Zhvillimet si këto të muajve shtator dhe tetor në Kosovë nuk mund të mos lënë mbresën e vrazhdë të zhurmës së një makine gurëthyese, prandaj edhe keqtingëllimet (kakofonitë) e aliteracioneve (rimave nistore) si këto në titull janë krejt të pashmangshme, madje shndërrohen vetiu në mjet artistik.
Ngurimet në Prishtinë për të hyrë në çfarëdo bisedimesh të reja apo çfarëdo dialogu me Serbinë ishin krejtësisht të pritshme dhe të shfajësueshme. E pashfajësueshme ishte fryma jorealiste paraprirëse e kësaj periudhe trysnish mbi Prishtinën në vijim të verdiktit të 22 Korrikut 2010 nga ana e Gjykatës Ndërkombëtare të Drejtësisë, një nga ato çaste të papërsëritshme historike kur hapej për ne shqiptarët qielli prej nga mund t'ia shprehnim të gjitha dëshirat tona Perëndisë.
Doemos, ardhja e njohjeve ndërkombëtare të pavarësisë së Kosovës do të kishte qenë pasuar me krizë politike në Beograd. Mosardhja e këtyre njohjeve do të pasohej me krizë politike në Prishtinë, doemos. Dhe mungesa e këtyre njohjeve tejetej në mbarë horizontin e pritjes, s'kish nga të mos e thellonte krizën. Dhe kështu do të binte pjesa më e tultë e politikës së Kosovës. Fillimisht do të binte Sjediu, pastaj do të binte partia e tij, dy dorëheqje të njëpasnjëshme. Dorëheqjet e Thaçit dhe të PDK-së dolën rrenë. Dhe, duke menduar me zemër, prirem të parashikoj që të dalin rrenë edhe më tej.
E vërteta pse ndodhën dorëheqjet, është kjo që po them unë. Dhe gjithnjë kam pasur drojën se Prishtina nuk i përballon assesi trysnitë, as më minimalet. Unë prandaj kisha ngulmuar që diplomacinë ta bëjmë sa më shumë vetë. Kështu i ndihmonim edhe miqtë tanë për të na ndihmuar ne sa më mirë që të jetë e mundur për konsolidimin përfundimtar të pavarësisë së Kosovës. Ashtu që pavarësia e Kosovës të mos lakohej kurrë më as për mirë, as për keq.
Mënyra deri tani me dy kohë të thjeshta e dorëheqjeve të Prishtinës bëri që ato të merrnin një ngjyrim prishjesh martesore, tipike për Beverly Hills dhe personazhet e rubrikave rozë mediatike, kryesisht hollivudiane: Bashkëjetojnë, nuk bashkëjetojnë, janë ndarë, nuk janë ndarë, provojnë ta shpëtojnë, nuk provojnë ta shpëtojnë martesën, i dorëzojnë letrat për divorc, nuk i dorëzojnë letrat për divorc, mbeten miq, nuk mbeten miq, i marrin përsipër nuk i marrin përsipër të dyja palët së toku a sekush më vete përkujdesjet për fëmijët e kështu me radhë.
Janë fare normale mospajtimet në çdo partneritet, përfshirë atë politik, qoftë edhe kur ai është i panatyrshëm si partneriteti midis Lidhjes Demokratike të Kosovës dhe Partisë Demokratike të Kosovës. Ndonëse këtë përshtypje e zbehte gjithnjë kimia midis dy liderëve, Thaçit dhe Sejdiut. Sido që të rrjedhin punët më vonë, çfarëdo të thuhet kur ish palët në martesë do ta hapin barkun kundër njëra tjetrës, mua nuk më bind dot askush se ndarja do të kishte ndodhur kaq improvizueshëm.
Prandaj më herët e kam trajtuar këtë temë me mjete eufemistike të tipit mos qoftë e thënë, mos qoftë e bërë, e mosqoftethëna, e largqoftethëna, pra duke i mënjanuar përmendjet e drejtpërdrejta, shqiptimet e mirëfillta. Sepse vërtet iu jam druajtur inskenimeve në Prishtinë si ato të fushatave dorëheqëse të dikurshme. Dhe nuk kam dashur kurrsesi të mos ketë recidive të tilla, sepse ato, sido, ngado, qyshdo e tekdo e dobësojnë pozitën e shtetit të Kosovës. Dhe unë gjithnjë mendoj çilërsisht se nuk ka faktor më të pazëvendësueshëm për paqen dhe stabilitetin e rajonit evrojuglindore se forcimi i pozitës së shtetit të Kosovës. Kompromiset në këtë pikë, të çfarëdoshme, sidoshme, ngadoshme, qyshdoshme e tekdoshme, sjellin duhma të cilat i kemi frymëmarrë e frymënxjerrë bashkë me tymin dhe flakët prej nga dalin ato, gjatë fundit të shekullit të kaluar.
Dhe këto zhvillime, larg çdo metaforike, mua më sjellin mbresin e një ngutjeje të Prishtinës për t'u zhytur në bisedime të reja apo dialog të ri me Prishtinën, prandaj hidhen tej rekuizita, nxirren nga garderobat rekuizita, për një nusërim, çka druaj unë, tejet të inskenuar. U bëftë më e mira.
Comments (0)
Dërgoja shokut
Printo
