VOAL - Online Zëri i Shqiptarëve - DOKTRINA HILLARY?Nga DAVID ROHDE, Reuters

Teatri partizan politik, natyrisht, ishte i shkëlqyer. Deklarata e Raund Palit se ai do ta kishte pushuar Hillary Clintonin; kundërshtim i saj i zemëruar ndaj këmbënguljes së Ron Johnson se administrata e devijoi popullin amerikan lidhur me sulmin e Bengazit; zemërimi i vazhdueshëm - dhe legjitim - i John McCain për sigurinë e përciptë që Departamenti i Shtetit kishte krijuar për punonjësit e tij.

Midis pompozitetit, megjithatë, doli një pyetje të veçantë: çfarë strategjie, nëse ndonjë të tillë, kanë Shtetet e Bashkuara për t'iu kundërvënë grupeve militante gjithnjë e më të shfrenuar në të gjithë Afrikën e Veriut dhe Afrikën Perëndimore? Clinton nga ana e saj e përmblodhi gjendjen e trishtuar përgjatë shkëmbimit të saj të tensionuar me McCain.

"Ne duhet të ndërmarrim veprimin tonë së bashku," tha ajo.

Ndërsa vëmendja e politikanëve amerikanë është fokusuar me të drejtë në sigurinë e diplomatëve amerikanë, lojtarët kyç në luftën kundër xhihadistëve të Afrikës janë liderët lokalë dhe forcat e sigurisë. Përvoja e Shteteve të Bashkuara të Amerikës dhe aleatëve të saj në stërvitjen e forcave të sigurisë në Irak dhe Afganistan është shfrytëzuar më së miri. Afrika do të jetë një tjetër provë.

Dhjetë ditë pasi forcat franceze ndërhynë në Mali, një model i njohur po shfaqet në vendin e Afrikës Perëndimore. Në një intervistë telefonike, Peter Tinti, një gazetar amerikan, përshkroi se si banorët e qytetit të Diabaly ishin në "ekstazë" pasi sulmet ajrore franceze i përzunë xhihadistët nga qyteti.

"Ata donin të flisnin për idhujtarinë e fuqisë ajrore franceze," më tha Tinti mua, duke iu referuar saktësisë së sulmeve që shkatërruan kamionë islamikë pa i lënduar asapk shtëpitë përreth. "Me aq sa di unë, nuk ka pasur asnjë fatkeqësi civile."

Ngazëllim të tilla shpesh vijojnë ndërhyrjet për arsye humanitare. Diplomatët dhe punonjësit e ndihmave të flasin për një orë të artë pas intervenimit, kur vullneti dhe ndikimi ndërkombëtar ishte në më të lartën e tij. Myslimanët boshnjakë shprehën gëzimin gjatë valëve të para të sulmeve ajrore të NATO-s kundër forcave serbe në vitin 1995. Afganët shprehën frikë nga sulmet ajrore amerikane që ndihmuan të rrëzojnë talebanët në vitin 2001. Dhe shiitët irakianë brohoritën kur forcat amerikane asgjësuan Gardën Republikane të Sadam Huseinit në vitin 2003. Problemi, megjithatë, është ajo që vjen më pas?

Në përgjigjen e saj përfundimtare të ditës së mërkurë, Clinton nga ana e saj e përmblodhi kështu dilemën.

"Askush nuk mund të matet me ne për aftësitë ushtarake dhe trimërinë," tha ajo, "por shumë nga sfidat me të cilat përballemi nuk janë zgjidhur menjëherë - ose përfundimisht -vetëm nga veprimi ushtarak."

Tinti, i cili shërbeu si vullnetar Korpusit të Paqes në veri të Malit përpara se të bëhet gazetar, vazhdoi të përshkruajë një peizazh politik në Mali i ngjashëm me atë të Afganistanit. Xhihadistët janë jopopullorë, por qeveria është e dobët. Shumë anëtarë të klasës së korruptuar politike vendase të Mali e kanë humbur besimin e popullsisë. Ushtria maliane dhe forcat e sigurisë shihen si të padëshiruara. Kërkesat nga tuaregët dhe grupe të tjera etnike për autonomi kanë mbetur pa përgjigje për vite me rradhë. Dhe tregtia narkotike - kokaina për në Evropë - i përkeqëson të gjitha dinamikat.

Në dëshminë e saj, Clinton mori Somalinë dhe Kolumbinë si shembuj për Malin. Ajo argumentoi se financimi nga SHBA i Misionit të Bashkimit Afrikan në Somali, ose AMISOM, ia ka arritur ngadalë të mposhtë al-Shabaab dhe forcat e tjera islamike. Në Kolumbi, qeveria ka zbrapsur rebelët e FARC dhe narko-trafikantët.

Ka pasur pengesa dhe përpjekjet në të dy vendet janë të papërsosura. Por forcat lokale të sigurisë të trajnuara dhe financuara nga komuniteti ndërkombëtar ngadalë kanë fituar terren më tej, përgjatë përpjekjeve shumëvjeçare.

"Ajo që ne duhet të bëjmë është të kuptojmë se ne jemi në një luftë afatgjatë këtu," tha Clinton në seancë. "Dhe kjo do të thotë që ne duhet të tregojmë vëmendje ndaj vendeve që historikisht ne nuk kemi pas mëdyshje ta bëjmë ose jo këtë."

Gjatë shkëmbimit të tyre të ndezur, McCain ka kritikuar Clintonin dhe administratën e Obamës se nuk kanë mjaft për të trajnuar forcat e sigurisë të Libisë. Clinton u përgjigj se republikanët në Dhomën e Përfaqësuesve kishin pegnuar financimin e kërkuar nga administrata për të trajnuar forcat e Libisë.

"Nëse kjo është një prioritet dhe ne jemi seriozë në lidhje me përpjekjet për të ndihmuar këtë qeveri të krijojë forcat e sigurisë," tha ajo, "atëherë ne duhet të punojmë së bashku."

Clinton ka të drejtë. Dhe njëlloj McCain. Politika e Kongresit e pengoi Departamentin e Shtetit. Dhe Departamenti i Shtetit u ekzekutua tmerrshëm në Bengazi. Por Clinton, të cilën e kam kritikuar në të kaluarën, ka të drejtë në lidhje me kërcënimin.

"Ne jemi në një realitet të ri," tha ajo, duke iu referuar ndryshimit gjithëpërfshirës në të gjithë Lindjen e Mesme. "Ne jemi duke u përpjekur për kuptim të ngjarjeve që askush nuk i kishte parashikuar, por me të cilat do të duhet të jetojmë."

Klinton bëri thirrje për në SHBA për të treguar "thjeshtësi" jashtë vendit dhe të pushojmë së shndërruari në 'futboll politik' çështjet e brendshme të sigurisë kombëtare. Ajo tha se një marrëveshje e stilit bipartizan të kohës së Luftës së Ftohtë duhet të arrihet për të nisur një përpjekje afatgjatë amerikane për të forcuar forcat lokale të sigurisë dhe për të promovuar demokracinë nëpër Afrikë dhe Lindjen e Mesme të pas Pranverës Arabe.

"Le të jemi të zgjuar dhe të mësojmë nga ajo që kemi bërë në të kaluarën," tha ajo, duke iu referuar Somalisë dhe Kolumbisë. "Të përcaktojmë një politikë që nuk do të luhatet nga administrata në administratë, por do të jetë e qëndrueshme."

"Ne kemi më shumë pasuri se askush në botë," shtoi ajo, "por unë mendoj se ne pak jemi duke bërë në përpjekje që të kuptojmë si t'i shfrytëzojmë më mirë ato."

"Pak jemi duke bërë" është një eufemizëm për dëmin partiak ndaj sigurisë sonë kombëtare. Bastisjet e javës së kaluar në një strukturë të madhe të naftës në Algjeri janë një shije e gjërave që do të vijnë në Afrikën e Veriut dhe atë Perëndimore. Nëse ne nuk do të vendosim të veprojmë së bashku, do të presim më shumë Bengaze.
-
David Rohde është një kolumnist për Reuters, dy herë fitues i Çmimit Pulitzer, një ish gazetar për The New York Times. Libri i tij i ardhshëm, "Përtej luftës: ndikimi i mëtjeshëm amerikan në në Lindje të Mesme të Re" do të botohet në prill 2013./Përktheu: SKËNDER BUÇPAPAJ
--
The Hillary doctrine?

January 24, 2013 @ 9:18 pm

By David Rohde

[1]The partisan political theater, of course, was top-notch. Rand Paul's declaration [2] that he would have fired Hillary Clinton; her angry rebuttal of Ron Johnson's insistence that the administration misled the American people about the Benghazi attack; John McCain's continued and legitimate outrage [2] at the slapdash security the State Department provided for its employees.

Amid the posturing, though, ran a separate question: what strategy, if any, does the United States have to counter the militant groups running rampant across North and West Africa? Clinton herself summed up the sad state of play during her tense exchange with McCain.

"We've got to get our act together," she said.

While the attention of American politicians has rightly focused on the safety of American diplomats, the key players in battling Africa's jihadists are local leaders and security forces. The record of the United States and its allies in training security forces in Iraq and Afghanistan is checkered at best. Africa will be yet another test.

Ten days after French forces intervened in Mali, a familiar pattern is emerging in the West African nation. In a telephone interview, Peter Tinti [3], an American journalist, described how residents of the town of Diabaly were "ecstatic" after French air strikes drove jihadists from the town.

"They wanted to talk about the idolatry of French air power," Tinti told me, referring to the accuracy of strikes that destroyed Islamist trucks without leveling nearby houses. "As far as I know, there has not been an official civilian casualty."

Such elation often follows humanitarian-driven interventions. Diplomats and aid workers speak of a post-intervention golden hour when goodwill and international influence is at its highest. Bosnian Muslims expressed joy during the first waves of NATO airstrikes against Serb forces in 1995. Afghans expressed awe at the American airstrikes that helped topple the Taliban in 2001. And Iraqi Shiites cheered when U.S. forces decimated Saddam Hussein's Republican Guard in 2003. The problem, though, is what comes next?

In her final answer of the day on Wednesday, Clinton summed up the dilemma herself.

"Nobody can match us in military assets and prowess," she said, "but a lot of the challenges we face are not immediately or sustainably solved by military action alone."

Tinti, who served as a Peace Corps volunteer in northern Mali before becoming a journalist, went on to describe a political landscape in Mali reminiscent of Afghanistan. Jihadists are unpopular but the government is weak. Many members of Mali's corrupt local political class have lost the confidence of the population. The Malian army and security forces are seen as inept. Demands from Tuaregs and other ethnic groups for autonomy have gone unaddressed for years. And the narcotic trade cocaine to Europe exacerbates all those dynamics.

In her testimony [2], Clinton held up Somalia and Colombia as examples for Mali. She argued that U.S. funding of an African Union Mission in Somalia, or AMISOM, has slowly succeeded in driving back al-Shabaab and other Islamist forces. In Colombia, the government has driven back FARC rebels and narco-traffickers.

There have been setbacks and the efforts in both countries are imperfect. But local security forces trained and funded by the international community slowly gained ground in painstaking, years-long efforts.

"What we have to do is recognize that we're in for a long term struggle here," Clinton said at the hearing. "And that means we've got to pay attention to places that historically we have not chosen to or had to."

During their heated exchange, McCain criticized Clinton and the Obama administration for not doing enough to train Libya's security forces. Clinton retorted that House Republicans had put a hold on the funding the administration requested to train Libyan forces.

"If this is a priority and we are serious about trying to help this government stand up security forces," she said, "then we have to work together."

Clinton is right. And so is McCain. Congressional politicking hinders the State Department. And the State Department executed terribly in Benghazi. But Clinton, who I have criticized in the past [4], is right about the threat.

"We are in a new reality," she said, referring to the change sweeping across the Middle East. "We are trying to makes sense of events that nobody had predicted but that we're going to have to live with."

Clinton called for the U.S. to show "humility" abroad and stop making national security issues "political footballs" at home. She said a Cold War style bipartisan agreement should be reached to launch a long-term American effort to strengthen local security forces and promote democracy across Africa and the post-Arab Spring Middle East.

"Let's be smart and learn from what we've done in the past," she said, referring to Somalia and Colombia. "Put forth a policy that wouldn't go lurching from administration to administration but would be a steady one."

"We have more assets than anyone in the world," she added, "but I think we've gotten a little bit off track in trying to figure out how best to utilize them."

A "little bit off track" is a euphemism for partisanship endangering our national security. Last week's raid on a vast oil facility in Algeria is a taste of things to come in North and West Africa. If we don't get our act together, expect more Benghazis.
--
David Rohde is a columnist for Reuters, two-time winner of the Pulitzer Prize, and a former reporter for The New York Times. His forthcoming book, "Beyond War: Reimagining American Influence in a New Middle East" will be published in April 2013.