Milano
BASH kur ke menduar se absolutisht asgjë nuk mund të bëjë të ndjehesh ngrohtë dhe i pajtuar me sistemin politik amerikan, unë sjell lajme nga Italia. Këtu ka 945 anëtarë aktivë të Parlamentit, në kontrast me 535 anëtarë të Kongresit të Shteteve të Bashkuara, edhe pse popullsia e Italisë është më pak se një e pesta e të Amerikës.

Italia ka rreth dy herë më shumë anëtarë të Parlamentit për frymë se Gjermania, dhe më shumë për kokë banori sesa Franca dhe Spanja. Parlamenti italian është një trup i fryrë i qeverisë, më i trashë se një kofshë proshutë.

　

Ju jeni duke parafytyruar se me fuqi të shpërndarë në kaq shumë ligjvënësve, secili bën një lëmoshë. Përfytyroni sërish - dhe bëhuni gati për të fantazuar rreth një pune të re si kryetar i Nënkomitetit për të mbikëqyrur Shkarkimin e Monedhave të Fontatës Trevi. (Unë e bëra këtë detyrë, por në kontekstin e favoritizmit italian dhe hedhurinave, është plotësisht i pranueshëm.)

Pasi të shtoni pagat e anëtarëve të parlamentit dhe një sërë shtojcash - duke përfshirë fondet e udhëtimit, edhe pse ligjvënësit fluturojnë dhe trenave falas - secili prej tyre fiton shumë më tepër 100 000 $, ndërsa shumë të tjerë rreth 200 000 $. Këtu nuk përmenden pushimoret e kushtueshme dhe kujdesi shëndetësor i subvencionuar, që thuhet se mbulon banjot termale.

Kapardisje të tilla përhapen, si një Prada-shod Blob, nga Roma. Siç raportonte në The Times Rachel Donadio javën e kaluar, një qytezë siciliane me vetëm 960 njerëz ka nëntë policë të trafikut në listën e pagave.

Italianët jashtë qeverisë - ende, fatmirësisht, një shumicë - janë drejtësisht të zemëruar. Ata shndërruan "La Casta" ("Kastën"), një ekspoze të vitit 2007 të privilegjeve të qeverisë, në një sensacion botues, me më shumë se një milion kopje të shitura.

Por kur Parlamenti Italian miratoi një paketë $ 74 miliardëshe kursimi javën e kaluar, pagat e qeverisë nuk u prekën fare, dhe për arsye të dukshme: njerëzit e atyre pagave e votuan atë paketë. Ata u kujdesën sa më shumë për ruajtjen e rehatit të tyre sa për interesat më të gjerë të vendit, i cili ka nevojë për çdo euro që mund të grumbullojë për arsimin, për infrastrukturën - për të ardhmen.

Kjo nxjerr në pah një tension qendrore në këto kohë të frikësuara ekonomike në pjesën më të madhe të Evropës dhe Amerikës. Njerëzit që e kanë bërë tashmë këtë të ndihet më pranë apo ndoshta më pranë se kurrë ndaj priviliegjeve dhe bollëkut, ndonëse duke bërë kështu i zgjat shanset e fitimeve të atyre që janë jashtë lojës? Apo do të mjaftohen në atë mënyrë që mundësia të ekzistojë për disa ndjesi të drejtësisë të jenë ruajtur dhe investime me shpërblime afatgjata të mund të bëhen?

Kjo pyetje e ka shndërruan Evropën në një fushë beteje. Pensionistët shtyjnë përsëri kundër përfitimeve të rëna, ndërsa studentët piskatin për mundësitë që gëzuan paraardhësit e tyre - pa përmendur borxhin që këta paraardhës grumbulluan - ka rritur koston e arsimit të tyre dhe iu lënë trashëgim atyre një ekonomi pa shpresë.

Në Amerikë nuk ka kaq shumë demonstrata, por nuk është shumë ndryshe. Pa të ardhura shtesë ose reforma të së drejtës - dhe do të ishte mirë që t'i kemi të dyja - ne nuk mund të shpenzojnë aq para sa na duhen në shkolla, rrugë dhe shumëçka tjetër për të qëndruar në nivel global konkurrues dhe për ta pozicionuar veten për rritje optimale.

Por ka rezistencë të fuqishme. Interesat e ngulitura gërmoj mëtejshëm; lopët e shenjta nuk kanë mëshirë. Debati republikan javën e kaluar ka treguar se Sigurimi Social mbetet një granatë politike që do të jetë një llomotitje dhe nuk do të jetë një objekt i diskutimeve serioze, konstruktive. Dhe raundi i fundit i Obamës kundër Boehner pohoi se çdo rritje të taksave nuk do të vijë lehtë, nëse hiç.

Ndërkohë, do të vazhdojmë rrëshqitje arsimore, dhe hendeku midis të pasurve e të varfërve zgjerohet. Shpalljet e gëzuara të javës së kaluar? Bordi i Kolegjit raportoi se për maturën e shkollës së mesme të vitit 2011, mesatarja statisikore e rezultateve ishte më e ulëta e regjistruar, ndërsa Byroja e Regjistrimit raportoi se përqindja e amerikanëve që jetojnë nën vijën e varfërisë e vitit të kaluar, 15,1 për qind, ishte më i larta që nga viti 1993 . Këto nuk janë baza për një të nesmërme më të mirë.

Në Itali, spektri i realiteteve aktuale që rrezikojnë të ardhmen është veçanërisht i madh. Norma e ulët e lindjeve kërcënon për të tronditur bilancin e pensionistëve dhe të taksave që paguajnë punëtorët (ose taksa e shmangur, siç është shpesh rasti italian) tej mase.

DHE Italia ka dështimet e saj arsimore. Roberto d'Alimonte, një shkencëtar politik italian nga i cili unë kam kërkuar shpesh pasqyrë, më tha se vetëm rreth 14 për qind e italianëve të moshës ndërmjet 25 dhe 64 kanë diploma kolegji ose ekuivalente. Kjo e vë Italinë shumë prapa nga Franca, Shtetet e Bashkuara, Koreja e Jugut dhe shumë vende të tjera.

"Kjo është një nga fenomenet që shpjegon mbështetjen e vazhdueshme për qeverinë Berluskoni," tha ai. "Arsimi i ulët."

Në Itali është edhe problemi i profesionistëve - avokatë, farmacistë, noterë, gazetarë, punonjës qeverie - që shpesh veprojnë si anëtarë të urdhrave të veçantë, duke krijuar sisteme dhe duke grumbulluar përparësi të projektuara kryesisht për vetë-mbrojtje. Shumë nga italianët me të cilët kam biseduar e përmendin dhe e urrejnë këtë.

"Gjeneratat e vjetra kanë mbyllur rangjet," tha Maurizio Viroli, një teoricien politik, libri i të cilit 2010 për Italinë e Silvio Berluskonit, "La Liberta dei Servi" ("Liria e Nëpunësve"), do të publikohet muajin e ardhshëm gjuhën angleze nga Princeton University Press. Pa mjaft gjak të ri, më tha ai, "ka një varfërim të udhëheqjes."

D'Alimonte tha se në shumë sektorë të jetës italiane, "nuk ka meritokraci. Dhe kjo mpin rritjen dhe kapacitetin për të përtëritje. Ju nuk merrni më të mirën nga njerëzit, dhe një shoqëri lulëzon vetëm në qoftë se ju lejoni njerëzit të japin më të mirën e tyre."

Ai shtoi se një pjesë e veriut të Italisë, me aktivitetin e saj të gjallë të prodhimit, ishte një përjashtim i fuqishëm nga apatia e pjesës tjetër të vendit. Por tjetërkund, tha ai, vendi është në një farë mase i zhytur në sundim të mbyjtjes süe konkurrencës, nxitjes së depresioni rregullat.

Dhe favoret. Nuk mund të harrojmë favoret, çka na e kujton përsëri qeverinë, një lug i madh i parave të gatshme në nivel kombëtar, rajonal dhe komunal. Një nga njerëzit aktualisht të përfshirë në të është Nicole Minetti, 26 vjeçe, një ish higjieniste dentare e cila do të marrë vesh nga një gjykatë në Milano muajin e ardhshëm, nëse është për t'u gjykuar për pretendimin se ka siguruar prostituta për Berluskonin.

Vitin e kaluar, në sajë të vendosjes në listën e partisë së tij, ajo u zgjodh në legjislaturën për rajonin e Lombardisë. Ajo thuhet se fiton më shumë se 15 000 $ në muaj në atë punë, dhe nuk ka pse shqetësohet ngaqë dikur kishte lidhje me gurëzat dhe pezimatimet e mishit të dhëmbëve.

"¢
Unë ju ftoj të më ndiqni me në Twitter nëpërmjet twitter.com / frankbruni dhe të jeni me mua në Facebook.

--

September 17, 2011

Milan

Once you add the members of Parliament's salaries and an array of supplements "” including travel allowances, even though lawmakers fly and take trains within the country free "” all of them earn well above $100,000, while many make closer to $200,000. That's not to mention handsome pensions and subsidized health care, which reportedly covers thermal baths.

But when the Italian Parliament passed a $74 billion austerity package last week, government salaries didn't take a huge hit, and for the obvious reason: people on those salaries passed the package. They gave as much consideration to the preservation of their own comfort as to the broader interests of the country, which needs every euro it can muster for education, for infrastructure "” for the future.

That underscores a central tension in these brutal, fearful economic times in much of Europe and America as well. Will the people who have already made it cling as tightly as ever, or perhaps more tightly than before, to their privilege and affluence, even if doing so lengthens the odds of outsiders' gaining traction? Or will they budge enough so that opportunity still exists, some sense of fairness is preserved and investments with long-term payoffs can be made?

That question has turned Europe into a battleground. Pensioners push back against decreased benefits while students scream that the largess their forebears long enjoyed "” not to mention the debt these forebears racked up "” has raised the cost of their own education and bequeathed them an economy leached of hope.

In America there aren't as many demonstrations, but it's otherwise not so very different. Without additional revenue or entitlement reform "” and it would be best to have both "” we can't spend as much money as we should on schools, roads and much else to stay globally competitive and position ourselves for optimal growth.

In Italy, the specter of present realities jeopardizing future possibilities looms especially large. The country's stubbornly low birth rate threatens to throw the balance of pensioners and tax-paying workers (or tax-evading ones, as is often the Italian case) wildly out of whack.

AND Italy has its own education failures. Roberto d'Alimonte, an Italian political scientist from whom I've often sought insight, told me that only about 14 percent of Italians between the ages of 25 and 64 have college degrees or the equivalent. That puts Italy far behind France, the United States, South Korea and many other countries.

"It's one of the phenomena that explains continued support for the Berlusconi government," he said. "Low education."

In Italy there's also the problem of professionals "” lawyers, pharmacists, notaries, journalists, government employees "” who sometimes operate like members of exclusive orders, establishing systems and accumulating perks designed principally for self-protection. Many of the Italians I talked to mentioned and rued this.

D'Alimonte said that in too many sectors of Italian life, "There's no meritocracy. And this dampens growth and the capacity to innovate. You don't get the best from people, and a society only thrives if you allow people to give the best of themselves."

He added that portions of northern Italy, with its vibrant manufacturing activity, were a robust exception to the doldrums of the rest of the country. But elsewhere, he said, the country was to some extent mired in competition-choking, incentive-depressing rules and entitlements.

Last year, thanks to his placing her on his party's ticket, she was elected to the legislature for the region of Lombardy. She reportedly makes more than $15,000 a month in that job, and doesn't have to worry the way she once did about plaque and gingivitis.

"¢