E Djelë, 12.08.2024, 09:38am (GMT+1)

Ballina Linqe Stafi Kontakt
 
 
::| Fjala:       [Advance Search]  
 
Gjithë lajmet  
LAJMI I FUNDIT
OPINONE-EDITORIALE
ZVICRA
INTERVISTË-PRESS
SHQIPTARËT
LAJME NDËRKOMBËTARE
POLITIKË
DIASPORA NË ZVICËR DHE BOTË
PERSONAZH
ART KULTURË
DOSSIER
KËNDI I SHKRIMTARIT
HOLLYWOOD
AFORIZMA
GOSSIPE
SPORT
::| Newsletter
Emri juaj:
Emaili juaj:
 
 



 
OPINONE-EDITORIALE
 

FUNDI I DIPLOMACISË SIÇ E NJOHIM?

Nga WOLFGANG ISCHINGER, New York Times, ish diplomat gjerman


E Hënë, 12.06.2010, 10:59am (GMT+1)




Në vitin 1996, pas përfundimit të Marrëveshjes së Dejtonit dhe bisedimeve paqësore për Bosnjën, Ministria e Jashtme gjermane pati ndjesinë se nuk i ishte dhënë roli i duhur diplomacisë gjermane, bazuar në dokumentet e publikuara për këtë proces.

Dokumentet ishin redaktuar me kujdes para botimit. Përcaktimet për sjelljet e udhëheqësve boshnjakë apo serbë ishin hequr, si dhe ankesat e herëpashershme për mospajtimet brenda vetë ndërkombëtarëve.

Në këtë kuptim, procesi i paqes në Bosnjë u paraqit ashtu siç synohej, por asnjëra nga palët nuk ishte e palumtur. Misoni ishte kryer.

Por, pse është e ndryshme ajo që po ndodh me cunamin WikiLeaks?

Rrjedhja e sekreteve diplomatike është diçka e vjetër, duke nisur nga koha kur pëllumbat përdoreshin si postierë. Rrjedhjet e informacioneve mund të jenë të padëmshme, të dëmshme, apo të tilla që mund të çojnë dhe drejt luftës.

Në çdo rast, një gjë është e sigurt. Çdo rrjedhje informacioni ka shkaktuar dëmtimin apo shkatërrimin e besimit, që është dhe gjëja më e çmuar në raportet diplomatike.

Publikimi i dokumenteve sekrete të diplomacisë amerikane nga WikiLeaks-i rrezikon gjithë diplomacinë. Shumica e rrjedhjeve të informacionit ndodhin në demokraci.

Do të ishte vërtet befasi nëse herën tjetër do të kishim dokumente të klasifikuara të diplomacisë kineze apo iraniane.

Regjimet autokratike janë shumë më rrallë viktimë e nxjerrjes së informacionit.

Në këtë kuptim, shoqëritë e hapura janë në një lloj disavantazhi krahasuar me regjimet e mbyllura.

Natyrisht, ka nga ata që shtrojnë pyetjen se çfarë ndodh me qeverisjen transparente dhe lirinë e informacionit. Nxjerrja e informacioneve në rast të keqqeverisjes mund të ketë një lloj legjitimiteti në shoqëritë moderne.

Por, e drejta për të ditur duhet të marrë parasysh dhe parimin e besimit mes qeverive.

Personalisht nuk do të nënshkruaja një numër dokumentesh lidhur me luftën në Irak si ambasador i Gjermanisë në Uashington, nëse nuk do të besoja në premtimin se do të ishin sekrete.

Mes të tjerash, unë dhe ekipi im kemi raportuar në detaje edhe për luftën për ndikim mes Pauellit dhe Ramsfelldit.

Pas rrjedhjes së tipit trafikim informacionesh nga WikiLeaks-i, ndërtimi i raporteve ndërkombëtare do të jetë më i vështirë. Burimet do të shteren dhe ambasadorët do të jenë të detyruar të dëgjojnë vetëm çfarë bashkëbiseduesit vendorë duan të lexojnë nëpër gazeta.

Do të ketë edhe më keq. Shkalla e informacionit që do të shkëmbehet mes qeverive, do të zvogëlohet ndjeshëm. Ambasadat do të mund ta shohin veten të përjashtuara nga një mori informacionesh, nga droja se mund të vidhet përmes përdorimit të teknologjisë.

Për të gjitha këto arsye, e gjithë kjo që po ndodh me WikiLeaks-in nuk është thjesht çështje e sedrës së lënduar të disa politikanëve. Çështja është më serioze: bëhet fjalë për luftën dhe paqen, e madje mund të jenë në pyetje jeta a vdekja. (i.b.)

(http://www.evropaelire.org)

--

December 3, 2010

The End of Diplomacy as We Know It?

By WOLFGANG ISCHINGER

BERLIN "” In 1996, after the conclusion of the Dayton peace talks on Bosnia and Herzegovina, the German Foreign Ministry felt that published accounts did not give enough credit to the German contributions to the peace accord. A decision was made to publish all 53 major diplomatic cables dispatched by the team I had led during the 21-day-negotiating process.

However, the documents were carefully edited before publication. For example, most references to the behavior of individual Bosnian or Serb leaders were deleted, as were occasional complaints about differences between ourselves and, say, the U.S. delegation led by Richard Holbrooke.

As a result, the public record of the negotiating process was presented as intended, but none of the participants found any reason to be unhappy. Mission accomplished.

Fast forward, to the WikiLeaks tsunami: Why is this so different? Why are diplomats so appalled by what the Italian foreign minister has called the 9/11 of diplomacy?

First, leaks of secret or confidential diplomatic traffic "” whether via pigeon, sealed letter, classic telegram or encrypted e-mail "” are as old as diplomacy itself. Leaks happen all the time: They may be caused by interagency strife within a government, by an opposition eager to bring down a government, by a government aiming to threaten or weaken an adversary, by an over-ambitious or hateful individual, or by many other motivations.

Some leaks are harmless, some lethal "” and some have even led to war. But one thing is certain: Every single leak damages or destroys trust, in one way or another. And trust is the single most precious commodity in diplomacy. That is why the ongoing WikiLeaks publication of hundreds of thousands of U.S. diplomatic cables endangers the entire species. It puts the business of diplomacy at risk.

Second, most leaks tend to happen in democracies. It would be a real surprise if the next load that WikiLeaks will dump on the Internet were to contain cable traffic leaked by a Chinese or Iranian government official. Autocratic regimes are less often victims of leaks from within their own government structures. This may be because of severe penalties facing a leaker, but also because of greater internal secrecy and because of the absence of effective opposition or independent media.

Thus, open societies tend to be at a relative disadvantage vis-à-vis less-democratic countries as far as the pursuit of foreign policy objectives, unharmed by leaks, is concerned. No doubt: The conduct of American diplomacy has been seriously handicapped by the leaked diplomatic material. The damage would have been even greater if The New York Times, the Guardian, Der Spiegel, and the other publications had not demonstrated a sense of political and moral responsibility by allowing some editing to protect certain individuals.

What about transparent government? What about freedom of information as a citizen's right?

Yes, governments in democracies must be held accountable. But the right of the citizen to know applies primarily to the policies of his own government. Whistle-blowing in cases of governmental or business misconduct or criminal behavior may be a legitimate ingredient of a modern society, but the right to know should not be interpreted to include information presented or discussed by foreign countries under rules of confidentiality.

Again, this is a question of trust "” the very fabric of diplomacy. Once trust has evaporated, it is difficult, sometimes even impossible, to rebuild. This is why most countries have legislation protecting diplomatic documents from publication for several decades.

For example, I could not have responsibly signed a large number of cables dispatched by my embassy in Washington during the Iraq crisis years if I had not been able to rely on the promise of secrecy. Of course, my team and I reported in detail about the Rumsfeld-Powell competition for influence. Of course, we provided Berlin with our best analysis of U.S. policy and of who was up and who was down in D.C. "” classic and frank embassy reporting that was not always flattering to all, but was of considerable interest and importance to decision-makers in Berlin.

Third, building and strengthening international relationships will be made more difficult by WikiLeaks-type information trafficking. This will not be limited to U.S. diplomacy. Sources will dry up, ambassadors will get to hear only what their local interlocutors want to read in the newspaper, and access to information worth protecting will be less readily available to diplomats.

Even worse, interagency information sharing within governments will be reduced, embassies may find themselves cut off from certain types of information for fear of leaks via technology, and ambassadors may find themselves excluded from certain meetings of their top leaders.

Some heads of government may choose to rely on special envoys rather than on traditional diplomatic machinery, and some may decide not to allow transcripts of their conversations to be made and distributed any more.

This is the WikiLeaks paradox: It will lead to less openness and to a lot more secrecy rather than the transparent information universe WikiLeaks idealists may have been dreaming of.

Finally, international crisis management and crisis prevention are among the nobler tasks of modern bilateral and multilateral diplomacy. But massive leaks will handicap not only diplomatic business as such, but could undermine current and future peace negotiations and crisis prevention efforts in many regions. Think of the Iranian nuclear issue. Think of the Middle East, or of Afghanistan/Pakistan.

This is why this is not just about the hurt egos of some political leaders negatively described in embassy cables. This is more serious: It is about war and peace, and it can be about life or death.

Wolfgang Ischinger, chairman of the Munich Security Conference, served before that as Germany's deputy foreign minister and as ambassador to Washington and to London.

(http://www.nytimes.com)

www.voal-online.ch


Rating (Votes: )   
    Comments (0)        Dërgoja shokut        Printo


Other Articles:
66-Vjetori i Lindjes sëPresidentit legjendar të Kosoves, Dr. Ibrahim Rugova NGA FRANK SHKRELI (12.05.2010)
NE U NDIEM TË PLAÇKITURNga ROGER COHEN, New York Times (12.05.2010)
RUGOVA MUNGON ELEKTORATI MË RUGOVIAN SE KURRËNGA ELIDA BUÇPAPAJ (12.05.2010)
EDHE KËTË FUNDNËNTOR POLITIKA NË SHQIPËRI KONSUMOI FOLKLORNGA ELIDA BUÇPAPAJ (12.03.2010)
FENOMENI WIKILEAKS DHE MARRËDHËNIET MIDIS SHTETEVE TË BASHKUARA DHE SHQIPTARËVENga FRANK SHKRELI (12.02.2010)
PREJ UIKIKINANga THOMAS L. FRIEDMAN, New York Times (12.02.2010)
JUS SANGUINIS UA JEP SHQIPTARËVE TË KOSOVËS TË DREJTËN E SHTETËSISË NË SHTETIN AMËNGA ELIDA BUÇPAPAJ (12.01.2010)
BISEDOJ ME NËNËN NË LETËRNga MIMOZA DAJÇI (12.01.2010)
NJË DINASTI KOMUNISTE QË DUHET TË SHEMBETNga FRANK SHKRELI (11.30.2010)
NË KËRKIM TË 'LIRISË SË FJALËS', GODITET FJALA E NDERSHMENga ANNE APPLEBAUM, Washington Post (11.30.2010)



 
::| Lajme të fundit
::| Kalendari
Dhjetor 2024  
D H M M E P S
1 2 3 4 5 6 7
8 9 10 11 12 13 14
15 16 17 18 19 20 21
22 23 24 25 26 27 28
29 30 31        
 
::| Hot News
PËRMBYTJET NË SHQIPËRI - QEVERIA THOTË SE GJENDJA ËSHTË KRITIKE, KËRKON NDIHMË NGA BRUKSELI
ARVIZU - PRESIM QË DREJTËSIA SHQIPTARE TË DËNOJË TRAFIKANTËT E NJERËZVE
NATO NUK MUND TË NDIHMOJË NË KRIJIMIN E USHTRISË NË KOSOVË
GJERMANIA, FRANCA, BRITANIA E MADHE, HOLLANDA DHE DANIMARKA KUNDËR STATUSIT TË VENDIT KANDIDAT PËR SHQIPËRINË
THAÇI PARALAJMËRON ZGJEDHJEN E PRESIDENTIT GJATË JAVËS SË ARDHSHME
MISIONI MISHELËNga MICHELLE OBAMA, Newsweek
BABAI E NJEH MË MIRËNga THOMAS L. FRIEDMAN, New York Times
NATO dhe BE borxhlinj ndaj Kosovës ?Nga Elida Buçpapaj

 
VOAL
[Shko lart]