Nga sa enigma përbëhet historia jonë;/ prej sa magjish, anija me të cilën duhej/ të shkojë. Dialogu i thyer rinis: ëndërroj/ një kohë që nuk ishte në ëndërr. Gjurmë e tua/ mbi tapet shkatërrojnë fantazmat e shtëpisë, rrathë/ magjikë e pasqyra ku kërkohet fytyra jote,/ të vazhdosh një lojë dashurie e t'i japësh emrin/ tënd një ylli.

Ajo është kaq pranë zemrës sime/si një lule e vogël/pranë tokës.

Ajo është e ëmbël e ëmbël/si gjumi që vjen/nëpër trupin e lodhur.

Jam shi në Tiranë
Që bie rrëke
Nëpër rrugët
Mbi pluhurin
e harresës
Ku janë shkërmoqur
pluhur
Si fosile antike
ditët e mia

Vërtet Eva kreu Faj, me mollën e ndaluar.
Dhe e dënoi Mëkati. Po si nuk i doli kush zot:
“Të mjerën në greminë e shtyu Lugati!” Përkundrazi: E nëmin edhe sot...

 

1. Në mundsh ta ruash arsyen kur bota humbet fillin

E fajin ty ta hedh dhe vetes t’i besosh

Sa herë te ty dyshojnë e s’të përfillin

Por dhe dyshimet drejtë ti gjykosh

Në mundsh të rrish në pritje, nga pritja pa u lodhur,

A, kur t’urrejnë, urrejtje mos t’ushqesh

Madje, ndaj shpifjeve të rrish pa folur

Me thjeshtësi, me to pa rënë ndesh

TË MENDOSH PËR KOHËN - POEMË NGA WALT WHITMAN (Uollt Uitman, 1819-1892)

Shqipëruar dhe pajisur me pasthënie nga UKË ZENEL BUÇPAPAJ

E Martë, 09.28.2010, 09:57am

 

1

Të mendosh për KOHËN – për gjithë atë kohëparakalim, Të mendosh për të sotmen, dhe vitet që pastaj do të vinë.

A ju ka shkuar ndërmend se do t’ju duhet të ndaloni?

A ju kanë tmerruar brumbujt e dheut?

A jeni frikësuar se Ardhmja do të jetë një hiç për ju?

A është e Sotmja një hiç? A është e Shkuara pa fillim një hiç?

Nëse e Ardhmja është një hiç, me siguri, edhe këto janë hiçi i hiçit.

Të mendosh se dielli lindte në lindje – se burrat dhe gratë ishin

Të epshëm, të vërtetë, të gjallë – se çdo gjë ishte gjallë,

Të mendosh se unë edhe ti nuk shikonim, nuk ndjenim, nuk mendonim, nuk lindnim, as nuk vdisnim,

Të mendosh se tani jemi këtu, lindim dhe vdesim.

2

Asnjë ditë, asnjë minutë, asnjë sekondë nuk kalon pa një foshnje,

Asnjë ditë, asnjë minutë, asnjë sekondë nuk kalon pa një kufomë.

Netët e mërzitshme treten tutje, tutje treten edhe ditët e mërzitshme

Hidhërimi i lëngimit shumë gjatë në shtrat hidhet pas shpine,

Mjeku, pasi e ka shtyrë e shtyrë përgjigjen, në vend të saj, lëshon vështrimin e heshtur dhe të tmerrshëm

 

Më entuziazmojnë shumë vlerësimet e merituara të ekspertëve profesionistë në fushën e letrave si të publicistit, poetit, shkrimtarit, kineastit dhe kritikut prestigjioz shqiptar, që jeton dhe punon në Britaninë e Madhe, Dr. Fatmir Terziu, të z. Mujo Buçpapaj, poet, analist dhe përkthyes, si dhe e të gjithë oratorëve të tjerë, të cilët analizuan romanin e ri të suksesshëm me titull "Ditëhijet e medaljes enigmë…", të zonjës Vilhelme Vranari Haxhiraj.

Së pari, dua ta falenderoj personalisht autoren, sepse përmes librave të saj, më ka bërë me shumë "miq të mirë". Autorja ka meritën e madhe të trajtimit të një çështjeje fondamentale tek njeriu, lirinë e mendimit dhe sidomos lirinë e shpirtit. Kjo tregon se këto liri të rifituara, e kanë zhveshur atë nga çdo lloj paragjykimi patriarkal që mbart secili prej nesh nga e kaluara.

MAGJIA E NJË ZËRI

Tregim nga ALBANA LIFSCHIN

E Shtunë, 09.18.2010, 09:56am