrirë përmbi ato buzë!
Dy kupat e mbushura me verë
shprazen virgjër në buzët
e kuqe të nuses
epshet shkrihen si vesë
në ekstazë dashurie
që pështjellon prore
me harkun qepallë...
KËNDUAR KËNGËN E DASHURISË
Sa mëkat është ta kujtojë dikush belin tënd,
bukurinë tënde si zefire që shkëlqen prore,
epshet i kall në flakë dashurie,
lotin e veton në bebzat e njomësisë.
Këngën e shëndrron në melodi jete
dashurinë në këngë të përjetshme...!
- O dhembje dashurore!
Në kërthizën e vjetër u rrite,
si lule e njomë në livadhe,
u kurorëzove me duvak të bardhë
mbi krye ornisur me drandofille të kuqe -
Bëhu përkëdhelje në gjakun tim,
rreze bujarie që agon n'konak ;
Mbretëreshë bëhu mbi bjeshkën e blertë
që shëron zemrën e kallur flakë
shëron dhimbën e kengës së gjaktë
duke mugulluar zefirët e dashurisë...!
Dhe çdo shpresë në zemër kalitet,
çdo lule e njomë ngjyrë behari rritet
duke jehuar me këngën e bardhë -
me dashurinë e ëmbël në krahëror
me këngën e shkëlqyer të jetës me verë...!
PRITJE...!
Si pirg e prita ardhjen tënde,
aty në prag të kullës së Babilonit!
Por, oh, skelat u thyen një e nga një
dhe unë mbeta si gjeth në pëllëmbë të ciklonit.
U shndërrova në fantazmë, pa emër, pa zë,
dhe pse klithmat m'i piu pusnaja e honit!
E ti ende qëndron në majë të kullës,
e unë më kot të pres në stinët e mia bjonde:
t'i kurrsesi nuk i përvidhe dot udhës,
përrallat u bënë krejt të vërteta sonte!
E grisa delirin e ëndrrës e të pëshpërita gjatë:
"Jam dashnor i nuses... i nuses pa duvak!"
* * *
Të pres në dashuritë e pashpallura
që verbohen nga dhimbja e yjeve në univers
në lotin, që gabimisht harron të më njohë
kam qindëra vjet që të pres.
Të pres në ankthin e vyshkur të shtratit të ftohtë,
Në hënën që u helmua prej qiellit gri,
Në magjinë e heshtjes antike,
Të pres si robi, që s'kërkon kurrë liri.
Të pres në ditët e mia që s'marrin frymë,
Në ëndrrat me nuse dhe pa dhëndurrë,
Kështu do të zvarritem deri në pragun e vdekjes,
Dhe të betohem, pas kësaj
S'do të pres më KURRË.
LIRIKË STINËSH
Ma mbyte shpirtin në ujvara dritash
dhe trupin e shoh si përpëlitet në zjarr.
Unë digjem e fikem si lëndina në verë,
e si malli në mall...
Në sy loti si në curra t'u shter
e gjurmët tona na mbetën në zalle.
Një përroske i dhamë shpirt dhe pse ishim në ferr
e me lot të kaltër ujitëm lulet shtojzovalle...
Në sytë e tu loz dielli im i praruar
me zefirët e stinës që ëndërruam gjithmonë.
Për atë diell një mijë këngë patëm kënduar
dhe pse zërin na e piu nata ulkonjë!
Buzët i puthitëm tek buzët kaherë
dhe të gjitha ëndrrat i kallëm në zjarr.
Për këtë jetë, që të ngrohej si varfanjaku në verë,
dhe lirikat e dashurisë me ne shkuan ujvarë!
KALORËSIT
Mbrëmë kaluan një mijë kalorës
dhe shkuan kah shtigjet e djegura.
Karvani ynë sapo ka dalë prej ëndrrës
në frizurën e shekujve i fiksoi legjendat e tretura.
Mbrëmë një mijë kalorës e grisën pelerinën e natës
dhe në terrin e saj emrat i shkruan në zall.
I trishtuan këngët me gjuhë plagësh
buzëzhuritur e puthën tokën që vajtonte në mall.
Mbrëmë shekujt i morëm me vete,
me një lot e një kujtim të verdhe në sy.
Të vdekurit mallkuan gjumin e thellë
dhe, me vetullën e hënës nën sqetull,
rivdiqën, Kosovë, edhe një herë për ty!
* * *
(Kushtuar Shemo Fërngovës)
Në mbretërinë e trilluar të hijeve
çdo gjë të prishen hajnat e natës
kafshove një dëshirë gjersa ëndërrove
dhe ëndrrat t'i vranë prore
me dhembje e ikje stinësh
loti rrodhi me shpresën tinëzisht
dhe përsëri hajnat e natës
t'i vodhën diamantet e çmuar
të mallit dhe ëndrrës
të dhëmbës për kalorësin
u bënë akull e shkrum zjarri
Ti mbete vraplinkth
me gjogun e shaluar
ti Robin Hud i serenatave të bukura
dhe unë Drajfuz në luginat e gjata
kthehem në tempullin e vjetër
kalorës i agimeve të bardha
t'i çmendim prore profetët
dhe zotërat mëkatarë
ata që bëjnë hata të inatosur
në botën njerëzore
Ti Drajfuz shqiptar me diellin në shuplakë
Robin Hud me plis të bardhë...
KEMI MIJËRA VJET
Kemi mijëra vjet, mijëra shekuj
që mbajmë mbi supe tokën Nënë.
Kemi mijëra shpirtra dhe, për të vdekur,
sa ç'kemi pandehur, nuk qenka e rëndë!
Nëpër tela sharkie i rilindëm epokat
dhe me lulet e plagëve ëndrrat përmbytëm...
Në qiellin e syve lodronin shqiponjat dhe zotat,
nga nderimi për ta vetveten cfilitëm!
Mbi konakët e tu të thinjur, të moçme,
prehet vegimi i Gjergj Elez Alisë dhe i kreshnikëve.
Skëndërbeu e gënjeu vdekjen, ribëri shpatën prej kocke,
paçka se Konferenca e Londrës gërryen plagën e viteve.
Nënat na lindin sa herë kjo tokë kërkon trima
dhe varret na hapen sipas trilleve mizore.
Kur ka halle Nëna, ne shkrepim vargan vetëtima
dhe ulemi në prehër të saj butësisht si rreze hënore!
NË MUZGUN
NGJYRA JARGAVANI
Në mëngjes,
dy fluska të kaltra
thithën një pikë dashurie pangjyrë
e kështu foshnjërisht u pëlqen ta luajnë
pa e ditur se në lojën e vdekjes kanë hyrë!
Në buzët e gotës
dy dëshira dhe një këngë skeletësh
rilindën dhe u shndërruan në gjeth,
nisën vajtimin për kockën e thyer,
që nëpër fosile kafkash hirin hedh!
Në muzgun ngjyrëjargavani
gota u thye,
pigmenti i saj u nda në katër vija,
të venitura ngjyrë deti:
Befas u zgjova prej ëndrrës
dhe në shpirt një zgavër vaji më mbeti!
PORTRET
- Cucës së Pollogut -
Kur sytë e mi shkrepin si agime të bardha
lulja e zambakut hareshëm mugullon
Në pelerinën e natës diç gris pulëbardha
ti vjen e përzishme dhe ëndrrat mi pushton.
Dashuria prehet në mijëra ngjyra ylberi,
por unë veç këngë të përvajshme këndoj.
Unë jam njeri, që dua t'i ngjaj Prometeut
dhe në mbretërinë e vdekjes zjarrin tënd kërkoj!
Vasha e ka gdhendur portretin në sytë e mi
luleve ua rrëzoi petalet e mallëngjimit.
Si udhëtar i mjerë mbeta rrugëvë përsëri
e pres e pres me shpresë tek drita e agimit!
SHKON E VJEN VALA!
Shkon nëpër brigje të thata
erëmon tokë e plagë bojëdeti
gjethet dhembjes i pikojnë trishtim
nëpër buzagaz ndalet fjala...
ti erdhe e s'më gjete më
hijen e more për kujtim hyjnor
copa ylberi e pasqyrë të thyer
të mbeten e vetmja dhuratë
në dejtë e mi
si akull si zjarr!
Shkon e vjen vala...
* * *
Sytë shkrepin si agime të bardha
lulezambaku e prek mugullimin
në shpirt më lë akull zhgëndra
në pelerinën e natës pushon pulëbardha
ti vjen e përvidhesh nëpër ëndrra...
njëmijë ngjyra e një lum psherëtime
vetëm një njeriu Odise
dhe hija ime...
vasha gdhend portretin tim
unë bëhem shkëmb mali
pasi rrëzohet mallëngjimi
në zemër ndizet zjarri
a do zbardhojë sërish agimi
për ta bërë portretin tënd...
KOHË E ZËSHME
Lehtë e thua ti këtë fjalë
miku kur të të vijë në shtëpi
vërja veshin
dhe jepi bukë e kripë të hajë
prite e përcille ashtu siç kemi zakon
dhe shprehi dashuri në zemër...
Një ditë prej ditësh
çohu kur koha të troket në derë
shikoi mostrat në fytyrë
dhe shpejto andej nga e drejton
gishtin e fjalës që vazhdon
dhe ulu në odë të bukës.
Ta dish
o, të lumtë goja,
lehtë e thua këtë fjalë
në këtë kohë të zëshme!
Një kopsht hesht në diell
plot lule e vragë,
në Lugje të Verdha!
* * *
Ato vite kanë lënë gjurmë
dhe ti ke rënë dëshmor
Dy shenjëza të sinqerta si kurorë
ndrisin me buzagazin njerëzor.
E prore Rozafa të kërkon
në sheshin e kreshnikëve
në vargjet e mia
baladë Doruntine je
Epos shekujsh
të kësaj toke të thinjur
në historinë e Dardanisë.
QESH E QAN TANUSHA
Vuajtje dhe vite të humbura
shpresë ndër stinë të vrara
për burrin që dergjet në burgje
për mallin që dhemb prore
qesh e qan Tanusha
lot i ngrirë nën qepallë.
E vërtetë e gjorë është jeta
sa dielli është sa detet
sa shekulli me vragë
sa loti me përmasa globi
qepallat e Tanushës fletë dallëndysheje
loti i saj si gur mali
ajo për dashurinë nuk di ndryshe
thellë në zemër i lind malli
faqet si bukë molle ka
ballin si bjeshkë kurorë
prore sy drenusheje mali
si dy xixa zjarri...
Hëna e verdhë zbehet e digjet
copëtohet në pellgje horizonti
kujtimet e saj në pritje
Lugje të verdha / 21
kalorësve të vonuar u falin lule
pritjet e gjata braktisen
qan e qesh Tanusha
agimet struken në themele
në Kullë të Babilonit
shekujt përqafojnë lotin
me gjuhë guri lindin gjinitë.
Përtej kufijve të pranverës
shndrrit një rreze dielli
flokët e saj
ngjyrë lulebore
që mugullojnë në shpirtin tim
maje malesh thepore
duket hapësirë e blertë
në sytë e Tanushës
si Doruntinë në vargje!
Brenga ime për fëmijët
dhe gruan e mbetur
trotuareve të trishtimit
një paqartësi gjyqësori
një inskenim i skajshëm
unë në qeli burgu
i pandehur, i pafajshëm
si të isha kurban ballkanik...
KUR TË TAKOHEMI PAS VITESH
Kur të takohemi pas vitesh diku,
ngre kryet, mos e mba vështrimin si oxhaku tek hiri...
Koha ështe rrjedhë,
unë një pemë
dhe jo gur,
loti i gjelbër kullon
nga sythi i syrit!
Dhe nëse vendose kështu të më braktisësh,
më parë të duhet të harrosh ca ditë, ca net...
S'është faji im Doruntinë,
nëse nga gjumi do të ngrihesh
si grifshë,
të vraposh tek dera,
ku asnjë dorë s'troket!...
Comments (0)
Dërgoja shokut
Printo
