Juristi amerikan Louis D. Brandeis paralajmëroi zëshëm: "Ne ose mund të
kemi demokraci, ose mund të kemi pasuri të përqëndruar në duart e një pakice,
por nuk mund t'i kemi të dyja."
Cri de coeur (në origjinal frëngjishtja -thirrja e zemrës, shënim përkthimi)
është frymëzuar nga një vëzhgim i indinjuar i hileve të baronëve grabitqarë të
Amerikës gjatë Epokës së Artë. Sot ne jetojmë në një epokë të vërshimit të
informacionit dhe disa studentë të kujdesshëm të lidhjes midis parasë dhe
politikës kanë grumbulluar tashmë një tërësi të fuqishme të provave për të
mbështetur pretendimin moral të Brandeis. Shumë nga këto prova janë përfshirë
në një raport të organizatës kërkimore progresive Demos, botuar këtë javë.
Një nga gjetjet më të rëndësishme është shkalla në të cilën pushteti ekonomik
përkthehet në pushtet politik.
Institucionalisht, kjo është një epokë e demokracisë së mpaparë - një prej
triumfeve të shekullit të 20 ka qenë zgjerimi i të drejtave të votimit në të
gjithë të rriturit në një pjesë të madhe të botës.
Por edhe në Shtetet e Bashkuara, vendi që e mendon veten si demokracia kryesore
në botë, rezulton se këto të drejta nuk përkthehen në më shumë pushtet aktual
politik. David Callahan, bashkautor i "Deck Stacked," raportit të
Demos, i përshkruan super të pasurit si "superqytetarë, me një ngastër të
stërmadhe në sheshin publik."
"Unë mendoj se shumica e amerikanëve besojnë në idenë e barazisë
politike," më tha mua Callahan. "Kjo ide u korruptua padyshim, kur në
vitin 2012, një djalë, Sheldon Adelson, mundi të bënte më shumë donacione
politike se banorët e 12 shteteve të marrë së bashku."
Studimi i Demos bazohet pjesërisht në hulumtimet kuantitative të Martin Gilens,
një profesor i politikës në Universitetin Princeton dhe autor i "Pasuria
dhe ndikimi: Pabarazia ekonomike dhe pushteti politik në Amerikë". Gilens,
i cili u përqëndrua në ndarjen mes top 10 për qindëve dhe të gjithë të tjerëve,
gjeti një shkallë të lartë e asaj që ai e quan pabarazi politike.
"Kam parë shumë të dhëna të anketës ku tregohet se çka njerëzit në nivele
të ndryshme të të ardhurave i kërkojnë qeverisë për të bërë, dhe pastaj kam
parë se çfarë ka bërë qeveria," më shpjegoi Gilens.
"Për njerëzit në top 10 për qindësh, ju mund të parashikoni se çfarë do të
bëjë qeveria në bazë të preferencave të tyre," tha ai. "Por kur
preferencat e njerëzve në nivelin e të ardhurave të ulëta ndryshonin nga të
pasurit, kjo nuk kishte asnjë ndikim në politikat që janë miratuar. Kjo ishte e
vërtetë jo vetëm për të varfrit, por edhe për klasën e mesme."
Gilens është një shkencëtar social që është i kujdesshëm ndaj të dhënave të
tij. Por ai më tha se ishte "përfundimisht i habitur nga shkalla e
pabarazisë".
"Nëse ju e vlerësoni demokracinë, nëse ju e vlerësoni aftësinë e njerëzve
në të gjitha nivelet e të ardhurave për t'ia dhënë formën qeverinë, çka
kuptohet të jetë demokraci, atëherë, po, ju duhet të jeni shumë i
shqetësuar," tha ai.
Një arsye përse kjo "pabarazi politike" ka domethënie është se ajo
shpalos se të pasurit dhe pjesa tjetër kanë preferenca të ndryshme politike.
Këto nuk ndahen lehtë përgjatë linjave tradicionale partiake - në fakt, një nga
gjetjet e Gilens është se pabarazia politike vazhdon pavarësisht a janë
demokratët apo republikanët në krye. Dhe në fusha të caktuara, si politikën e
mbrojtjes, nuk ka asnjë ndarje klasore.
Por në një grup të rëndësishëm të çështjeve ekonomike - reduktimi i deficitit,
paga minimale, tregtia e lirë, rregullimi dhe tatimet progresive - të pasurit
janë më konservatorë se sa gjithë të tjerët.
"Asnjë nga këto nuk ka rëndësi nëse të pasurit dhe pjesa tjetër e publikut
do të kishte preferenca të njëjta ndaj politikave publike," tha Callahan.
"Por sisukrse ne e dokumentojmë, të pasurit kanë preferenca politike shumë
të ndryshme, veçanërisht në sferën e politikës ekonomike dhe fiskale, në tregti
dhe globalizim. Ju e shikoni këtë në çështje të tilla si tatimet, apo pagën
minimale, apo rolin e përgjithshëm të qeverisë në shoqëri. "
Ky hendek në preferencat politike, argumenton raporti Demos, është shpjegimi
për një nga pasojat më të mistershme dhe shqetësuese të pabarazisë në rritje të
të ardhurave - korrelacioni i tij me lëvizjen sociale në rënie. Alan B.
Krueger, kreu i Këshillit të Këshilltarëve Ekonomikë të Presidenti Barack
Obama, e quan këtë Great Gatsby Curve, dhe kjo është arsyeja më bindëse për t'u
shqetësuar në lidhje me humnerën në rritje në mes majës dhe të gjithë të
tjerëve.
Kjo lidhje, e cila është dokumentuar më së miri nga ekonomisti kanadez Miles
Corak, është misterioze. Pas së gjithash, një pjesë e madhe e pabarazisë së
sotme në rritje ka qenë nxitur nga forcat beninje si revolucioni i teknologjisë
dhe, si rezultat, plutokratët e sotëm kanë më shumë gjasa të jenë të vetëbërë
se sa ishin tre dekada më parë.
Por sapo ata bëhen superqytetarë të pasur, argumenton raporti Demos, ato në
krye të majës ekonomike e përdorin pushtetin e tyre për të mbështetur politika
që zbehin lëvizjet sociale. Kjo nuk vjen nga qëllimi keqdashës - nuk ka intrigë
dhe komplot të kokave të mëdha me cilindra që tymosin duhan puro si ta mbajnë
proletariatin nën zgjedhë. Në të vërtetë, arsimi, një çelës për lëvizjet
shoqërore, është një prioritet i deklaruar i të pasurve.
Marifeti vjen kur ka një zgjedhje midis interesit vetjak personal, shpesh në
formën e taksave të ulëta, dhe institucioneve të shtrenjta të lëvizshmërisë më
të madhe sociale. Dhe tani është koha kur superqytetarët zgjedhin për të
gllabëruar për vete çdo shans.
Përtej kampusit të gjelbër, amerikanët mund të mos jenë të aftë t'i shikojnë
zgjedhjet politike përmes prizmit të interesit ekonomik. Është shumë më
inkurajuese të imagjinosh se vendi është i angazhuar në një debat të mendjeve
të latza dhe teknokratike se çfarë funksionon më mirë për t'i shërbyer së mirës
së përbashkët.
Por kjo nuk është ajo që po ndodh. Superqytetarët janë shumë efektivë në
ndjekjen e vetëinteresit. Si rezultat i kësaj, mundësitë sociale, e madje edhe
demokracia, janë nën kërcënim.
-
Chrystia Freeland është kryeredaktore e Thomson Reuters Digital. Më parë ishte
drejtore menaxhere e Financial Times në SHBA. Para kësaj, ishte
zëvendëskryeredaktore e Financial Times, në Londër, kryeredaktore edicionit të
FT Weekend, kryeredaktore e FT.com, UK Njews, shefe zyre dhe
korrespondente në Evropën Linroe. Nga viti 1999 deri më 2001, shërbeupër dy
vjet si zëvendëskryeredaktore e Globe and Mail, gazeta kombëtare e Kanadasë.
Freeland e filloi karrierën e saj duke punuar në Ukrainë, ku shkruante për FT,
The Washington Post dhe The Economist./Përktheu: SKËNDER BUÇPAPAJ
--
The political clout of the superrich
March 1, 2013 @ 4:43 pm
By Chrystia Freeland
[1]
Louis D. Brandeis, the American jurist, famously warned: "We may have
democracy, or we may have wealth concentrated in the hands of a few, but we
can't have both."
Brandeis's cri de coeur was inspired by an indignant observation of the shenanigans
of America's robber barons during the Gilded Age. Today, we live in a data-driven age, and some careful
students of the connection between money and politics have now amassed a
powerful body of evidence to support Brandeis's moral claim. A lot of it is
assembled in a report by the progressive research organization Demos, published
this week.
One of the most striking findings is the extent to which economic power
translates into political power.
Institutionally, this is an era of unprecedented democracy one of the
triumphs of the 20th century has been the extension of voting rights to all
adults in a lot of the world.
But even in the United States, the country that thinks of itself as being the
world's leading democracy, it turns out that those rights do not translate into
much actual political power. David Callahan, co-author of "Stacked Deck," the
Demos report [2], describes the super-rich as "supercitizens, with an outsized
footprint in the public square."
"I think most Americans believe in the idea of political equality," Callahan
told me. "That idea is obviously corrupted when in 2012, one guy, Sheldon
Adelson, can make more political donations than the residents of 12 states put
together."
The Demos study draws in part on the quantitative research of Martin Gilens, a
professor of politics at Princeton University and author of "Affluence and
Influence: Economic Inequality and Political Power in America." Gilens, who
focused on the divide between the top 10 percent and everyone else, found [3] a
high degree of what he calls political inequality.
"I looked at lots of survey data that indicated what people at different income
levels wanted the government to do, and then I looked at what the government
did," Gilens explained.
"For people at the top 10 percent, you could predict what the government would
do based on their preferences," he said. "But when the preferences of people at
lower income levels diverged from the affluent, that had no impact at all on
the policies that were adopted. That was true not only for
the poor but for the middle class as well."
Gilens is a social scientist who
is careful to stick to his data. But he told me he was "definitely surprised by
the extent of the inequality."
"If you value democracy, if you value the ability of people at all levels of
income to shape government, which is what it means to be a democracy, then,
yes, you should be very worried," he said.
One reason this "political inequality" is significant is that it turns out the
rich and the rest have different political preferences. These do not split
easily along traditional partisan lines in fact, one of Gilens's findings is
that political inequality persists whether Democrats or Republicans are in
charge. And in certain areas, like defense policy, there is no class divide.
But on an important set of economic issues deficit reduction, the minimum
wage, free trade, regulation and progressive taxation the affluent are more
conservative than everyone else.
"None of this might matter if the wealthy and the rest of the public had the
same public policy preferences," Callahan said. "But as we document, the
wealthy do have very different policy preferences, particularly in the sphere
of economic and fiscal policy and on trade and globalization. You see this on
issues like taxation, or the minimum wage, or the general role of the
government in society."
This gap in policy preferences, the Demos report argues, is the explanation for
one of the most puzzling and worrying consequences of rising income inequality
its correlation with falling social mobility. Alan B. Krueger, the head of
President Barack Obama's Council of Economic Advisers, calls this the Great
Gatsby Curve, and it is the most compelling reason to be worried about the
growing chasm between the top and everyone else.
That link, which has best been documented [4] by the Canadian economist Miles
Corak, is mysterious. After all, a lot of today's rising inequality has been
driven by benign forces like the technology revolution and, as a result,
today's plutocrats are more likely to be self-made than they were three decades
ago.
But once they become rich supercitizens, the Demos report argues, those at the
top of the economic heap use their power to support policies that diminish
social mobility. This is not because of malign intent there is no cabal of
fat cats in top hats smoking cigars and plotting how to keep the proletariat
down. Indeed, education, a key to social mobility, is a stated priority for the
affluent.
The catch comes when there is a choice between personal self-interest, often in
the form of lower taxes, and the expensive institutions of greater social
mobility. And that is when the supercitizens opt to pull up the
opportunity ladder behind them.
Beyond the campus green, Americans can be squeamish about viewing policy
choices through the prism of economic self-interest. It is much more comforting
to imagine the country is engaged in a high-minded and technocratic debate
about what works best to serve the common good.
But that's not what's happening. The supercitizens are very effectively
pursuing their own self-interest. Social opportunity, and even democracy, are
under threat as a result.
--
Chrystia Freeland is the editor of Thomson Reuters Digital. Prior, she was U.S.
managing editor of the Financial Times. Before that, Freeland was deputy
editor, Financial Times, in London, editor of the FT's Weekend edition, editor
of FT.com, U.K. News editor, Moscow bureau chief and Eastern Europe
correspondent. From 1999 to
2001, Freeland served for two years as deputy editor of The Globe and Mail,
Canada's national newspaper. Freeland began her career working as a
stringer in Ukraine, writing for the FT, The Washington Post and The Economist.
Comments (0)
Dërgoja shokut
Printo
