Një Luftë e re e Ftohtë është duke filluar. Kjo nuk ka të bëjë me kundërvënien
e forcave ushtarake, por ka të bëjë me ide konkurruese se si duhet të
organizohet jeta politike. Betejat janë në mes të mediave transmetuese dhe
mediave sociale të sapo dala në dritë, të cilat kanë qasje shumë të ndryshme të
prodhimit të lajmeve, të pronësisë dhe të censurës. Dhe disa nga betejat më të
mëdha janë në Rusi, ku elitat në pushtet që dominojnë mediat transmetuese janë
vënë kundër grupeve të shoqërisë civile që lulëzojnë përmes mediave sociale.
Ndërsa media elektronike është më e dobishme për qeveritë autoritare, media
sociale tani përdoret nga qytetarët për të monitoruar qeverinë e tyre. Për
shembull, në fillim të vitit 2012, pati zëra se një ultranacionalist i ri, Alexander
Bosykh, ishte duke u emëruar për të drejtuar një Komision Shumëkombësh të
Politikave Rinore. Një foto e famshme e Bosykh që disiplinon lirinë e fjalës u
nxor dhe u qarkullua gjerësisht në mesin e blogeve në gjuhën ruse dhe në faqet
e lajmeve në internet, duke asgjësuar perspektivat e tij për atë post (edhe pse
nuk i jepej fund karrierës së tij).
Këto nuk janë thjesht luftra informimi midis elitave politike dhe aktivistëve
të persekutuar të demokracisë. Ka një çarje të thellë strukturore në mes të organizimit
dhe vlerave të mediave elektronike dhe atyre të mediave sociale. Putin është
truri i mediave, por aftësitë e tij janë në mediat elektronike. Kremlini e di
se si të menaxhojë mediat transmetuese. Transmetuesit e dinë se nga vijnë
financimet e tyre, dhe ata e dinë se çfarë ndodh në qoftë se ato media bëhen
shumë kritike. Në të vërtetë, ndryshimet e fundit të Putinit në ligjet e
mediave të vendit janë të dizajnuara veçanërisht për të mbrojtur mediat
transmetuese dhe për të bllokuar mediat sociale.
Në Rusi, kritikët kanë qenë të prirë drejt mediave sociale, ku ata kanë
kultivuar forma të reja të opozitës anti-qeveritare, të orientimit qytetar.
Jeta politike ruse tani është e mbushur me shembuj të projekteve qytetare në
internet që bëjnë gjëra të cilat shteti nuk mund ose nuk do që t'i bëjë. Liza
Alert ndihmon për të koordinuar kërkimin për fëmijët e zhdukur. Faqet e tjera
merren me ankesat për shërbimet e dobëta publike dhe koordinon vullnetarët.
(Sqarim: Kohët e fundit unë kam pranuar mbështetje financiare nga Universiteti
Shtetëror i Moskës i Çështjeve Humanitare për kërkime shkecore dhe shpenzime
udhëtimi).
Beteja më e fundit në Luftën e Ftohtë kundër Mediave përfshin sistemin e
rrjeteve të kamerave të qeverisë për monitorimin e zgjedhjeve. Për të përgatitur
zgjedhjet e fundit, qeveria shpenzoi gjysmë miliardë dollarë për rrjetet e
kamerave për çdo qendër votimi në vend. Me skepticizëm të përhapur në lidhje me
transparencën e regjimit të Putinit, ky veprim është projektuar për të
përmirësuar besueshmërinë e procesit zgjedhor.
Zgjedhjet u mbajtën më 4 mars 2012, dhe një version interesant i zhvillimit të
zgjedhjeve u dha në YouTube. Për kundërshtarët politikë Putinit, rrjetet e
kamervae demonstruan indiferencën e qytetarëve në zgjedhje. Për ultranacionalistët
e Rusisë, rrjetet e kamerave zbuluan një vjedhje josistematike. Mjerisht,
komisioni vendosi që dëshmi video të vjedhjeve nuk do të jetë e pranueshme.
Përmbajtjet e videove në mënyrë sistematike nuk janë shqyrtuar, dhe rezultatet
zgjedhore nuk u vunë fare në dyshim.
Çfarë po ndodh në Rusi, po ndodh edhe gjetkë. Aktivizmi Digital është në rritje
globalisht, dhe ndikimi i këtyre projekteve të aktivistëve rritet në mënyrën më
mbresëlënëse nga viti në vit. Pranvera arabe përfshiu vendet ku qytetarët përdorën
mediat sociale për të krijuar lajmet të cilat transmetuesit e diktatorit nuk i
pasqyrojnë. Vetësakrifica e Bouazizit dhe vrasja e Saidit u bë incidente që
nxitën kryengritje për shkak të mediave sociale. Ben Ali i Tunizisë dhe Mubarak
i Egjiptit u kapën definitivisht nga organizimet e mediave sociale. Në Iran,
Lëvizja e Gjelbër opozitare përdor Facebookun për të çuar përpara kauzën e vet,
ndërsa përgjigjet e propagandës së mullahëve vijnë në formën e një filmi.
Në Arabinë Saudite, komedia e jetës publike e prodhuar në shtëpi jepet në
YouTube, ndërsa transmetuesi televiziv shtetëror mbulon ceremonitë e monarkut.
Në Kinë, partia zotëron të gjitha mediat, por duket më pak dhe më pak e aftë
për të kontrolluar bisedat politike në mes të qytetarëve kineze nëpëmjet
operatorit të saj të mediave sociale.
Rusia, Kina dhe Arabia Saudite kanë kultura shumë të ndryshme politike. Por
qeveritë e tyre kanë një qëndrim të përbashkët për menaxhimin e mediave dhe
mësojnë nga njëri-tjetri. Dhe ata gjithmonë mbështetin mediat transmetuese. Në
shumicën e vendeve autoritare, mediat elektronike ose janë shtetërore ose nën
një oligopol privat. Në secilën formë, elitat në pushtet punojnë shumë për të
mbrojtur mediat transmetuese.
Media sociale nuk është thjesht irreverent. Sapo projektet e mediave sociale
shfaqen, kodi dhe hardware i tyre shpesh riciklohen dhe ripropozohen. Deri
kohët e fundit, udhëheqësit rusë qytetarë debatonin se çfarë duhet të ketë
ndodhur në të gjitha kamerat dixhitale që ishin të shpërndara gjatë zgjedhjeve të
fundit. Kur Rusia u godit së fundmi nga përmbytjet, përgjigja erdhi: Ata do të
ri-instalohen për të monitoruar rindërtimin e ndërtesave që u shkatërruan nga
përmbytja. Platforma tejet popullore Ushahidi që grupet qytetare krijuan gjatë
krizës tërhoqi më shumë se 50000 vizitorë në dy ditët e para të përdorimit.
Është e vështirë të dihet se si Lufta e Ftohtë Media do të fitohet, por unë do
të vë bastin për aktorët e shoqërisë civile dhe të mediave sociale./Skënder
Buçpapaj
-
Philip N. Howard është profesor i komunikimit, informacionit dhe studimeve
ndërkombëtare në Universitetin e Uashingtonit
(http://www.com.washington.edu/faculty/howard.html). Aktualisht ai është
studiues në Qendrën e Universiteti për Teknologji të Prinstën për Politikën e
Informacionit (https://citp.princeton.edu/).
--
Social media and the new Cold War
August 1, 2012 @ 6:58 pm
By Philip N. Howard
[1]There is a new Cold War starting. It does not involve opposing military forces, but it does involve
competing ideas about how political life should be organized. The battles are
between broadcast media outlets and social-media upstarts, which have very
different approaches to news production, ownership and censorship. And some of
the biggest battles are in Russia, where the ruling elites that dominate
broadcast media are pitted against the civil society groups that flourish
through social media.
Whereas broadcast media is most useful for authoritarian governments, social
media is now used by citizens to monitor their government. For example, in
early 2012, rumors circulated that a young ultranationalist, Alexander Bosykh,
was going to be appointed to run a Multinational Youth Policy Commission. A
famous picture of Bosykh [2] disciplining a free-speech advocate was dug up and
widely circulated among Russian language blogs and news sites, killing his
prospects for the job (though not ending his career).
These are not simply information wars between political elites and persecuted
democracy activists. There is a deep structural rift between the organization
and values of broadcast media and those of social media. Putin is media savvy,
but his skills are in broadcast media. The Kremlin knows how to manage
broadcast media. Broadcasters know where their funding comes from, and they
know what happens if they become too critical. Indeed, Putin's recent changes
to the country's media laws [3] are specifically designed to protect broadcast
media and burden social media.
In Russia, critics have been driven into social media, where they have
cultivated new forms of anti-government, civic-minded opposition. Russian
political life is now replete with examples of online civic projects doing
things the state can't or won't do. Liza Alert [4] helps coordinate the search
for missing children. Other sites track complaints about poor public services
[5] and coordinate volunteers [6]. (Disclosure: I recently accepted financial
support from Moscow State Humanities University for research and travel
expenses.)
The
most recent battle in the Media Cold War involves the government's webcam
system for monitoring elections. To prepare for the last election, the
government spent half a billion dollars on webcams for every polling station in
the country. With widespread skepticism about the transparency of Putin's
regime, this move was designed to improve the credibility of the electoral
process.
The election was held on March 4, 2012, and a highlight reel of election antics
went up on YouTube [7]. For Putin's political opponents, the webcams
demonstrated citizen disinterest in the election. For Russia's
ultranationalists, the webcams revealed no systematic fraud. Alas, the
elections commission decided that video evidence of fraud would not be
admissible [8]. The video feeds were not systematically reviewed, and the
electoral outcomes were never in doubt.
What's happening in Russia is happening elsewhere. Digital activism is on the
rise globally, and the impact of these activist projects grows more impressive
year by year. The Arab Spring involved countries where citizens used social
media to create news stories that the dictator's broadcasters would not cover.
Both Bouazizi's self-immolation and Said's murder became the inciting incidents
of uprisings because of social media. Tunisia's Ben Ali and Egypt's Mubarak
were definitely caught off guard by social-media organizing. In Iran, the
opposition Green Movement uses Facebook to advance its cause, while the
mullahs' propaganda response comes in the form of a movie [9].
In Saudi Arabia, the public streams home-brewed comedy shows on YouTube [10],
while the state-run television broadcaster covers the monarch's ceremonies. In
China, the party owns all media, but seems less and less able to control
political conversation among Chinese citizens [11] over its own social-media
operator.
Russia, China and Saudi Arabia have very different political cultures. But
their governments have a common approach to media management and learn from
each other. And they always back broadcast media. In most authoritarian
countries, broadcast media are either state-run or under a private oligopoly.
In either form, ruling elites work hard to protect broadcast media.
Social media is not simply irreverent. Once social-media projects roll out,
their code and hardware often get recycled and repurposed. Until recently,
Russian civic leaders were debating what should happen to all the digital
cameras that were distributed during the last election. When Russia was
recently hit by flash floods, the answer came: They would be redeployed to
monitor the reconstruction of the buildings that were destroyed by flooding.
The crowdsourcing Ushahidi platform that civic groups deployed during the
crisis drew more than 50,000 unique visitors in the first two days of use.
It is hard to know how the Media Cold War will be won, but I'd put the money on
civil society actors and social media.
Philip N. Howard is professor of communication, information and international
studies at the University of Washington
(http://www.com.washington.edu/faculty/howard.html). Currently, he is a fellow
at Princeton University's Center for Information Technology Policy
(https://citp.princeton.edu/).