VOAL - Online Zëri i Shqiptarëve - GAZETA MAPO CENSURË, AUTOCENSURË APO KONFORMIZËM â€“ GJITHSESI KOMPROMETUESE PËR LIRINË E SHPREHJES!Nga ELIDA BUÇPAPAJ

Dje në Pasqyrën e Shtypit të Tiranës, dhënë nga disa televizione midis të tjerave në paraqitjen që i bëhej faqes të parë të gazetës MAPO citohej shkrimi i autorit Tonin Gjuraj me titull PJETËR ARBNORI I ANASHKALUAR. Sot në webfaqen e gazetën MAPO online titulli i mësipërm ishte ndryshuar në PJETËR ARBNORI DHE NATAN SHARANSKY. Ndryshimi i titullit ishte 180 gradësh, pra nga një kritikë e hapur në një bashkërendim me një emër që për njerëzit e thjeshtë nuk thotë asgjë. Pra, ndryshimi i titullit është shprehje e hapur e censurës, autocensurës apo konformizmit.

Këtë fakt, në dukje i parëndësishëm, e zbulova krej rastësisht. Pasi dje dëgjova titullin, sot shkova në botimin online të gazetës MAPO për ta lexuar artikullin në fjalë dhe e gjeta me titull tjetër, me një titull përmbysës nëse do të krahasohej me titullin e parë. Sepse nëse për lexuesin dhe opinionin shqiptar titulli PJETËR ARBNORI I ANASHKALUAR përbën një fakt dramatik, një kritikë, një denoncim, një fakt që pasqyron një realitet i cili është i papranueshëm për opinionin, sepse Pjetër Arbnori jo vetëm që është Ikona e vuajtjeve dhe demokracisë shqiptare, por de facto është ikonë edhe për njerëzimin, si simbol i vuajtjeve antinjerëzore të shkaktuara nga një sistem diktatorial si ai i Shqipërisë, sepse i madhi Mandela ka kaluar 27 vjet të jetës së tij nëpër burgje, ndërsa Pjetër Arbnori shqiptar pothuaj 30 vjet.

Por çfarë ka ndodhur. Sipas mendjes time dhe imagjinatës të thjeshtë, me urdhër nga lart, titulli u ndryshua. Pra me urdhër të Henri Çilit, që drejton gazetën, i cili në fakt ishte ai që e kishte botuar shkrimin me titullin kritik. Pra Henri Çilin e jep urdhërin për ndryshim të titullit sepse atë e urdhëron një forcë madhore, që duhet të jetë ose pronari i gazetës ose ndonjë njeri me influencë detyruese tek Henri Çili, të cilin në fakt ky redaktim titulli e vendos në një pozitë shumë të padëshiruar. Po të isha në vendin e tij, unë do të jepja dorëheqjen, por Henri Çili nuk është nga ata, është konformist. Pra titulli në fjalë u censurua për shkak të konformizmit të shefit të MAPO-s.

Duke analizuar më tej, botimi i këtij shkrimi tek MAPO me titullin kritik, që reflekton përmbajtjen, ndaj sjelljes të papërgjegjëshme të politikës kundër Pjetër Arbnorit ishte normal dhe shprehte një realitet, të cilin shtypi i lirë e ka për obligim ta denoncojë. Por MAPO me urdhër e ndryshon titullin, duke e kthyer në një titull që nuk thotë asgjë për veshët e opinionit, pra që e fsheh realitetin, duke iu shmangur kështu detyrimit ndaj opinionit publik për mirinformim.

Dhe kur ia bëjnë këto Pjetër Arbnorit, a mendoni se çfarë mund të bëjnë me të tjerët ? Kjo pyetje retorike përbën një analizë më vete. Dhe ua jap të gatëshme si temë gazetarëve të Tiranës që ta zhvillojnë po mundën. Sidomos atyre që marrin rrogë mujore nga 5000-6000 Euro në muaj dhe që pretendojnë se janë ata që janë.

Shtypi i lirë është e drejtë e qytetarëve në një shoqëri demokratike, e cila duhet të sigurohet nga përçuesit e fjalës të lirë që janë gazetarët, opinionistët dhe opinionit publik duhet t'i garantohet kjo e drejtë nga shteti i së drejtës. Sot Teknologjia e Informimit - Information technology e mbështetur tek kompjuterat, interneti e me rradhë e njohur si IT, ka shkaktuar një revolucion në fushën e informimit pra edhe në favor të mirinformimit, por gjithsesi mirinformimi është çështje e nivelit të integritetit të shtetit ligjor dhe integritetit të pronarëve, të cilët i vënë në pozita shumë qesharake pastaj gazetarët, editorët, por dëmi kryesor është se komprometojnë sistemin, pasi siç dihet botërisht Shtypi i Lirë përbën pushtetin e katërt në mbrojtje të tre pushteteve të tjera. Me pak fjalë, pronarët blejnë dhe e venë në shërbimin e tyre pushtetin e katërt. Dhe kur degradohet pushteti i katërt atëherë sistemin e ka marrë lumi.

Shembulli në fjalë është vetëm maja e ajzbergut. Që tregon se oligarkët e rinj të Shqipërisë nuk pyesim për parimet dhe normat e demokracisë, nuk pyesin për komprometimin e fjalës të lirë që rrezikon sistemin demokratik, por veç shohin nga fitimet.

Duke i kaluar çdo ditë mediumet e fjalës të lirë të Tiranës konstatoj me trishtim të thellë:

Së pari, se shtypi në Shqipëri është pothuaj i gjithi i majtë dhe një pjesë e madhe e autorëve kanë një të shkuar të qartë si ish-funksionarë të diktaturës dhe sot janë të deklaruar qartas nga bastioni i së majtës, edhe kur bëjnë akrobaci, kur marrin në mbrojtje Berishën, edhe kur kritikojnë Ed Ramën, këtë e bëjnë nga pozitat e së majtës, për interesat e së majtës apo të një grupi të caktuar që ata përfaqësojnë. Janë të paktë ata që kritikojnë të majtën për ta reformuar dhe duke u nisur nga interesat kombëtare të shqiptarëve.

Ky fakt, mungesa në Shqipëri e shtypit të qendrës të djathtë, të paktën shtypit liberal, sepse nuk bëhet fjalë për shtyp konservator, është shumë e rrezikshme, pasi do të duhej që shtypi të shprehë dhe reflektojë pluralizmin e sistemit, çka nuk e shpreh ose e shpreh shumë vakët ose në mënyrë partiake nga një grusht gazetarësh të partive, por assesi nga gazetarë të cilët kur shkruajnë udhëhiqen nga interesat e kombit dhe jo të partisë. Shkruhet me fushata,jo me sistem, shkruhet pa strategji, shkruhet nga pozita shumë joprofesionale, pa vizion afatgjatë, por në shërbim të politikës të ditës dhe përfitimeve personale.

Së dyti, oligarkia financiare nuk ka asnjë interes të zhvillojë shtypin e lirë si shtyllë e sistemit demokratik, për të mbajtur afër gazetarë me integritet, personalitete të shquara nga shoqëria civile, përkundrazi edhe atyre dy tre emrave, të cilët përpiqen të mbrojnë nderin e faqes së tyre si profesionistë, u dikton; kjo duket qartë në anashkalimin e temave qendrore, kur gazetarët merren me tema pa asnjë lloj interesi për shoqërinë. Aktualisht, për shembull, janë duke u marrë me letërsinë memuaristike, duke tjerrë e duke na përrallosur broçkulla, duke shmangur përgjegjshmërinë ndaj sulmeve antishqiptare kundër Gjergj Fishtës dhe Koliqit që sot po u bëjnë me "vepra akademike", akademikët e Enver Hoxhës.

Së treti, oligarkia financiare i ka dhënë shtypit fytyrën rozë, atë të skandalit, të perversionit, deri të deformimit të racës, duke shmangur temat që lidhen me afirmimin e kulturës dhe vlerave si komb. Në faqet e këtij shtypi, që në kopertina, gjen helm për mendjen e shëndoshë të opinionit publik.

Së katërti, oligarkia financiare është përpjekur ta monopolizojë shtypin dhe fjalën e lirë përmes një grushti firmash, të cilat përbëjnë pseudoelitën pasi nuk janë në shërbim të opinionit publik por janë shërbëtorë të oligarkëve. Edhe partitë duan të monopolizojnë politikat e mjeteve publike të informimit në masë, duke përfituar prej rotacionit dhe pa kurrfarë strategjie kombëtare.

Pra, gazetarit i ka mbetur vetëm një alternativë, duhet t'i bindet ose oligarkut-pronarit ose partisë, rrugë të tretë nuk ka, sepse përndryshe kush zgjedh rrugën e tretë, mbetet pa punë, del në rrugë të madhe, sepse i mbyllen të gjitha dyert në turinj dhe veç kësaj është i detyruar të përballojë edhe sulme nga më monstruoze "për tradhti të lartë ndaj idealeve demokratike."

Kjo është situata e shtypit dhe fjalës të lirë në Shqipëri. Natyrisht po të krahasohet me errësirën e dikurshme ka një ndryshim kolosal, si nga numri i Televizioneve apo numri i madh i gazetave, paçka se dalin me tirazh tepër të vogël dhe diskreditues, por po të krahasosh me ato që botohen dhe lexon për çdo ditë, kur përshembull intervistat e Nexhmije Hoxhës që përpijnë faqet e para botohen e ribotohen sot në fund të vitit 2011, atëhere duhet t'i vesh gishtin kokës. Shteti duhet t'i vejë gishtin kokës. Sepse natyrisht njeriu si homo sapiens pyet: Zot i madh, mirë Nexhmije Hoxha dihet që do të japë intervista, dhe një pjesë e popullit e di se çfarë përfaqëson ajo, se ajo përfaqëson të shkruarën kriminale të diktaturës, them një pjesë, sepse gjeneratat e lindura pas 1991 nuk dinë gati asgjë për të; por ata që i marrin intervista Nexhmije Hoxhës, kush janë, çfarë përfaqësojnë, interesat e kujt përfaqësojnë?

Duke përfunduar, them se kambanat e alarmit janë duke rënë, të cilat duhet të shqetësojnë politikën, shoqërinë civile, intelektualët, institucionet e shtetit të së drejtës, ato që garantojnë lirinë e fjalës dhe që janë në mbrojtje të interesave kombëtare dhe lirisë të qytetarit.

E KRITIKOJ TOPALLIN, PO JAM PROGEGE, PROSHKODËR, PROSHQIPËRI E PRODEMOKRACI

Nga ELIDA BUÇPAPAJ

GEORGE CLOONEY LE TË BËHET SERB, POR KONSTANDINI I MADH ËSHTË DHE DO TË MBETET ILIR