VOAL - Online Zëri i Shqiptarëve - Reagim ndaj opinionit të Ardian Vehbiut botuar tek Shekulli dhe ribotuar tek MAPONDAL ÇDOLLOJ DIASPOROFOBIE QË KUTËRBON ANTISHQIPTARIZËM!Nga ELIDA BUÇPAPAJ

Duke ndjekur shtypin e Tiranës, dëgjova sot të shqiptohej dy herë emri i Ardian Vehbiut, një prej gjashtë a shtatë opinionistëve të Shqipërisë moderne të shekullit XXI. Nuk tingëllon absurde? Që gjashtë a shtatë persona, shpesh me integritet të diskutuar, sot e njëzet vjet, monopolizojnë opinionbërjen në Tiranë. Ky lloj monopolizimi, shpesh trushpëlarës, që nuk toleron konkurencën e lirë të ideve, në fakt ka uzurpuar shëndetin mendor të opinionit publik, si reminishence e periudhës staliniste, kur se kush do të bëhej gazetar vendoste vetë diktatori.

E lashë tek Ardian Vehbiu, që ia dëgjova emrin dy herë në dy gazeta, tek Shekulli dhe tek Mapo, diçka që ngjet rëndom në Shqipëri, kur njëri prej gjashtë a shtatë opinionistëve e boton opinionin e tij të shplarë dhe që shpesh ngjan me direktivë partie në të paktën dy ose tre gazeta të Tiranës dhe të Prishtinës, sikur të ishin direktivat e vetë Enver Hoxhës, të cilat i imponoheshin me dhunë psikës së popullit shqiptar. Tani ky imponim nuk është me dhunë të drejtë për drejtë por të tërthortë, sepse do apo nuk do që t'ia lexosh shkrimin, do të jesh i detyruar t'ia dëgjosh titullin po të bësh zapping në cilindo televizion të Tiranës kur lexohen titujt e gazetave çdo mëngjez.

I kthehemi Ardian Vehbiut, emrin e të cilit e dëgjova sot dy herë. Por çudia e kësaj here ishte se herën e dytë tek gazeta MAPO, emri i tij përmendej për një opinion të tij botuar një ose dy javë përpara tek Shekulli. Që do të thotë se pasi Ardian Vehbiut këtë opinion ia kishin botuar tek Shekulli dy javë më parë, MAPO ia merr dhe ia riboton sikur ky opinion i Ardian Vehbiut të ishte një brilant i opinionbërësve, dhe si e tillë meritonte të botohej e ribotohej, e biles të shndërrohej në një libërth xhepi për nga vlerat. Të trushpëlarjes, do të thosha, me trishtim. Që në fakt është i mbushur plot helm dhe cinizëm. Të them të drejtën Ardian Vehbiu ka një background akademik që nuk do t"˜i shkonte assesi për shtat shkrime të tilla, por kjo është puna e tij.

Fjala është për " Atdhetarizëm me korrespondencë", ku Vehbiu fut në objektiv diasporën shqiptare të cilën e fshikullon që në titull me një stilemë tallëse gati vulgare. Në kohën e diktaturës kur donin të talleshin me dikë i kujtonin se e kishte mbaruar shkollën me korrespondencë, dmth shkel e shko. Dhe në Shqipëri, ata që mbaronin shkollën në këtë mënyrë nuk përbënin asnjë vlerë, pra ishin njerëz që nuk meritonin asgjë, asnjë post, asnjë vlerësim. Korrespondenca, në fakt, ishte një nga metodat depersonalizuese të diktaturës kur ose ua mohonte të drejtën e shkollës të rinjve për arsye politike ose ua jepte me gramaturë, duke shkelur hapur një të drejtë elementare të njeriut siç është e drejta e arsimimit.

Në Perëndim diasporat shihen si urë lidhjeje ndërmjet shteteve, ku shteti amë tregon kujdes të posaçëm për diasporën e vet. Kështu, përshembull, në Zvicër, diaspora zvicerane, sa 10 % e popullsisë, njihet me termin "Zvicra e Pestë", dmth shteti zviceran e fut këtë diasporë si realitet në kontekstin shtetëror, pas Zvicrës gjermane, Zvicrës franceze, Zvicrës italiane, dhe Zvicrës romançe. Pra shiheni se çfarë rëndësie domethënëse i jep diasporës.

Ndërsa Ardian Vehbiu bën të kundërtën - nga një realitet disamilionësh që është kërkon ta shndërrojë në të paqenë, duke i mohuar diasporës shqiptare të drejtën për të marrë pjesë, kontribuar dhe për të shprehur qëndrimet e saj për atë çka ndodh në Shqipëri. Po t'i jepej mundësia, me këtë mendësi që e konsumon në këtë opinion, duket sikur Ardian Vehbiu do ta çonte në litar diasporën shqiptare. Shikoni si shkruan: "pas vitit 1990, për Shqipërinë dhe vitit 1999 për Kosovën, këto dy kryerrugë të mendimit politik në diasporë e humbën arsyen për të ekzistuar dhe vazhduan kryesisht për shkak të inercisë, ose të nevojës së organizatave dhe satelitëve të tyre për të mbijetuar me hierarkitë ekzistuese".

Me rrëzimin e diktaturës në Shqipëri në fillim të viteve `90 dhe çlirimin e Kosovës më 1999, Ardian Vehbiu në mënyrë absurde e sheh misionin e diasporës të përfunduar dhe shkon deri aty sa nuk gjen arsye për ekzistencën e mendimit politik tek ky komunitet disamilionësh duke e etiketuar brutalisht si "profitere", si "diçka pa vlerë", apo si "diçka që nuk meriton të jetojë", sepse sipas Ardian Vehbiut kjo diasporë e ka "humbur arsyen e ekzistencës"! O my God!

Një tërbim patologjik kundër diasporës e ka patur diktatura komuniste shqiptare e cila për gati gjysmë shekulli e luftoi me të gjitha mjetet diasporën shqiptare, duke i bashkërenditur veprimet e saj edhe me shërbimet e fshehta të shteteve ballkanike nga vinte kjo diasporë. Mjafton të kujtojmë librin "Mërgata e qyqeve" për të kuptuar dramën që kanë përjetuar njerëzit e saj si dhe cinizmin e sjelljen kriminale të shtetit komunist të asaj kohe.

Edhe sot e kësaj dite diplomacia shqiptare nuk ka një sjellje të re ndaj diasporës për shkak se në themel vazhdon të ketë një trashëgimi nga koha e diktaturës që ka mbetur e papastruar. Ambasadat sot ose bëhen sikur s'janë, ose pasqyrojnë skajshmërisht qëndrimet politike të krahut nga vijnë, duke shkaktuar dëm të madh për diasporën.

Por diaspora shqiptare, në fakt, është arsye e ekzistencës së shtetit shqiptar, Shqipërisë. Mjafton të kujtojmë se diapora shqiptare ka dhënë ndihmesë të madhe për pavarësinë e shtetit shqiptar, që tani i mbush 100 vjeç, apo mjafton të kujtojmë rolin e presidentit Woodrow Wilson në Konferencën e Paqes në Paris, kur kundërshtoi Traktatin e Fshehtë të Londrës dhe i shpëtoi jetën shtetit amë, pikërisht në sajë të diasporës shqiptaro-amerikane.

Vetëm ky fakt do të mjaftonte që diaspora shqiptare të shihej si një det vlerash si nga Ardian Vehbiu me shokë ashtu dhe nga historiografia shqiptare.

Edhe në kontekstin e aktualitetit. Shqipëria iu ka mbijetuar krizave në saj të remitancave, pra parave të diasporës dhe rrezikon të bjerë në krizë pikërisht se këto remitanca tash janë në bjerrje.

Si pjesë përbërëse e diasporës shqiptare në Perëndim është edhe një pjesë e elitës e cila është larguar më 1997, sepse ka qenë e kërcënuar me jetë nga bandat që ricikluan pushtetin e ish-komunistëve, duke djegur shtetin, reminishenca të të cilave ne i pamë edhe më 21 janarin e vitit 2011, ku u bënë përpjekje për ta sjellë me dhunë "pranverën arabe" në Tiranë, në një vend anëtar të NATO-s, ndërsa sot opinionistë nga kryeqyteti i Shqipërisë e shohin si "kërcënim diasporën shqiptare" në Perëndim, kur në fakt kërcënim për interesat kombëtare përbëjnë qëndrime të tilla të cilat shprehin një antishqiptarizëm të paprecedent.

Është mendësi e verbër të mos i shohësh si realitet ekzistent 3 milionë shtetas shqiptarë, pjesë e diasporës shqiptare që këto dy dekada janë detyruar të largohen nga atdheu, sepse qeveritë në Shqipëri ishin të papërgjegjëshme për të krijuar një vend normal për shtetasit e tyre, ndërsa tani sugjerohet që t'u hiqet e drejta e fjalës apo t'u mohohet e drejta për të qenë patriotë, atdhetarë apo për të qenë të organizuar, ashtu si veprojnë të gjitha diasporat e botës kudo ku ato gjallojnë, ku të gjitha këto organizime bëhen me shpenzimet e vet diasporës, dhe kur në fakt do të duhej që të bëhej me shpenzimet e shteteve të Shqipërisë, Kosovës, Maqedonisë e me rradhë.

Kur merret me historinë e diasporës shqiptare, Ardian Vehbiu bën një historik në dukje romantik, por në thelb antishkencor, sepse retushon çfarë t'i teket. Gjatë gjysmë shekulli të periudhës të diktaturës nuk e përmend askund shkakun themelor për emigrim të shqiptarëve, që ky regjim nuk u linte të zgjidhnin dhe shqiptarëve u duhej ose të iknin ose të ishin preja e rradhës e regjimit despotik të Enver Hoxhës, i cili i vriste, i pushkatonte dhe i shpinte në litar e pastaj persekutonte të gjitha familjet e të deklasuarve përmes luftës të klasave e diktaturës të proletariatit. Pra Ardian Vehbiu është i butë, i ëmbël me monstruozitetet e një regjimi despotik dhe shumë i vrazhdë me diasporën shqiptare, të cilës nuk dëshiron as që t'ia shohë fytyrën dhe as t'ia dëgjojë zërin e gojës, sepse të drejtën e fjalës Ardian Vehbiu e kërkon ta mbajë pronë vetëm për vete dhe për ca kolegë të tij, që kësisoj të kenë kushte absolute që të vjellin helm sa të duan, duke abuzuar me liritë që të ofron tregu i lirë në një shoqëri demokratike, sepse e kërkon lirinë për veten dhe t'ua heqë këtë liri të tjerëve. Siç dihet në Shqipëri gazetat nuk janë të varura nga shitblerja, por nga oligarkët e postdiktaturës, të cilët i mbajnë në treg gazetat e tyre për të diktatuar politikat e tyre.

"Në thelb, antikomunizmi tradicional i një pjese të aktivistëve të sotëm në diasporë mbahet gjallë artificialisht, sepse vetëm ashtu mund të riprodhohen disa nga strukturat e vjetra organizative dhe sociale të diasporës; dhe pavarësisht se ai kërkon me këmbëngulje dhe çdo kusht të provojë se pushteti i sotëm politik në Tiranë kontrollohet prej komunistëve të djeshëm, që pastaj ta denoncojë e ta fshikullojë këtë dukuri dhe të rithemelojë vetveten nëpërmjet protestash dhe distancimesh që mbeten, në më të shumtën, të themeluara në imagjinatë."

E shikoni sa i hidhur është Ardian Vehbiu kundër diasporës shqiptare, të cilën e akuzon se qëndrimin e saj antikomunist e ka vetëm për arsye mbijetese, jo se në Shqipëri ekzistojnë arsye të vërteta që organizmat e kësaj diaspore të denoncojnë klasën politike në Shqipëri se kontrollohet nga strukturat e djeshme. Këtu e ka hallin Ardian Vehbiu! Po diaspora shqiptare ka shumë të drejtë për pretendimet e saj dhe këtë e vërteton katërcipërisht Bundestagu gjerman i cili vetëm disa ditë më parë rikonfirmoi gadishmërinë për t'i dhënë mbështetje politike e asistencë teknike Shqipërisë në procesin e hapjes së dosjeve të ish-bashkëpunëtorëve të Sigurimit dhe policisë sekrete të regjimit komunist, sepse dihet botërisht se një pjesë e mirë e klasës politike përfshirë atë të një pjese të opinionistëve të Tiranës janë me dosje. Pra diaspora nuk e ka gabim, as Bundestagu gjerman!

Ardian Vehbiu është gati që të bëjë një kundërrevolucion, një revolucion antiinformatik, antiIT, është i gatshëm t'i mbyllë televizonet satelitore, është i gatshëm ta etiketojë si heretik Steve Jobs-in, Marc Zuckerbergun, është i gatshëm të hedhë blozë mbi të gjithë ata shqiptarë në Perëndim që krahas angazhimeve të përditshmërisë i kushtohen çështjes shqiptare, të cilët i akuzon se kanë "jetë të dyfishtë". Jetë të dyfishtë dhe të trefishtë ka Ardian Vehbiu me shokë që kanë urrejtje patologjike kundër diasporës, por jo shqiptarët e diasporës, të cilët bëjnë një jetë të ndershme dhe të përgjegjëshme. Dhe meritojnë respekt. Sepse ndërsa punojnë e lodhen, duke e fituar bukën dhe mirëqënien e tyre me djersën e ballit, nuk e harrojnë kurrë vendin e tyre.

Kur flet për diasporën shqiptare të viteve 1945-1990, Ardian Vehbiu nuk thotë asnjë fjalë se si sigurimi i Shqipërisë i ka ndjekur dhe përndjekur kundërshtarët e regjimit në çdo shtet në Perëndim, por e paraqet këtë periudhë të historisë me ngjyra gati rozë.

Në fakt, Ardian Vehbiu nuk shqetësohet për diasporën e 1945-1990 sepse në atë kohë diktatura komuniste kishte gjithçka nën kontroll përmes izolimit. Për Ardian Vehbiun përbën shqetësim diaspora shqiptare e krijuar pas 1990, e cila është diaspora më e fuqishme, më vitale, më intelektuale, më europiane, duke llogaritur faktin se vetëm gjatë këtyre 20 viteve janë larguar nga vendi rreth 3 milionë shqiptarë, pra gjysma e kombit sot jeton në Perëndim, pothuaj e integruar dhe një pjesë e madhe e natyralizuar. Këta i ka problem Ardian Vehbiu, kur do të duhej të kishte problemet e vërteta që ka sot Shqipëria dhe shqiptarët. Sipas Ardian Vehbiut, na qenka i tepërt angazhimi i diasporës shqiptare në punët e brendshme të Shqipërisë dhe me këtë ton ai gati e shpall armike të popullit diasporën shqiptare.

Çdo politikan apo intelektual në Shqipëri, i çfarëdongjyre politike, sot do të duhej ta përjetonte si dramë të shoqërisë shqiptare largimin e trurit, fenomenin e njohur si « brain drain », të emigrimit të kapitalit njerëzor, të këtyre 3 milionë shqiptarëve ku shumica janë me aftësi dhe njohuri konkuruese, që kanë përballuar konkurencën dhe janë integruar në Perëndim, të cilët me këto aftësi dhe kompetenca mund të jepnin një kontribut shumë të domosdoshëm edhe në politikë, edhe në jetën akademike, edhe kudo në atdheun e tyre. Këtyre 3 milionë shqiptarëve, të cilëve klasa politike ka 20 vjet që nuk ua ka krijuar asnjë kusht minimal për jetesë, tani u ndalon edhe të hapin gojën e të organizohen!

Por kulmi i diasporofobisë, arrin atje kur Ardian Vehbiu e paraqet diasporën shqiptare « të papërgjegjëshme, të dyshimtë si dhe rrezik për stabilitetin e vendeve në Ballkan », kur në fakt kjo diasporë ka furnizuar lobet më të fuqishme proshqiptare, në metropolet më të fuqishme, me ndikim për të mirën, demokratizimin dhe faktorizimin e kombit shqiptar në përgjithësi. Siç është lobi shqiptaro-amerikan apo edhe diaspora shqiptare në SHBA dhe Europë e cila me sakrificat e saj jep ndihmesën e domosdoshme, aq më tepër kur në Shqipëri edhe sot e kësaj dite klasa politike dhe puthadorët e saj opinionistë nuk interesohen assesi për interesat kombëtare apo për fatin e individit në shoqërinë shqiptare, porse në qendër të shqetësimeve të tyre kanë vetëm interesat kuazi kriminale të një klike që tani ka vënë në objektiv diasporën shqiptare, e cila ka patur, ka dhe do të ketë një rol jetik në shëndetin e shtetit amë, në Shqipëri, si dhe në Kosovë, Maqedoni e atje ku jetojnë shqiptarët.

14 JANAR 2012-ALBIN KURTI OSE RILINDJA E NJË LIDERI DHE VETËVENDOSJES!