Nëse shqiptarët nga Kriza Lindore e tutje kanë pasur probleme me historinë nga
shkaku se fqinjët sllavo-ortodoks, të drejtuar nga politika pansllave ruse,
kanë bërë projekte dhe elaborate të njëpasnjëshme për t'i përjashtuar dhunshëm
nga hapësira e tyre etnike dhe jetësore gjë që kjo për pasojë ka pasur
copëtimin e tokave të tyre, pushtimet dhe ndarjen e dhunshme nëpër të cilën
kanë kaluar prej një shekulli, së voni, kur më nuk i kanë pushtuesit,
çuditërisht me vullnetin e tyre kanë filluar të vetëpërjashtohen nga historia!
Habia bëhet edhe më e madhe kur historiografia zyrtare në Tiranë dhe Prishtinë,
në vend se përfundimisht të lirohet nga kornizat me të cilat është ngulfatur
qenia e saj ekzistenciale, që ka ushqyer politikat e njohura antishqiptare të sferave
të interesit, dhe në vend se t'i avancojë tezat e anash kaluara nga diktati i
të tjerëve rreth lashtësisë historike nga antikiteti e tutje (ndërlidhja e
teorisë së origjinës ilire me atë pellazge, pastaj roli i rëndësishëm i tyre në
Bizant dhe Mesjetë e deri te shfaqja e tyre si faktor edhe në Perandorinë
Osmane e të ngjashme), pranon rrudhjen historike të imponuar nga e djeshmja
dhe, po ashtu, pa kurrfarë kundërshtimi pranon ndërhyrjet politike nga jashtë,
madje edhe ato që vinë nga pushtuesit e deridjeshëm, me anën e të cilave
historia retushohet dhe shpërfytyrohet deri te përmasat e pabesueshme!
Në njërën anë pajtimi me ndryshimet që historisë i vinë nga politika ditore dhe
në tjetrën anë përcaktimi që të mos pranohen ndryshimet, qofshin ato që historiografinë
shqiptare do ta lidhnin me konceptet që dikur i kishte përjashtuar ideologjia
(origjina pellazge, e cila ishte themel i rilindësve), ose edhe rishqyrtime të
tjera në dobi të thellimit të së vërtetës objektive, përcillet edhe me absurdin
e heshtjes ndaj propagandës historike antishqiptare, që ka prodhuar gjenocide
edhe në rrethanat kur për këtë tashmë i ka të gjitha kushtet!
Fjala, pra, është për ruajtjen e koncepteve hegjemoniste të historiografisë
serbomadhe dhe grekomadhe, siç është pranimi i shtetit mesjetar serb, i kishës
ortodokse në pronësi të serbëve dhe gënjeshtra të tjera, që kanë krijuar
pseudoakademikët e këtyre popujve nga Kriza Lindore e tutje me "Naçertanjen" e
Garashanitit dhe "Megaloidhenë" greke, ku shqiptarët shihen të mjegulluar në
mesjetë, popull endacak-bari, që nuk dihet prej nga kanë ardhur dhe fyerje të
ngjashme, të cilat pasqyrimin më nënçmues do ta gjejnë te libri "Shqiptarët dhe
fuqitë e mëdha" të Vladan Gjorgjeviqit, të botuar në shumë gjuhë evropiane në
vitin 1913, pamflet ky që pastaj do të përcillet me dy elaboratet e
Çubrilloviqit (atë të vitit 1937 dhe 1944), mbi të cilat është ndërtuar
politika gjenocidiane e Serbisë ndaj shqiptarëve nga Kriza Lindore e deri te
koha jonë. Mjafton të shihet botimi më i ri i "Historisë së Popullit Shqiptar",
i vitit 2002, i botuar nga Akademia e Shkencave e Shqipërisë, ku e gjithë
mesjeta i atribuohet "carëve" serbë dhe "carevinave"serbe, ndërkohë që
krishterimi i falet kishës ortodokse serbe, me qendër në Kosovë, edhe pse dihet
se në mesjetë nuk ka pasur shtet mesjetar serb, por vetëm zhupanë dhe zhupani
sllave (forma familjare të organizimit të fiseve sllave që nga depërtimet e
tyre në Ballkan nga shekujt VIII-IX), formacione nomade këto, të cilat në kohën
e krizës së thellë të Bizantit, në Dardani do të shfaqen si pushtues periferik
dhe të përkohshëm vetëm nga fundi i shekullit XIII, që edhe përkundër kësaj nuk
do t'ia dalin të zëvendësojnë e as ta shpërfillin pushtetin e feudalëve dhe
fisnikëve të krishterë arbërorë në këto hapësira.
Nga ky aspekt, hiq më mirë nuk qëndron as historiografia zyrtare në Kosovë.
Instituti i Historisë, Instituti Albanologjik dhe Katedra e Historisë së
Universitetit të Kosovës, jo vetëm që nuk kanë hequr diktatin e e njohur të
historiografisë serbomadhe, jo vetëm që me dedikim nuk kanë bërë asnjë libër që
do t'i kundërvihej propagandës hegjemonistet të akademikëve serbë, e cila edhe
më tutje boton libra propagandistike ku Kosova trajtohet "si djep mesjetar dhe
shpirtëror serb" e të ngjashme, por në tekstet shkollore është fiksuar prania
"perandorake" mesjetare serbe në Kosovë, duke u legjitimuar gënjeshtra morbide
serbe!
Më larg në këtë punë, ka shkuar Akademia e Shkencave dhe e Arteve të Kosovës, e
cila sjelljen nënshtruese ndaj akademikëve serbë dhe gënjeshtrave të tyre për
Kosovën, e dëshmoi me pranimin në radhët e veta të një historiani trivialist
nga Vjena (Oliver Shcmitt), i njohur për fyerjet që ia bëri Skëderbeut), që
pasi që mori një përgjigje shkencore në Tiranë, i ndihmuar nga një turmë
kalemxhinjsh nga disa gazeta "properëndimore" dhe mediumeve të tjera, iu kthye
Prishtinës me recetat për gjoja "demitizimin e historiografisë shqiptari nga
nacionalizmi dhe klishetë ideologjike", "demitizim" ky që sipas tij, nënkupton
pranimin e shtetësisë mesjetare serbe në Kosovë, me ç'rast "tapitë" e
krishterimit ortodoks në tërësi i jepen Serbisë, ndërkohë që shqiptarët shihen
si ardhacak dhe të mjegulluar që nga Mesjeta e tutje, që nuk bëjnë tjetër pos
që rrënojnë "qenien shtetërore dhe shpirtërore serbe në Kosovë", rrënim ky që
sipas tij pati për pasojë "eksodin e vazhdueshëm të serbëve nga Kosova gjatë
luftës së dytë botërore dhe, madje, edhe pas plenumit të Brioneve për të
vazhduar edhe pas ndërhyrje së NATO-s dhe vendosjes së protektoratit
ndërkombëtar në Kosovë"!
Pranimi i historianit vjenez anëtarë i AKSHA-së, "kredibiliteti shkencor" i të
cilit është një libër fyes për historinë e Skënderbeun dhe doracakët
publicistik: "Shqiptarët një histori midis lindjes dhe perëndimit" dhe
"Kosova - një histori e shkurtë e një treve qendrore ballkanike", të shkruar
për informim ditor në Gjermani dhe të përkthyer së voni edhe në shqipe, jo
vetëm që hapin procesin e legjitimit të vetërrënimit historik, por edhe të
krijimit të "atuve" Serbisë që herdo-kurdo ta "rikthejnë" të "drejtën e humbur
historike" në Kosovë madje, por njëherësh aktualizoji rolin e të ashtuquajtur
"Qark kulturor vjenez", nga Kriza Lindore e tutje, i cili ishte përgjegjës për
krijimin e hartës politike të Ballkanit sipas kutit të Ballpllazit, ku një Serbi
"properëndimore", që të pengohej të binte pre e ndikimit rus, do të kthehej në
violinë të parë të Ballkanit, dhe se kjo duhej të bëhej, me joshjet me
hapësirat etnike të të tjerëve, në radhë të parë ato të shqiptarëve! Janë të
njohura përpjekjet e Vjenës që Serbisë së Obrenoviqëve t'i krijohet shkenca,
letërsia (gjuha letrare me anën e Karaxhiqit) dhe mbi të gjitha, miti për
Serbinë mesjetare, me qendër shtetërore dhe shpirtërore në Kosovë!
Riaktivizimi i "Qarkut kulturor vjenez" dhe recetat politike që prej andej po i
vinë Kosovës në emër të "ardhmërisë evropiane" dhe formulave që nuk ofrojnë
asgjë, ka për qëllim që shteti i Kosovës të shihet pa histori dhe pa identitet
historik të shqiptarëve, ndërkohë që serbëve kjo u garantohet. Pakoja e
Ahtisarit është produkt i kësaj mendësie. Ndaj, është fare e natyrshme që
"Qarku kulturor vjenez", po insiston që krahas neutralizimi të historianëve
shqiptarë, të cilët kërkojnë që historiografia t'ua kthejë ato prej të cilave
janë privuar dhunshëm nga ana e pushtuesve dhe e ideologjisë komuniste, me
moton e "dekonstruktimeve historike" dhe demitizimit të saj, të promovojë
"historinë pa konflikte", por që ky "paqësim" historik, ku e kaluara e tyre
mund të vihet edhe në ankand publik dhe ai të jetë më i kushtueshëm në përputhje
me shpërfytyrimet e saj ose rrudhjet sa më të mëdha që mund t'i bëhen, qoftë
madje që ajo të përthekohet në dhjetë vitet e fundit, të vlejë vetëm për
shqiptarët, ndërsa për serbët jo, ngaqë ata, nga politika evropiane dhe me
miratimin e klasës së papërgjegjshme politike të Kosovës, e kanë të garantuar
historinë!
Comments (0)
Dërgoja shokut
Printo
