VOAL - Online Zëri i Shqiptarëve - MOMENTI I VËRTETËSISËNga PAUL KRUGMAN, New York Times

Ne të gjithë e dimë se demokraci supozon të punosh. Politikanët supozohet të bëjnë fushatë në çështjet e caktuara, dhe një publik i mirinformuar supozohet të hedhin votat e tyre bazuar në ato çështje, nisur nga karakteri dhe kompetenca që mendohet se kanë politikanët.

Ne gjithashtu të gjithë e dimë se realiteti është shumë larg prej idealit. Votuesit janë shpesh të keqinformuar, dhe politikanët nuk janë vërtet të besueshëm. Megjithatë, ne na pëlqen të imagjinojmë se votuesit në përgjithësi marrin vendimin e duhur në fund, dhe se politikanët tregohen eventualisht të përgjegjshëm për atë që bëjnë ata.
Por edhe kjo është modifikuar, vizion më real i demokracisë në veprim është ende pa rëndësi? Apo sistemi ynë politik ka degraduar nga keqinformimi dhe dezinformatat sa që nuk mund të funksionojë?

E pra, e konsiderojmë rastin e deficitit buxhetor - një çështje që dominoi diskutimet e Uashingtonit për gati tre vjet, edhe pse kjo ka rënë kohët e fundit.

Ju ndoshta nuk do të jenë të befasuar të dëgjuar se votuesit janë të mirinformuar rreth deficitit. Por mund të habiteni vetëm sa të dezinformuar jeni.

Në një letër të mirënjohur me titull dekurajues "Duket sikur jemi duke menduar," shkencëtarët politikë Christopher Achen dhe Bartels Larry raportuan në një studim ku u pyeten 1.996 zgjedhës nëse deficiti buxhetor është rritur apo ka rënë nën Presidentin Klinton. Në fakt, deficiti ishte ulur ndjeshëm, por një shumicë e votuesve - dhe shumica e republikanëve - besonte se ajo ishte rritur.

Unë hamenda në blogun tim se çfarë një studim i ngjashëm do të tregojë sot, me deficitin e rënë edhe më shpejt se në vitet 1990. Pyetni dhe ju do të merrni: Hal Varian, kryeekonomist i Google, ofroi të drejtonte një Anketë të Konsumatorit Google - një shërbim të cilin kompania normalisht e shet për studiuesit e tregut - për këtë çështje. Pra, ne pyetëm nëse deficiti ka shkuar lart ose poshtë që nga janari 2010. Dhe rezultatet ishin edhe më keq se në vitin 1996: Një shumicë e atyre që u përgjigjën thanë se deficiti është rritur, me më shumë se 40 për qind duke thënë se është rritur tej mase. Vetëm 12 për qind dha përgjigje të saktë se është zvogëluar shumë.

Unë jam duke thënë se votuesit janë budallenj? Jo tama. Njerëzit kanë jetën, punën, fëmijët për të rritur. Ata nuk do të ulen të studiojnë raportet e Zyrës së Buxhetit të Kongresit. Në vend të kësaj, ata mbështeten në atë që ata dëgjojnë nga figurat autoritare. Problemi është se shumë nga ajo që ata dëgjojnë është mashtruese, nëse jo tërësisht e rreme.

Falsifikimet e plota, ju nuk do të jetë të befasuar të mësoni, priren të jenë të motivuara politikisht. Në ato të dhëna të vitit 1996, republikanët kish shumë më shumë gjasa sesa demokratët të kishin pikëpamje të rreme në lidhje me deficitin, dhe e njëjta me siguri duhet të jetë e vërtetë edhe sot. Pas të gjithash, republikanët bënë shumë politikë mbi një deficit gjoja të madh në fillim të administratës së Obamës, dhe ata e kanë ruajtur retorikën e njëjtë se edhe deficiti është thelluar. Kështu Eric Cantor, i treti i rangut republikan në Dhomën e Përfaqësuesve, ka deklaruar në Fox News se ne kemi një "deficit në rritje," ndërsa senatori Rand Pali i tha Bloomberg BusinessWeek që ne kemi "një deficit një trilion dollarësh çdo vit."

Njerëz si z Cantor apo Z. Paul a dinë se çfarë janë duke thënë, nuk është e vërtetë? A u intereson? Ndoshta jo. Në formulimin e famshëm Stephen Colbert, pretendimet për deficite të mëdha nuk mund të jenë të vërteta, por ata kanë të vërtetësinë, dhe kjo është e gjitha çfarë ka rëndësi.

Prapë, a nuk ekzistojnë arbitra për këtë gjë - trustet, autoritetet jopartiake të cilët mund të ndajnë të vërtetën nga gënjeshtra? Njëherë e një kohë, unë mendoj se kanë ekzistuar. Por këto kohë ndarjet partiake shkojnë shumë thellë, dhe madje edhe ata që përpiqen për të luajtur arbitrin duket se kanë frikë të zbulojnë gënjeshtrën. Çuditërisht, uebsajti faktmbledhës PolitiFact vlerëson deklaratën e rrejshme kategorike të zotit Cantor si "gjysmë e vërtetë".

Në fakt, Uashingtoni ende ka disa "burra të urtë". Njerëz të cilët do trajtuar me respekt të veçantë nga mediat. Por kur është fjala për çështjen e deficitit, njerëzit e urtë supozohet të jetë pjesë e problemit. Njerëzit si Alan Simpson dhe Erskine Bowles, bashkë-kryetarët e komisionit të deficitit të presidentit Obama, bënë shumë për të ushqyer ankthin e publikut në lidhje me deficitin, kur ai ishte i lartë. Raporti i tyre ishte titulluar qëllimisht "momenti i së vërtetës". Pra, kanë ndryshuar mendje e tyre si deficiti ka zbritur? Jo - kështu që nuk është çudi që tregimi i deficiteve të arratisur mbetet edhe pse realiteti buxheti ka ndryshuar tërësisht.

Shikoji të gjitha si një e tërë, dhe kjo është një foto dekurajuese. Ne kemi një elektorat të keq-informuar ose të dezinformuar, politikanë të cilët plot qejf iu shtohen dezinformatave dhe vëzhguesve të cilët janë të frikësuar për të lehur. Dhe ndërkohë që ka lojtarë të respektuar gjerësisht, jo-shumë-partiake, ata duket se i nxitin, nuk i ndreqin, përshtypjet e rreme e publikut.

Pra, çfarë duhet të bëjmë ne? Qëndrimi larg së vërtetës, mendoj dhe shpresoj se do ndërprerë. Por është e vështirë të mos pyesësh veten si është menduar të funksionojë ky sistem./Përktheu: SKËNDER BUÇPAPAJ
--
August 15, 2013
Moment of Truthiness
By PAUL KRUGMAN

We all know how democracy is supposed to work. Politicians are supposed to campaign on the issues, and an informed public is supposed to cast its votes based on those issues, with some allowance for the politicians' perceived character and competence.

We also all know that the reality falls far short of the ideal. Voters are often misinformed, and politicians aren't reliably truthful. Still, we like to imagine that voters generally get it right in the end, and that politicians are eventually held accountable for what they do.

But is even this modified, more realistic vision of democracy in action still relevant? Or has our political system been so degraded by misinformation and disinformation that it can no longer function?

Well, consider the case of the budget deficit "” an issue that dominated Washington discussion for almost three years, although it has recently receded.

You probably won't be surprised to hear that voters are poorly informed about the deficit. But you may be surprised by just how misinformed.

In a well-known paper with the discouraging title, "It Feels Like We're Thinking," the political scientists Christopher Achen and Larry Bartels reported on a 1996 survey that asked voters whether the budget deficit had increased or decreased under President Clinton. In fact, the deficit was down sharply, but a plurality of voters "” and a majority of Republicans "” believed that it had gone up.

I wondered on my blog what a similar survey would show today, with the deficit falling even faster than it did in the 1990s. Ask and ye shall receive: Hal Varian, the chief economist of Google, offered to run a Google Consumer Survey "” a service the company normally sells to market researchers "” on the question. So we asked whether the deficit has gone up or down since January 2010. And the results were even worse than in 1996: A majority of those who replied said the deficit has gone up, with more than 40 percent saying that it has gone up a lot. Only 12 percent answered correctly that it has gone down a lot.

Am I saying that voters are stupid? Not at all. People have lives, jobs, children to raise. They're not going to sit down with Congressional Budget Office reports. Instead, they rely on what they hear from authority figures. The problem is that much of what they hear is misleading if not outright false.

The outright falsehoods, you won't be surprised to learn, tend to be politically motivated. In those 1996 data, Republicans were much more likely than Democrats to hold false views about the deficit, and the same must surely be true today. After all, Republicans made a lot of political hay over a supposedly runaway deficit early in the Obama administration, and they have maintained the same rhetoric even as the deficit has plunged. Thus Eric Cantor, the third-ranking Republican in the House, declared on Fox News that we have a "growing deficit," while Senator Rand Paul told Bloomberg Businessweek that we're running "a trillion-dollar deficit every year."

Do people like Mr. Cantor or Mr. Paul know that what they're saying isn't true? Do they care? Probably not. In Stephen Colbert's famous formulation, claims about runaway deficits may not be true, but they have truthiness, and that's all that matters.

Still, aren't there umpires for this sort of thing "” trusted, nonpartisan authorities who can and will call out purveyors of falsehood? Once upon a time, I think, there were. But these days the partisan divide runs very deep, and even those who try to play umpire seem afraid to call out falsehood. Incredibly, the fact-checking site PolitiFact rated Mr. Cantor's flatly false statement as "half true."

Now, Washington still does have some "wise men," people who are treated with special deference by the news media. But when it comes to the issue of the deficit, the supposed wise men turn out to be part of the problem. People like Alan Simpson and Erskine Bowles, the co-chairmen of President Obama's deficit commission, did a lot to feed public anxiety about the deficit when it was high. Their report was ominously titled "The Moment of Truth." So have they changed their tune as the deficit has come down? No "” so it's no surprise that the narrative of runaway deficits remains even though the budget reality has completely changed.

Put it all together, and it's a discouraging picture. We have an ill-informed or misinformed electorate, politicians who gleefully add to the misinformation and watchdogs who are afraid to bark. And to the extent that there are widely respected, not-too-partisan players, they seem to be fostering, not fixing, the public's false impressions.

So what should we be doing? Keep pounding away at the truth, I guess, and hope it breaks through. But it's hard not to wonder how this system is supposed to work.