UNË NUK JAM VETËM
Nata po, ajo është e shkretuar
Prej maleve gjer në det.
Por unë, që iu përkund ju,
Unë nuk jam vetëm!
Qielli po, ai është i shkretuar
Sepse hëna kridhet në det.
Por unë, që ju mbaj në duar ju,
Unë nuk jam vetëm!
Bota po, ajo është e shkretuar.
Ju e vini re, është mish i trishtë krejt.
Por unë, që ju përqafoj ju,
Unë nuk jam vetëm!
KËMBË TË VOCKLA
Si ia arrin poeti të bëjë që këmbët e vockla të fëmijës të shprehin vuajtjet e tij?
------
Hapa të veckël fëmije,
Blu nga të ftohtit kallkan,
Si mund t'ju shikojnë ata e të mos ju mbrojnë?
Oh, Zot i Madh!
Këmbë të vockla me plagë,
Gërvishtur krejt prej gurishtes,
Stërkequr në borë e në baltë!
Njeriu, duke qenë i verbër, s'do t'ia dijë
Se ku i hedh ti hapat, ku lëshon ti
Një lule vezulluese, lule drite,
Se atje ku ti ke vënë
Shputat e vogla të përgjakura
Një zymbyl kundërmues rritet.
Gjithsesi, qëkur ti fëmijë ec
Përmes rrugëve kaq drejt
Ti je trim, askush nuk dyshon.
Këmbët e vockla të fëmijës janë
Dy xhevahirë të vegjël të vuajtur,
Njerëzit si mund të kalojnë pa i parë.
BALADË
Ai kaloi këndej me një tjetër,
Unë e pashë tek kalonte këndej.
Era frynte gjithnjë ëmbël
Dhe shtegu ish krejt i qetë.
Dhe këta sytë e mi, mos pafshin më,
E panë atë kur po kalonte këndej!
Ai kaloi duke bërë dashuri me një tjetër
Mbi një lëndinë me lule.
Kulumria po lulëzonte
Dhe një këngë i fërfëlloi flatrat.
Ai kaloi duke bërë dashuri me një tjetër
Mbi një lëndinë me lule!
Ai e puthi tjetrën
Në bregun e detit.
Hëna lule portokalli
I prekte lehtë valët.
Dhe gjaku i zemrës sime nuk e nxiu
Hapësirën e pamasë të detit!
Ai do të shkojë me atë tjetrën
Tejetej përjetësisë.
Qiejt e ëmbël do e ndrisin.
(Zoti do që ata të heshtin.)
Dhe ai do të shkojë me atë tjetrën
Tejetej përjetësisë!
ENGJËLLI ROJTËS
Është e vërtetë, nuk është trillim;
E ke një Engjël Rojtës pranë
Që të merr me vete si era
Dhe shkon me fëmijët kudo që ata janë.
Ai ka flokë të butë
Që farfurojnë si era.
Ai ka sy të ëmbël të thellë
Që të pajtojnë ty me një shikim
Që t'i largojnë drojat me ndriçimin e tyre.
"Nuk është trillim është e vërtetë.)
Ai ka trupin, duart, flatrat për fluturim,
Gjashtë flatra që shpalosen te retë,
Gjashtë flatra që të përkundin në qiell
Që ti të flesh në djep e qetë.
Ai e bën frutin në degë më të ëmbël
Që të lëngshtohet në buzat e tua të përmjaltura;
Ai e nxjerr thelbat e arrës nga lëvozhga
Dhe të ruan ty nga shtrigat dhe xhuxhat.
Është ai që të ndihmon të mbledhësh trëndafile
Që janë zënë në grackën e ferrave,
Ai ju mban në krahë sipër ujërave të pabesa
Dhe sipër pishnajave në majë të reve (shkrepave).
NE DO TË BËHESHIM TË GJITHA MBRETËRESHA
Ne do të bëheshim të gjitha mbretëresha
Të katër mbretërive skaj detit blu:
Efigjenia dhe Soledadi,
Ljusilla e Rozalia gjithashtu.
Në Luginën e Elkuit, rrethuar
Nga njëqind male varg e varg,
Që flakëronin kuq sikur na bëheshin kurbanë
Apo verdhonin si flori që na jepej haraç,
Ne thonim kështu të magjepsura
Dhe besonim verbërisht
Se të gjitha do të bëheshim mbretëresha
Në katër mbretëritë e detit pikërisht.
Me bishtalecat e vajzave shtatë vjeçe
Dhe me përparëset e kaltëra të veshura,
Duke ndjekur mëllenjat në fluturim
Nëpër hijet e vreshtave dhe pjergullave.
Dhe katër mbretëritë tona,
Do të ishin kaq të mëdha, thonim ne,
E sigurtë si fjala e Kuranit,
Do të arrinin prej deti në det.
Ne do të merrnim katër burra
Kur të vinte koha për martesë,
Dhe ata do të ishin mbretër e poetë
Si King Davidi i Judesë.
TA SHOH SËRISH ATË
Dhe nuk do të rikthehet ai më kurrë në jetë? Nuk do rikthehet
Në netët e mbushura me yje drithërues, apo në dritën e dlirë
Të mëngjeseve virgjine, apo në pasditet e flijuara?
Kurrë nuk do rikthehet në skajin e ndonjë shtegu me gardh
Që rrethon fushën, apo pranë ndonjë
Shatërvani të bardhë fërgëllues nën hënë?
Kurrë nuk do rikthehet pranë kaçurelave të ngatërruara të pyllit
Ku, duke e thirrur atë, nata shpalohej mbi mua?
As në shpellat që ma përsëritnin jehonën e thirrjes sime?
Oh, jo! Për ta parë atë sërish, do rendja kudo që ai gjendet-
Në shtigjet e ngushta të qiellit apo në shtjellat marramendëse,
Pranë hënave të qeta apo në një tmerr të zi!
Dhe do të ishim bashkë çdo stinë pranverore
Dhe çdo dimër, e nyjëtuar në një nyjë të ankthshme
Rrotull qafës së tij të lënyrur në gjak!
LULET E AJRIT
Unë e takova atë jorastësisht,
kur po rrinte në mes të lëndinës,
duke kqyrur këdo që kalonte,
të gjithë ata që e kqyrnin.
Ajo më tha mua: "Ngjitu majë malit-
Sepse unë nuk largohem kurrë nga lëndina.
Më sill nga mali lule të bardha
Si bora, të buta dhe të njoma.
Unë u ngjita majë malit
Dhe i kërkova lulet e lëbardhura
Në mes shkëmbinjve, kur lulet
Ishin gjysmëzgjuar, gjysmëfjetur.
Kur zbrita poshtë me lulet
Unë e gjeta atë në mes të lëndinës.
Si një e çmendur, unë e mbulova
Me një dallgë zambakësh.
Ajo kurrë nuk e përfilli bardhësinë e tyre.
Por më tha mua: "Tani më sill
Lule të kuqe, vetëm të kuqe.
Unë nga lëndina nuk largohem dot."
Unë u kacavara thepave me drerët
Dhe kërkova lulet e marrëzisë,
Ato që rriten të kuqe dhe duket
Se jetojnë e vdesin prej kuqërrimit.
I shqipëroi: Elida BUÇPAPAJ
Comments (0)
Dërgoja shokut
Printo
