Siç thotë Mohamed El-Erian, dinamikat ku është zhytur Greqia të kujtojnë tani jashtëzakonisht atë që po ndodhte në Argjentinë në vitin 2001. Para të tjera janë të nevojshme, por janë gjithashtu të pamjaftueshme; ndihet gjithashtu si një lloj paradoksi të stilit ekzistencial të Samuel Beckettit. Ti duhet të bësh tutje, unë nuk mund të bëj tutje, unë do të bëj tutje.

Për të sjellë një grimë të kontekstit këtu, vini re masën në të cilën ekonomia greke tashmë është zvogëluar: 16%. Kjo krahasohet me 20 për qind, aty-aty, në Argjentinë, dhe 29% në SHBAnë e Depresionit të Madh. Por problem i madh në Greqi është se efektet ekonomike më të këqiaj të ndihmës për shpëtim nuk kanë ndodhur edhe ende.

"Në rrugën e tanishme - e cila nuk është e qëndrueshme sipas mendimit tim - ne shumë mirë mund të shohim GDP greke të zbresë 25-30 për qind, çkaa do të jetë historikisht e pashembullt. Është një krizë katastrofale për ta, "tha Dadush, një ish-zyrtar i lartë i Bankës Botërore ...

"Ata po vuajnë. Është keq," tha Weisbrot, i cili ka studiuar mësimet e nxjerra nga krizat ekonomike në Letoni dhe Argjentinë. "Nëse ju mund të thonit me një probabilitet të arsyeshëm se më e keqja ishte kaluar, atëherë kjo do të ishte ndryshe. Por ju nuk mund të thoni këtë. Ata janë futur në një makth të gjatë. "

Çështja këtu është se si Europa dhe Greqia kanë nevojë për një dritë në fund të tunelit. Pa atë, trazirat sociale në Greqi vetëm do të bëheshin më keq, kredibiliteti i premtimeve të saj do të vazhdojë të përkeqësohet, dhe evropianët do të jetë e kuptueshme të ngurrojnë të hedhin para të mira pas të këqijave. Dhe tani drita nuk ekziston. Greqia ndoshta nuk mund të zbatojë paketën e ashpër që i është premtuar, dhe madje edhe nëse bën atë, PBB-ja nuk do të fillojë në rritje deri në pikën në të cilën raporti borxh-me-GDP e saj do të vijë deri në një nivel në distancë të qëndrueshme. Çka më sjell mua tek El-Erian:

Së pari, ata duhet të ndalet së përsërituri pretendimin se nuk ka "Plan B". Duke u thënë njerëzve që nuk ka asnjë alternativë ndaj një politike të diskredituar thjesht i shtyn ata ose t'i rezistojnë një qasjeje që nuk jep fryte, ose të zgjedhin kaosin. Vërejtjet e fundit zyrtare që u dëgjuan në Greqi ("Ne duhet të tregojmë se grekët, kur ata janë të thirrur të zgjedhin në mes të keqes dhe më të keqes, zgjedhin të keqen për të shmangur më të keqen") nuk mjaftojnë gjë për të ngjallur shpresën.

Mësimi i asaj që ndodhi në Argjentinë duhet të jetë në krye të mendjes:
Pasi Parlamenti argjentinas miratoi edhe një tjetër paketë të re shpëtimi, FMN-ja ra dakord për lëvrimin e këstit të saj financiar. Por ishte tepër vonë për të shpëtuar një qasje të diskredituar, duke minuar kështu edhe më tej pozitën e Fondit.

Në të vërtetë, në vend të ngjallin besimin, qytetarët argjentinas tërhoqën depozitat e tyre bankare gjatë disa muajve të ardhshëm. Fluturimi i kapitali përshpejtoi. Qeveria përsëri nuk arriti të mbajë angazhimet e tij politike. Më e rëndësishmja nga të gjitha, presionet sociale dhe politike u rritën, duke shënuar në një pikë kthese.

Një nga aspektet më të çuditshme të krizës greke është se si depozitat në bankat greke nuk kanë ikur nga vendi. Shumë prej tyre kanë ikur, por grekët kanë ende diku rrotull 150 miliardë të depozituara në bankat greke. (Unë jam goxha i sigurt se depozitat jo-greke në bankat greke janë de minimis.) Nëse historia e përsërit veten - dhe nuk ka asnjë arsye për të besuar se nuk do të ndodhë - kjo do të ndryshojë.

Do të jetë një lloj ngatërresë përmes marrëveshjes së kreditimit e cila lejon Greqinë për të bërë një shkëmbim të bonove kuponë 14 miliardë € para datës 20 mars. Por paraja e re që vjen në Greqi nga Treshja do të jetë më pak se shuma e parave që rrjedh nga bankat greke, dhe mungesa e kredive dhe likuiditetit në vend vetëm do të përkeqësojnë depresionin aktual dhe do të rritë numrin dhe ashpërsinë e trazirave. Përfundimisht, Greqia do të kërcejë, dhe do të largohet nga zona euron në mënyrë kaotike. Unë jam duke menduar për diku nga fundi i verës.

Ky nuk është një Plan B që dikush vërtet dëshiron. Deficiti i buxhetit të Greqisë nuk do të zhduket kur ajo del prej euros, çka do të thotë se ajo nuk do të ketë zgjidhje të vërtetë, por vetëm do të shtypë dhrahmi të reja për të mbuluar këtë deficit. (Sigurisht askush jashtë Greqisë nuk do t'i japë para të reja qeverisë në atë pikë.) Si rezultat, do të jetë një spirale e zhvlerësimit dhe inflacionit në Greqi. Rritja e GDP nominale kurrë nuk është ndjerë aq keq.

A ka një plan C? A ka një alternativë të vërtetë? Unë mendoj se ndoshta nuk ka. El-Erian flet në një mënyrë të paqartë rreth "ristrukturimit ekonomik", "ndryshimeve institucionale", dhe "fleksibilitetit të politikave" - "‹"‹për çka kodi i të gjithave është kodi për një lloj reforme të thellë ekonomike që Gjermania kaloi nën Gerhard Schröder. Kjo përfshiu një kombinim të rënies së pagave reale dhe hidhërim popullor në kontekstin e një ekonomie në thelb të fortë dhe në rritje të madhe të parasë së qarkulluar me tepricë. Ajo gjithashtu mori shumë vite, pa garanci reale se ishte duke dhënë fryte.

Greqia nuk kanë atë lloj të udhëheqjes, pjesërisht sepse popullsia e saj nuk ka asnjë arsye të mirë për të besuar se këto reforma do të japin fryte ose do të jenë sadopak efektive në rritjen e konkurrencës kombëtare. Në krye të kësaj, është duke u përpjekur për të vepruar nga një pozitë më shumë e dobësisë se e forcës, dhe në çdo rast ajo thjesht nuk ka kohë për të zbatuar ndryshimet të cilat përfshijnë një ristrukturim themelor kompakt social të vendit, duke përfshirë edhe gatishmërinë e popullsisë për të paguar taksat.

Cila është arsyeja pse unë mendojnë se ajo që ne po shohim tani është duke nxjerrë nga loja Greqinë. Ajo më kujton mua disi debatin fiskal brenda administratës Obama, ku fraksioni Christy Romer donte "stimul lakuriq", pa u brengosur shumë për shkurtimet gjatë rrugës, ndërsa fraksioni Peter Orszag donte "stimul çift" ku shpenzimet afatshkurtëra të kompensohen nga shkurtimet afatgjata të buxhetit dhe rritja e të ardhurave. Në thelb të gjithë në administratë kërkuan stimul, në një formë apo në një tjetër - por kjo është pikërisht ajo që ata nuk e kam marrë.

Në mënyrë të ngjashme, në Greqi, nëse ju shikoni në aktorë të ndryshëm - bondmbajtës, të Komisionit Evropian, qeveria greke, popullsia greke - të gjithë ata duan që Greqia të qëndrojë në zonë euro. Unë kam një ndjenjë se ata të gjithë do të jenë shumë, shumë të zhgënjyer./Skënder Buçpapaj

--

Greece is broken, and can't be fixed

February 15, 2012 @ 5:01 pm

By Felix Salmon

The point here is that both Europe and Greece need a light at the end of the tunnel. Without that, social unrest in Greece will only get worse, the credibility of its promises will continue to deteriorate, and the Europeans will be understandably reluctant to throw good money after bad. And right now that light does not exist. Greece probably can't implement the austerity package it's promising, and even if it does, GDP won't start growing to the point at which its debt-to-GDP ratio will come down to a remotely sustainable level. Which brings me to El-Erian:

The lesson of what happened in Argentina should be top of mind:

There will be some kind of muddle-through bailout deal which allows Greece to do a bond exchange before its €14 billion bond coupon comes due on March 20. But the new money coming into Greece from the Troika will be less than the amount of money flowing out of Greek banks, and the lack of credit and liquidity in the country will only exacerbate the current depression and increase the number and severity of riots. Eventually, Greece will tip, and will leave the euro in a chaotic manner. I'm thinking late summer.

That's not a Plan B anybody really wants. Greece's budget deficit doesn't disappear when it exits the euro, which means that it will have no real choice but to print new drachmas to cover that deficit. (Certainly no one outside Greece is going to lend the government new money at that point.) As a result, there will be a spiral of devaluation and inflation in Greece. Nominal GDP growth never felt so bad.

Is there a Plan C? Is there a real alternative? I think that there probably isn't. El-Erian talks in a vague way about "economic restructuring", "institutional changes", and "policy flexibility" "” all of which is code for the kind of deep-seated economic reform that Germany went through under Gerhard Schroder. That involved a combination of falling real wages and popular unhappiness in the context of a fundamentally strong and growing economy running a large current-account surplus. It also took many years, without real guarantees that it was going to work.

Greece doesn't have that kind of leadership, partly because its population has no good reason to believe that such reforms would work or be at all effective in increasing national competitiveness. On top of that, it's trying to act from a position of weakness rather than strength, and in any case it simply doesn't have the time to implement changes which involve a fundamental restructuring of the nation's social compact, including the population's willingness to pay taxes.

Which is why I feel that what we're seeing right now is the playing-out of the endgame in Greece. It reminds me in a way of the fiscal debate within the Obama administration, where the Christy Romer faction wanted "naked stimulus" without worrying too much about cuts down the road, while the Peter Orszag faction wanted "coupled stimulus" where short-term spending was offset by long-term budget cuts and revenue hikes. Basically everybody in the administration wanted stimulus, of one form or another "” but that's exactly what they didn't get.

Similarly, in Greece, if you look at the various players "” bondholders, the European Commission, the Greek government, the Greek population "” all of them want Greece to stay in the euro. I have a feeling they're all going to be very, very disappointed.