Muaji i Qershorit është muaji që Çamët dhe të gjithë Shqiptarët kudo, kujtojnë
viktimat e masakrës të vitit 1944, kur forcat e gjeneralit grek Zervës
ekzekutuan barbarisht mijëra shqiptarë, kryesisht gra pleq e fëmijë, nga
Çamëria, pikërisht në qytetin e Paramithisë. Kjo ishte një prej masakrave më të
mëdha dhe më të egra të Luftës së Dytë Botërore, kur forcat greke të gjeneralit
Zerva, vetëm brenda një nate, vranë pamëshirshëm shqiptarë të pafajshëm çamë në
qytetin e Paramithisë. A ishte këjo një masakër apo një përpjekje gjenocidi
kundër popullësisë shqiptare autoktone çame, është diçka që historianët
shqiptarë dhe evropianë duhet të vendosin. Por ajo që bie në sy, vit pas viti,
në lidhje me këtë masakër, është hipokrizia e shtetit grek që mohon si gjithmonë
të ketë ndodhur një gjë e tillë, si dhe heshtja e autoriteteve zyrtare
shqiptare në lidhje me këtë tragjedi, gjoja për të mos trazuar marrëdhënjet
shqiptaro-greke. Por kujtimi i kësaj masakre, si edhe masakrave të tjera, siç
është ajo e Tivarit -- është i gjallë anë e mbanë trojeve shqiptare. Këto
krime, qartë, janë krime kundër njerëzimit. Si të tilla, ato nuk mund të
konsiderohen dhe të harrohen, thjeshtë, vetëm si padrejtësi historike kundër
shqiptarëve. Në Evropën e sotëme, përgnjeshtrimi i këtyre masakrave dhe mos
ballafaqimi me të kaluarën, sado e tmershme që të jetë ajo, jo vetëm që pengon
demokratizimin e rajonit të Ballkanit, por kërcënon sigurinë dhe stabilitetin
rajonal dhe njëkohësisht kërcënon zhvillimin normal të marrëdhënjeve midis
shteteve dhe grupeve të ndryshme etnike të rajonit.
Kryeministri i ardhëshëm i Shqipërisë, Zoti Edi Rama, në një intervistë me të
përditshmen greke "Kathimerini", tha se "acari' në marrëdhëniet tona, mori fund
dhe "˜vera' do vijë përsëri shumë shpejt në marrëdhëniet
shqiptaro-greke........Jetojmë në kohë të ndryshme nga disa vjet më parë dhe
popujt tanë nuk mund të përfitojnë, nëse nuk ndryshojmë duke ecur me kohën, e
cila gjithashtu ecën shumë shpejt".
Marrëdhënjet greko-shqiptare duhet të bazohen në pranimin e plotë nga ana e
Greqisë, të fakteve dhe të pasojave të masakrimit dhe të shpërnguljes me forcë
të çamëve nga trojet e tyre autoktone, gjë që do të çonte në një zgjidhje të
drejtë dhe të gjithanshme të çështjes çame midis dy vendeve. Këjo duhet të
bëhet për hir të marrëdhënjeve të mira fqinjësore dhe duke u bazuar në vlerat
dhe marrveshjet ndërkombëtare të të drejtave të njeriut, pasi masakra kundër
çamëve ishte një përpjekje e tmershme për t'i zhdukur ata nga faqja e dheut, si
individë dhe si popull. Këjo është një detyrë solemne e qeverisë së re
shqiptare, e të gjithë shqiptarëve kudo, dhe të gjithë atyre që mbështesin
drejtësinë dhe të drejtat e njeriut anë e mbanë botës. Do e s'do Tirana
zyrtare, shqiptarët kudo në trojet e tyre, jashtë kufijve të Shqipërisë
londineze dhe në diasporë, shikojnë tek Tirana zyrtare për mbështetje, si dhe
për zbardhjen e masakrave siç është ajo e Çamërisë dhe e Tivarit.
Faktet e kësaj historie, megjithëse të shtrembëruara dhe të mohuara, dihen
mirë. Por fatkeqsisht, koha kalon dhe numri i të mbijetuarve dhe dëshmitarëve
të kësaj masakre po pakësohet nga dita në ditë. Prandaj, zgjidhja e kësaj
çështjeje nevojitë një ndjenjë të fortë urgjence, si dhe një thirrje të fortë
morale për të njohur këtë masakër, pa vonesë. Greqia dhe Shqipëria janë dy vende me marrëdhënje
relativisht të mira. Janë anëtare të NATO-s dhe shpresohet, me anëtarsimin e
shpejtë të Shqipërisë në Bashkimin Evropian, dy vendet do të jenë pjesë e
Evropës së bashkuar, me interesa të përbashkëta ekonomike dhe sigurie. Greqia
dhe Shqipëria janë gjithashtu dy vende nënshkruese të konventave ndërkombëtare,
të dedikuara ndaj mbështetjes së të drejtave të njeriut dhe ndaj demokracisë
dhe stabilitetit rajonal, por mbi të gjitha si anëtare të botës euro-atlantike,
Athina dhe Tirana janë gjithashtu të dedikuara ndaj të zbulimit të së vërtetës
dhe për të venë në vend të vërtetën. Ka ardhur koha që Athina të pranojë të
vërtetën e masakrës dhe të shpërnguljeve me forcë të popullsisë çame nga trojet
e veta. Njohja e së vërtetës çon tek pajtimi dhe së bashku pajtimi dhe e
vërteta duhet të jenë pjesë integrale e vendosjes së marrëdhënjeve të reja
dhe të qendrueshme midis dy vendeve, të bazuara në respektimin e standardeve
ndërkombtare për të drejtat e njeriut, si dhe një dinjitetin njerëzor dhe
kombëtar, për të cilat u shpreh kryeministri i posa zgjedhur shqiptar. Pa
zgjidhjen dhe përballimin serioz me çështjen çame, deklarata për një gazetë
greke e Kryeministrit të ardhëshëm shqiptar Edi Rama -- se "acari' në
marrëdhëniet tona, mori fund dhe "˜vera' do vijë përsëri shumë shpejt në
marrëdhëniet shqiptaro-greke..." -- nuk besoj se ka ndonjë kuptim. Njohja
dhe dënimi zyrtar grek i masakrës kundër çamëve duhet të bëhet me qëllim që të
vendoset drejtësia historike, për ata që besojnë në drejtësi dhe për hir të
mbarëvajtjes së marrëdhënjeve dy-palëshe. Për më tepër, pasi Shqipëria dhe
Greqia janë fqinje dhe dashtë e pa dashtë duhet të jetojnë së bashku. Ky është
realiteti. Pranimi i masakrës dhe krimeve të tjera kundër popullësisë çame nga
ana e Athinës zyrtare, do të ndihmonte në ndërtimin urave të pajtimit midis dy
popujve dhe do të forconte paqën, sigurimin dhe begatinë në mbarë rajonin.
Angazhimi në një dialog midis dy palëve, mbi këtë çështje, është tepër i
rëndësishëm.
Mirëpo, që të ndodhë një gjë e tillë, mentaliteti i sotëm grek duhet të
ndryshojë, por edhe shqiptarët njëkohsisht duhet të heqin dorë nga amnesia ose
humbja e plotë e kujtetesës, me qëllim që harresa të mos bëhet më e keqe se vet
krimi. Në këtë përvjetor të masakrës çame, le të kujtojmë pra kurajon e
viktimave si dhe të atyre që mbijetuan atë tragjedi, zëri i të cilëve dëgjohet
ende -- duke shpresuar që krime të tilla të tmershme kundër njerëzimit të mos
ndodhin më kundër shqiptarëve, as nga dora e të huajit, e as nga dora
shqiptare, ashtuqë këto krime të tmershme anti-njerzore, racizmi dhe
viktimizimi të njerëzve të pafajshëm, të mos harrohen dhe të mos përsëriten më
në trojet shqiptare.