Ka do kohë që mbetem e habitur se çfarë i nxit disa të rinj energjikë shumë të zgjuar, tejet patriotë shqiptarë, të cilët jetojnë si në Shqipëri dhe përtej oqeanit, të kenë oreks dhe entuziazëm të tillë për të luftuar në çdo rast argumentin e identifikimit të socialistëve të tanishëm shqiptarë me komunistët e vitit 1941 e këndej dhe që janë krejtësisht kundër Partisë Demokratike në pushtet dhe qeverisë së saj.
E kam vënë re këtë teksa po shprehja mendimet e mia. Asgjë e pazakontë për çdonjërin që dëshiron të thotë atë që ai / ajo mendon, dhe që janë mendje të shkëlqyera, por që në thelb janë kundër çdo gjëje që unë shkruaj në lidhje me komunizmin. E disa prej tyre edhe përpiqen të më bindin mua, me çfarë ata besojnë që janë fakte se ato të cilat unë i kam shkruar si mendimet e mia personale nuk duhet konceptuar si të tilla dhe as shpallur. Kjo pastaj më ka motivuar të hulumtoj më tej se çfarë qëndron pas gjithë entuziazmit dhe zellit që duket se i kanë ngulfatur disa të rinj sa të kenë një përcaktim të tillë për këtë çështje. Dhe ja përfundimi në të cilin unë kam arritur:
Këta njerëz të bukur kanë lindur në fillim të viteve '90, ose pas mesit të viteve '80... kjo në vetvete shpjegon shumë .... këta njerëz janë duke u rritur në kohën e tranzicionit, kur kalimi nga komunizmi në sistemin e supozuar demokratik ka sjellë shumë vuajtje dhe shumë dhimbje kombit. Ata kanë lindur dhe janë rritur në kohë shumë të vështira. Ata kanë lindur me rënien e supozuar të komunizmit dhe si shumë të rinj të tjerë, janë duke përjetuar dhimbjet e punës. Diçka është duke lindur. Dhe ky është agimi i kohës së re, e cila do të shënojë përfundimisht vdekjen e komunizmit.
Kështu që unë i kuptoj frustrimin e dhimbjen e këtij brezi, zhgënjimin e idealet dhe unë shpresoj se ne kemi shumë të rinj nga ata që i shprehin me zë të lartë shqetësimet e tyre dhe shpresojnë për të mirën, duke pritur më të mirën.
Megjithatë, si pjesa tjetër e brezit tim, për hir të gjeneratave të ardhshme, unë duhet të dëshmoj për historinë që nuk është shkruar ende e për të cilën këta të rinj nuk dinë shumë. Ne nuk mund të ndërtojmë mbi stuktura të thyera, ne nuk mund të ngremë mure pa themelet e duhura dhe na duhet të bëjmë një pastrim rrënjësor e ta heqim qelbin nga plagët e thella. Dhe ky do të vazhdojë të jetë ende një proces shumë i dhimbshëm.
Kur isha një adoleshente plotësisht e rritur, e përjetova historinë tek ndodhte dhe pashë gjëra çfarë asnjë sy njeriu nuk duhej të kishte parë, asnjë vesh njeriu nuk duhej të kishe dëgjuar dhe asnjë trup njeriu nuk duhej të kishte ndjerë. Shqipëria, të cilën ne të gjithë e njohim sot, rreth 20 vjet më parë, ishte një botë krejt tjetër. Për fat të keq, kemi parë djallin të përmbushë misionin e tij në Shqipëri.
Duhet thënë se janë të shumtë ata që mund të dëshmojnë për këtë, por për fat të keq nuk është shkruar shumë dhe nuk është folur shumë për këtë temë. Një histori e pjesshme është duke u transmetuar nëpërmjet gojëve dhe nëpërmjet shumë pak shpirtrave të guximshëm si At Zef Pllumi me librin "Jetoj për me tregue" ose Leka Tasi me "Grabjani rrëzë kodrave".
Nuk ka ende, me sa di unë, një përpjekje të institucionalizuar në emër të Shqipërisë si një komb për të shkruar historinë komuniste të kombit tim dhe për ta treguar ashtu siç ishte, një histori nga e cila ne të gjithë mund të mësojnë ose mund të dëshmojmë për të.
Të bisedosh me disa të rinj dhe të reja, është si të flasësh me shumë adoleshentë amerikanë të lindur të cilët nuk kanë idenë se çfarë ka ndodhur deri në rrëzimin e diktaturës në Shqipëri, kur ne u rritëm dhe shumë herë gati vdiqëm nga uria, kur nëna ime jetoi për një vit të tërë (1948) me patate të ziera ndërkohë që kalonte moshën e pubertetit. Kombit tonë iu ndalua feja. Familjes së nënës sime i ndodhën shumë gjëra të tjera të tmerrshme.
Familja e saj ishte e pasur para komunizmit kështu që ata ia kishin dhënë titullin famëkeq "kulak"- duke i izoluar ata nga shoqëria në përgjithësi. Pasi shumë burra të afërm të familjes së ngushtë iknin Shqipëria, për shkak të një jete tejet të vështirë sa nuk përfytyrohet dot, për shkak të persekutimit njerëzor, i cili kishte filluar tashmë, dhe që mori një rrjedhë shumë të vështirë dhe ne të gjithë, brezat e atëhershëm, mund t'i japim dëshmitë tona.
Shtëpitë e bukur dhe të mirat materiale ishin marrë me forcë nga qeveria dhe familjes së nënës sime nuk i kishte mbetur asgjë, vetëm gjëra personale, kur kushëriri i saj - i cili nuk mund të bënte asnjë të keqe ngaqë ishte vetëm 15 vjeç, u muar nga shtëpia në një natë shtatori, dhe burgos disa herë për agjitacion e propagandë, për të cilën ai nuk kishte fare idenë çfarë ishin ato, - kur xhaxhain tim i madh e fyen dhe e quajtën para gjithë fshatit kulak dhe reaksionar vetëm pse kishte nën zotërim shumë tokë e bagëti; kur shtëpia e nënës sime u shndërrua në depo të kooperativës socialiste dhe dhomën e saj të ndenjes e kthyen në kovaçhane fshati të kooperativës sovjetike; kur kreu i këshillit të fshatit i shikoi me epsh vajzat e reja të familjes dhe u tha atyre t'i tërheqin karrocat e transportit, ashtu si bëjnë kafshët, - ishte tallur ai - për t'i mbartuar sendet e tyre personale në një shtëpizë malore ku ajo kaloi disa vite me nëntë vetë të tjerë kulakë në një dhomë të vetme; kur shoku i tij komunist mori nga goja e tij cigaren e ndezur dhe e vuri atë mbi faqen e tezes sime të madhe dhe i kërkoi të tregonte se ku ishin burri dhe djemtë e saj, (ata ikën nga Shqipëria), - përndryshe ajo do të qorrohej nga djegia me hirin e nxehtë të cigareve- kur gjyshi im vdiq dhe kur arkivoli u transportua për ta çuar në banesën e fundit, kreu i këshillit të fshatit urdhëroi nëpunësin kulturore në qendër të kooperativës socialiste kështu: "Lësho muzikë revolucionare më zë të lartë dhe sigurohu se është duke u dëgjuar. Reaksionarët kanë vdekur, urra!"
Unë kurrë nuk do të harroj se dasma e një njeriut tim dhe e njerëzve të mi të tjerë nuk mund të bëhej. Familja ime nuk mund të ishte së bashku përderisa disa njerëz nuk ishin të lumtur të përziheshin me kulakët. Unë kurrë nuk do të harroj lotët e nënës sime, që punonte tokën e Devollit përditë, kur fëmijët e saj, unë dhe vëllezërit e mi, nuk mund të merrnim leje për të shkuar në shkollën e mesme vendase, spese kishim "biografi të keqe antikomuniste", ose kur vëllai im përjashtohen nga shkolla pas tri ditësh të fillimit, ngaqë ai dukej si personi "i gabuar" për t'u dërguar atje, apo kur, vëllain tim të madh e dërguan në ushtri për tre vjet në një vend të tmerrshëm dhe të cilit asnjeherë nuk i ishte i lejuar për të marrë një arsim ....
Unë kurrë nuk do të harroj atë që përjetoi gjyshja ime nga gratë e komunistëve, të cilat në një mision për t'i fyer psikologjikisht jo-komunistët, ulëritën dhe thirrën në rrugët e fshatit e në derën e shtëpisë tonë, për të shkuar e shikuar një burrë të vdekur të cilin e kihsin varur... (Ai ishte kushëriri i babait tim i cili u përpoq të shpëtonte nga Shqipëria, u kap në kufi, ndaj e varën dhe trupi i tij i vdekur u zvarrit nëpër rrugë ...)
Kjo është shumë pak nga eksperienca ime e shumë viteve në komunizëm të cilën doja ta tregoja, asgjë në krahasim me atë që njerëzit e tjerë kanë kaluar, por është vetëm një ilustrim i asaj "lidhje të munguar" dhe nuk është me qëllim ankese, as për të kërkuar hakmarrje, por duke qenë këto të shkruara, bëhen të njohura, dihen ngjarjet, dhe më e rëndësishmja shkaktojnë pendesë tek ata që i kryen krimet- dhe konsiderohen seriozisht si burim i mjeteve për shërimin kombëtar. Shqipëria do të vazhdojë të jetë në dhomën e lindjes për një kohë të gjatë dhe ne do të vazhdojmë të dëgjojmë gjithnjë e më shumë të qara foshnje ... si nënë ajo do të jetë shumë e sëmurë për të dhënë gji dhe mjekët do të vijnë e do të shkojnë pa shumë rezultat nga ndihma në sallën e lindjes apo të tjera "spitale".
Shqipëria ka nevojë të jetë mjek i vetes dhe çdo shqiptar e ka pjesë të tij / saj për të bërë për të shpejtuar lindjen dhe shërimin. Le të shpresojmë se do ta bëjmë!/Elida Buçpapaj
Shtator 2010
Autorja Merita B. McCormack është kryetare e degës së VATRA në Washington D.C.
--
Albania's Long Wait in the Delivery Room
Debating with teens and twenty something-s about Albanian History's missing links.
By Merita B.McCormack
Washington DC
I have been wondering for sometime now, as to what motivates some very smart, extremely patriotic, energetic Albanian youngsters, who live both in Albania and overseas, to have such a zest and fervor to fight at every instance the argument of current Albanian Socialists being identified with the Communists of 1941 and beyond and that have everything against the current ruling Democratic Party and government.
This I have noticed while I have been expressing my thoughts. Nothing unusual for any one who wants to say what he/she thinks, and have been met with some brilliant minds, but that oppose basically everything I write with respect to Communism and some even try to convince me, with what they believe are facts that what I have written as my own thoughts shouldn't be conceived as such and not even proclaimed. This subsequently has motivated me to research further as to what is behind all the fervor and zest that seem to have engulfed some young people to have such a determination for the matter and here it is what I have concluded:
These beautiful people are born in the early 90s or mid to late 80's...that in itself explains a lot.... these people were being raised in transitional times, when the transition from Communism to the supposedly Democratic system has brought much suffering and much pain to the nation. They were born and raised in very difficult times. They born with the supposed fall of Communism and as many other youngsters, they are experiencing labor pain. Something is being delivered. And that is the dawn of the new era, which will finally mark the death of Communism.
Hence I understand this generation's frustration and pain, the disappointment and the ideals and I hope we have many youngsters like that who voice their concerns and hope for the best, expecting the best.
Yet, I as the rest of my generation, for the sake of the coming generations, have to testify to the history that is not being written yet and these young people don't know much about. We can't build upon broken structures, we can't raise walls without proper foundations and we must do a deep & thorough clean up and we must remove the pus from deep wounds, and that will continue to be still a very painful process.
When I was a full-grown teen and witnessed history being made, and had seen what no eye should see, no ear should hear and no body should feel, the Albania we all know today was a different world some twenty five or more years ago.
Unfortunately, we saw Devil fulfill his mission in Albania.
Having said that, there are so many who can testify to this, but unfortunately not many are writing and speaking about it.
A partial history is being told through the mouths and through very few daring souls like Fr. Zef Pllumi with the book "Live to Tell" or Leka Tasi with "Grabjani Rreze Kodrave" (Grabjan The village on the Hills Side)"
There is not yet, as far as I know, an institutionalized effort on behalf of Albania as a nation to write the communist history of my nation and tell it as it was, a history from which we all can learn from or can testify to.
Arguing with some young men and women, is like talking with my American born teens who have no idea as to what really happened in the sixties and seventies in Albania when we grew up and almost died of starvation many times, when my mother lived for a full year (1948) on boiled potatoes while going through puberty. To the nation, religion was banned. To my mom's family many other horrible things were done.
Her family was wealthy before Communism hence they were given the infamous title "Kulak" banning them from Society in general. After many of the close family's men defected Albania, the rollercoaster of a very difficult life on Earth, due to human persecution, which had already began, took a very difficult course and we all, respective generations, can testify our own witnessing.
 
The beautiful houses and material possessions were taken away by the government and my mom's family was left with nothing, barely some personal belongings, when her cousin-who couldn't defect as he was only 15 and away from home on that September night, was jailed several times for agitation and propaganda,-which he had no idea what was about,- when my great uncle was insulted and called names in front of the whole village as a kulak and a reactionary as he used to own a lot of land and a lot of livestock, when my mom's home was turn into the socialist cooperative's depot and her living room turned into the village's soviet type cooperative "Ëœs blacksmith's place, when the head of village council looked lustfully on the young girls of the family and told them to pull the transportations carts, just like an ox does- he had joked- to bring their personal belongings to a mountain hut where she spent several years with nine other people-kulaks as well- in a single room, when the communist comrade got his burning cigarette out of his mouth and put it over the face of my great aunt and asked her to tell where her husband and sons were,(they defected Albania)- otherwise her eyesight would be gone by burning with the hot ash of that cigarette- when my grandfather died, and as the casket was transported to be put in the final resting place, the head of the village council ordered the cultural centre clerk of the socialist cooperative the following: " Play Loud Revolutionary Music and make sure is being heard. The reactionaries are dead, hurray"!
I will never forget the wedding of a loved one and other loved ones couldn't come. My family could not be together as some people were not happy to mix with kulaks. I will never forget the tears of my mother, covering the Devoll's land everyday when her children, myself and my brothers, could not get permission to go to local high school as we had the "bad anti communist biography", or when my brother was kicked out of school after three days of starting as apparently he was the "wrong" person to be sent there, or when, my older brother was sent to army for three years in a terrible place and as he was never permitted to get an education....
I will never forget what my grandmother witnessed when the wives of communists, on a mission to psychologically insult the non-communists, were yelling and calling in the streets of the village, at our house's door, to go and see the dead man who was hanged... (he was my father's cousin who tried to escape Albania, was caught at the border, was hanged and his dead body was dragged in the streets...)
This is very little of what my experience of many years in Communism have to tell, or nothing to what other people have gone through, but is just an illustration of what is "the missing link" and is not for the purpose of complaint, neither to seek revenge, but once these are written, are acknowledged, are taught as happenings, and most importantly are repented by those who committed the crimes- and are seriously considered as the source of means for national healing, Albania will continue to be in the delivery room for a long time and we will continue to hear more and more crying babies...as the mother will be too sick to nurture and the doctors will be coming and going without much result of aid from the delivery room or other "hospitals" Albania needs to be its own doctor and every Albanian has his/her own part to do to speed the delivery and healing. Let's hope, we do!
September 2010
The author Merita B.McCormack serves as Washington DC VATRA Chapter President.