LONDËR - Vrasja e parë ishte natyrisht një vëllavrasje. Ne nuk ishim ende atje. Por tregimi për dy djem tejet të pastër dhe të zotët hebrej nga veriu i Londrës të cilët u përfshinë në një betejë ka bërë për vete një komb me një shije të mprehtë për ndeshjet e bukura.
Kaini dhe Abeli ishin vetëm fillimi. Ne kemi pasur Romulin dhe Remin si dhe "Vëllezërit Karamazovë", edhe pse një ky komb i shtënë pas futbollit - ne kemi qenë të kursyer nga Peyton dhe Eli Manning. Shtypi britanik ka qenë duke gërmuar thellë në psikodramën e duelit midis Milibandëve, bij të refugjatëve nga Evropa naziste dhe komuniste.
Po, Britania është një shoqëri e hapur prej kohësh, por edhe më e hapur që nga vitet e Blerit, një fakt i lënë në hije në sfondin e sagës së Milibandëve, por me vlerë të përmendet në një Evropë plot me fanatizëm rrëshqanor dhe në një komb çuditerisht të vendosur në nxirjen e trashëgimisë së konsiderueshme të një kryeministri të madh nga Partia Laburiste.
Një kapitull për Milibandët tani është e mbyllur. I mundur për pak gjë nga vëllai i tij më i ri Ed Miliband, ndryshe "Ed Kuqi," për udhëheqjen e Partisë Laburiste, David Miliband, ndryshe "Truri," është largua nga vija e parë e frontit të politikës. Ai hodhi poshtë një vend në kabinetin hije "për shkak të faktit të thjeshtë se Ed është vëllai im i cili më ka mundur mua për udhëheqjen".
Shumëçka lënduese qëndron prapa këtyre pak fjalëve. Hierarkia shoqërore është përmbysur. David, 45 vjeç, ka qenë konsideruar favorit. Ed, 40 vjeç, u përpoq të hedhë dritë mbi gjërat - dhe sugjeroi se vëllai i tij ishte i majtë i vërtetë - duke u tallur në fjalimin e tij të parë si udhëheqës se, "një ditë kur ia vodhi topin e tij të futbollit, ai ishte aq i zemëruar sa e shtetëzoi trenin tim lodër". Ha, ha.
Terri Apter, një psikolog në Universitetin e Kembrixhit, më tregonte: "Ngacmimi i vëllait pasi ke marrë pjesë në një konkurimt të tillë nuk mund të mos ngjallë krupë."
Jo.
Koha për të deklaruar simpatitë e mia: Unë e njoh Davidin dhe, siç më thoshte dikur Hillary Clinton, ish ministri i jashtëm është i hatashëm dhe i magjishëm. Një etiketë boshe ka sfiduar e syzet e tij jashtë mode, por mendja që ia dha atij një klasifikim shembullor në Oksford është jo çfarëdo. Ai është një njeri me parime, me një ekuilibër progresiv për të balancuar drejtësinë dhe lirinë. Plus, ai është magjepsës.
Nuk e njoh Edin, i cili, siç ka vërejtur Simon Hoggart në The Guardian, "i ngjan një shefi që sapo është punësuar në një restorant luksoz". Ai është një gjë në formim. Por përshtypja ime është se emërtimi "Kuqi" është i pajustifikuar, si ata të bashkangjitur ndaj vëllait të tij. I Pamëshirshmi i shkon më shumë. Damari i dobët i përket vëllait më të ri.
Ed Miliband pati shansin të ishte agjent i ndryshimit të ri për të braktisur ortodoksinë e pro-tregut të viteve të Blair-Brown. Ai shpalli epokën e Laburizmit të Ri, dënoi një shoqëri ku "një bankier mund të fitojë në një ditë atë që punonjësit e kujdesit shendetësor mund të fitojnë në një vit," dhe lëshoi një dozë ashpërsie e mirësie. Ai arriti - me ngulmim zëmadh - për një atmosferë alla Kennedy "stafeta është përcjellë". Iraku ishte gabim, një transaksion tatimor ishte i drejtë.
Kjo funksionoi mirë. Funksionoi në një vend me rritje të pabarazive që shëron kushinetat e tij pas një qejfi të borxhit të mbështetur. Sindikatat laburuiste ia dhanë Edit një avantazh 1,3 për qind më shumë se vëllait të tij, që ishte i favorizuar nga anëtarët e parlamentit dhe të partisë. Por Edi e di se zgjedhjet janë fituar në qendër. Ai do ta marrë këtë gjë siç është e vërtetë, teksa imazhi i tij do të punojë në atë atmosferë të hipokrizisë.
Rruga do të jetë e gjatë. David Cameron, Kryeministri konservator, ka bërë një fillim i mirë. Ai nuk do ta lejoe "Ed Kuqin" ta zbehë kollaj.
Milibandët dolën nga e majta ekstreme. Babai i tyre ishte një intelektual marksist, shtëpia e tyre ishte një sallon majtistësh të ndritur. Por ajo që ata morën nga kjo e majtë ishte një shpirt hetim rigoroz, jo ngurtësi, dhe gjatë rrugësë së reformimit britanik e holluan entuziazmin kontinental revolucionar. Unë admiroj idealizmin e tyre të vrullshëm.
Prapë Davidi është i ndryshëm në anë të rëndësishme. Ai i njeh dhe i do Shtetet e Bashkuara. Ai studioi në M.I.T. dhe e përjetoi mjaft përvojën e Luftës së Ftohtë të "lidhjeve trans-Atlantike", më shumë se një abstraksion.
Kjo nuk është e vërtetë për Edin, broshura e të cilit "Aleanca jonë me Amerikën është tepër e rëndësishme" ishte më se plot me naivitetin e tij se "ky brez do të ndryshojë politikën tonë të jashtme, kështu që është i bazuar gjithmonë në vlerat, jo vetëm aleancat". Objektivi i kësaj ujdie ishte i qartë, dhe nuk ishte e tillë mosnjohja e tij e luftës në Irak.
Kjo e tërboi Davidin. S'ka gjë më të lehtë se sipërfaqshmëria dhe zero përgjegjësia.
Në të njëjtin fjalim, Ed tha prekshëm për prindërit e tij dhe Britaninë: "Ata arritën me asgjë. Ky vend u dha atyre çdo gjë."Ai do të bënte mirë të mbante mend një komb tjetër në tokë që ka qenë më zemërgjerë në këtë drejtim se çdo tjetër. Është një "vlerë" e mishëruar me sakrifica të përbashkëta.
Si për Davidin, unë do të thoshja përmendjet e Shteteve të Bashkuara. Puna e ministrit të jashtëm të Evropës, të cilën ai mund ta kishte pasur dhe ku do të kishte shkëlqyer, ka shkuar. Tani, Kombet e Bashkuara apo Fondi Monetar Ndërkombëtar do të shërbeheshin edhe me talentin e tij të bollshëm. Përveç kësaj, Amerika ka qenë prej kohësh një strehë ndaj grindjeve vëllavrasëse të familjeve dhe të kombeve./Elida Buçpapaj
--
September 30, 2010
A Miliband Too Many
By ROGER COHEN
LONDON "” The first murder was of course a fratricide. We're not there yet. But the tale of the two clean-cut super-achieving Jewish boys from North London who got in a fight has riveted a nation with a taste for a good brawl.
Cain and Abel were just the beginning. We've had Romulus and Remus and "The Brothers Karamazov," even if "” this being a soccer-playing nation "” we've been spared Peyton and Eli Manning. The British press has been digging deep into the psychodrama of the dueling Milibands, sons of refugees from Nazi and Communist Europe.
Yes, Britain is an open society of long date, but more open still since the Blair years, a fact lurking in the background of the Miliband saga, but worthy of note in a Europe of creeping bigotry and in a nation strangely bent on blackening the considerable legacy of a great Labour prime minister.
A chapter for the Milibands is now closed. Narrowly beaten by his younger brother Ed Miliband, aka "Red Ed," for the leadership of the opposition Labour Party, David Miliband, aka "Brains," has quit frontline politics. He rejected a spot in the shadow cabinet "because of the simple fact that Ed is my brother who has just defeated me for the leadership."
A lot of hurt lurked behind those few words. The pecking order was overturned. David, 45, had been considered favorite. Ed, 40, tried to make light of things "” and suggest that his brother was the true lefty "” by joking in his maiden leadership speech that, "on the day I stole his football, he was so angry he nationalized my train set." Ha, ha.
As Terri Apter, a psychologist at Cambridge University, told me: "Teasing a sibling when you've just been in this heated competition is not going to come off."
Nope.
Time to declare my sympathies: I know David and, as Hillary Clinton once oozed, the former foreign secretary is vibrant and attractive. A geek label has defied the junking of his glasses but the mind that earned him a first at Oxford is anything but nerdy. He's a man of principle, a progressive determined to balance fairness and freedom. Plus, he's funny.
I don't know Ed, who, as Simon Hoggart observed in The Guardian, "resembles a newly promoted maître d' in an upmarket restaurant." He's a work in progress. But my impression is the "Red" label is as unjustified as those attached to his brother. Ruthless is closer. The jugular gene went to the younger sibling.
Ed Miliband saw a chance to be the new change agent breaking with the pro-market orthodoxy of the Blair-Brown years. He declared the era of New Labour over, deplored a society where "a banker can earn in a day what the care worker can earn in a year," and exuded a de rigueur dose of green goodiness. He reached "” with clunking repetitiveness "” for a touch of Kennedy's "torch has passed" aura. Iraq was wrong, a financial transactions tax right.
It worked, just. It worked in a country of growing inequalities recovering its bearings after a debt-backed binge. Labor unions lifted Ed to a 1.3 percent advantage over his brother, who was favored by members of Parliament and the party. But Ed knows elections are won in the center. He'll tack that way as surely as his image people will work on that touch of unctuousness.
The road will be long. David Cameron, the conservative prime minister, has made a good start. He won't let "Red Ed" fade lightly.
The far left was where the Milibands were raised. Their father was a Marxist intellectual, their home a salon to leftist luminaries. But what they took from that was a spirit of rigorous inquiry, not rigidity, and along the way British reformism diluted continental revolutionary fervor. I admire the tempered idealism they share.
Still David is different in one crucial respect. He knows and loves the United States. He studied at M.I.T. and lived enough of the Cold War to experience "trans-Atlantic bonds" as more than an abstraction.
That's not true of Ed, whose throwaway "Our alliance with America is incredibly important" was more than offset by his naïve "this generation wants to change our foreign policy so that it's always based on values, not just alliances." The target of that jibe was clear; and if it wasn't his repudiation of the Iraq war made it so.
The repudiation infuriated David. Everything's easy with hindsight and zero responsibility.
In the same speech, Ed said movingly of his parents and Britain: "They arrived with nothing. This country gave them everything." He would do well to remember the other nation on earth that has been more generous in that respect than any other. There's a "value" worth shared sacrifice.
As for David, I'd say the United States calls. The job of Europe's foreign minister, which he could have had and would have excelled at, has gone. Now, the United Nations or the International Monetary Fund would be well served by his abundant talents. Besides, America has long been a refuge from the fratricidal feuds of families and nations.